Και όμως, μέσα σ’ όλο αυτό τον τοξικό συρφετό, ξεδιπλώνουμε και ζηλευτές ικανότητες. Να επιχειρούμε να πείσουμε “εαυτούς και αλλήλους” ότι τελικά, ναι, μπορούμε “να σταματήσουμε άπαντες να κλέβουμε”, “να συνεργαζόμαστε συναινετικά για πάταξη της διαφθοράς”, “να εκλείψει πάραυτα το φαινόμενο της ατιμωρησίας”, “να υπάρξει μηδενική ανοχή” και όλα τα συναφή που τόσο εύηχα κάθε φορά μάς αμολούν για να λειτουργούν ως καταπραϋντικά μιας αθεράπευτης κατάντιας, τόσ βαθιά ριζωμένης. Και όλα ως διά μαγείας. Συνιστούν την ακόμα πιο πονεμένη ιστορία στο ίδιο πάντα ανυπόφορο αφήγημα που με τόση ευκολία πλασάρεται. Ποτέ δεν είμαστε ειλικρινείς, ούτε ακόμα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας, τον οποίο κάθε φορά φροντίζουμε ν’ αποψιλώνουμε και από τα τελευταία ψήγματα της όποιας αξιοπιστίας και ειλικρίνειας.
Το ερώτημα άκρως βασανιστικό: δεν θα μπορούσε να γίνουμε και λίγο…”ανάποδοι” απ’ ό,τι μάς βγαίνει μέχρι τώρα μέσα από τις τόσες αναποδιές μας; Ν’ δραπετεύσουμε επιτέλους από μια ηλίθια κανονικότητα; Για παράδειγμα, να εκκινούμε από την πράξη και τα έργα – αυτά κι αν κατάντησαν δυσεύρετο είδος – και να είμαστε κάπως πιο φειδωλοί και συγκρατημένοι στα βαρύγδουπα και άνευ αντικρίσματος λόγια που καταλήγουν σε φανφάρες φθήνιας και ξεπεσμού;
Έχουμε την εντύπωση ότι θα πρέπει να κρημνισθεί εκ βάθρων το διάτρητο σύστημα που φαντάζει τόσο σάπιο, αν εννοούσαμε ότι θέλουμε να στήσουμε κάτι καινούργιο. Το εγχείρημα όμως συνεπάγεται ασήκωτο κόστος γιατί ουσιαστικά σημαίνει να τολμήσουμε να ξηλώσουμε πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τον εαυτό μας, τον κακομαθημένο, που γνωρίζει μια χαρά να βολεύεται μόνο στα υπόγεια της σήψης, όσο κι αν οι διαγνώσεις βοούν τόσο εκκωφαντικά περί έσχατης κατάντιας… Στο διά ταύτα, θα πρέπει επειγόντως να δρομολογηθούν διαδικασίες μαζικών εμβολιασμών αποτοξίνωσης από τα σύνδρομα της βολικότητας, της ημετεροκρατίας, της εξουσιομανίας, του ανίκητου συστήματος των πελατειακών σχέσεων και όλων των συναφών, πάνω στα οποία δομείται η λειτουργία της πολιτείας, των κομμάτων, των θεσμών, των νοοτροπιών. Και που καθιστούν τόσο διάτρητο το όλο σύστημα και βορά στις ορέξεις των λογής αετονύχηδων… Η αλήθεια όμως είναι ακόμα πιο πικρή. Δεν είμαστε έτοιμοι για όλα αυτά, γιατί απαιτείται επιστράτευση μάλλον εκσκαφέα για να υπάρξουν γκρεμοτσακίσματα… Πιο βολικές, όμως, οι μεγαλοστομίες, οι ατάκες, οι εύηχες συνθηματολογίες, με μια προσφιλή μέθοδο τσουβαλιάσματος των πάντων. Όλοι κλέβουμε, όλοι είμαστε διεφθαρμένοι και όλοι βολευόμαστε… Η ίδια πάντα επωδός. Καμιά υποψία ότι κάποιοι συνάνθρωποι μας – ο απλός κόσμος βασικά που καθόλου πρόσβαση δεν έχει στο άτιμο το σύστημα και παραμένει εν πολλοίς αχάπαρος για μαγειρέματα που συντελούνται- είναι τα μεγάλα θύματα της άφθαστης «κλεφτουριάς»…. Αυτό κι αν καταγράφεται από την ιστορία σαν αλλιώτικο έπος… που θα απολαμβάνουν οι επόμενες γενιές και θα μνημονεύουν για μεγάλα κατορθώματα…
Εύστοχα γίνεται πολύς λόγος και για θέματα παιδείας. Αφού τόσο πολύ μάς ενδιαφέρει ας το ψάξουμε κι εδώ σε πονεμένα κεφάλαια… Βλέπε υπερυψωμένες ευαισθησίες αποδόμησης οποιουδήποτε αληθινού προτύπου, αποψίλωσης απ’ ό,τι έχει να κάνει με την μακραίωνη παράδοση του τόπου, σ’ επίπεδο αρχών, αξιών και πνευματικών αντανακλαστικών. Βλέπε ακόμα απολυτοποίηση του χρήματος, της εξουσιομανίας, της χρησιμοθηρίας, της ήσσονος προσπάθειας, του εύκολου πλουτισμού. Αυτά συνιστούν σήμερα επιτυχία. Με μόνιμο πάντα οδηγό τον εκπεσμό από την πραγματική γνώση στην απόγνωση… Κατά τα άλλα, μπορούμε να το ψάχνουμε πολύ για πάταξη της διαφθοράς που σ’ επίπεδο διεθνών ερευνών μάς ρίχνει σε οχετούς…