Ο τέως ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, Μουσταφά Ακιντζί, δήλωσε πως «υπάρχει μια διαδικασία μετατροπής του ψευδοκράτους σε επαρχία της Τουρκίας που γίνεται όλο και πιο εμφανής». Στη συνέντευξή του στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα Γενί Ντουζέν, ανέφερε ακόμα πως ο βασικός λόγος που υπήρξε παρέμβαση από πλευράς Τουρκίας στις «εκλογές» του Οκτώβρη 2020 ήταν η συμφωνία στο Βερολίνο.
Οι αναφορές αυτές του Μουσταφά Ακιντζί αποτελούν μια ετεροχρονισμένη αντίληψη μιας πραγματικότητας στο Κυπριακό, την οποία πρώτος όφειλε να γνωρίζει ως μέλος της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Ξεκινώντας από το κεφάλαιο «ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας» να υπενθυμίσουμε, γιατί προφανώς η μνήμη τόσο του ιδίου του Μ. Ακιντζί όσο και πολλών οπαδών του και στις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής το έχουν ξεχάσει: Μέχρι και την άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην εξουσία και την εμφάνιση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η τουρκική πολιτική στο Κυπριακό καθοριζόταν από τον Ραούφ Ντενκτάς, τον αναμφισβήτητο ηγέτη των Τουρκοκυπρίων. Με την άνοδο του ΑΚΡ στην εξουσία ο Ρ. Ντενκτάς παραγκωνίστηκε και εν συνεχεία απομακρύνθηκε μέσα από τη ‘δημοκρατική διαδικασία’ των «εκλογών».
Αυτό το είδαμε και το καταγράψαμε όλοι όσοι ασχολούνται με τις εξελίξεις στο Κυπριακό από το 2001 και μετά. Φαντάζομαι ότι στην τουρκοκυπριακή πλευρά γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμάς πώς και γιατί απομακρύνθηκε ο Ραούφ Ντενκτάς από την ηγεσία των Τουρκοκυπρίων. Για όσους το ξεχνούν, ο λόγος ήταν πολύ απλός, ο Ρ. Ντενκτάς αποτελούσε εμπόδιο για την Τουρκία και το Ερντογάν στους σχεδιασμούς τους. Ήταν η πρώτη περίοδος εξουσίας του ΑΚΡ που ήθελε να κερδίσει τη στήριξη της ΕΕ και να κερδίσει τη μάχη στο εσωτερικό της Τουρκίας με την άνθιση της τουρκικής οικονομίας. Κι όλα αυτά τα σχέδια δεν μπορούσε να τα ανατρέπει ένας «απορριπτικός Ντενκτάς».
Κάπως έτσι βρέθηκε στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Κι όταν «εξυπηρετήθηκαν οι ανάγκες της Τουρκίας» απομακρύνθηκε και ο Ταλάτ και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Ντερβίς Έρογλου. Και μετά άφησαν την ηγεσία να περάσει στα χέρια του Μουσταφά Ακιντζί ο οποίος και πάλι χρησιμοποιήθηκε κατά τρόπο που να εξυπηρετούνται τα σχέδια της Τουρκίας. Και όταν τέλειωσε κι αυτού η αποστολή, τη θέση του την πήρε ο νυν Τουρκοκύπριος ηγέτης, Ερσίν Τατάρ.
Δηλώνει, λοιπόν, σήμερα ο Μουσταφά Ακιντζί ότι η συμφωνία στο Βερολίνο (την οποία ως γνωστό συνομολόγησε με τον Νίκο Αναστασιάδη στην παρουσία του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών), ήταν ο βασικός λόγος παρέμβασης της Τουρκίας στις λεγόμενες «προεδρικές» του 2020. Σύμφωνα με τον τέως ηγέτη των Τουρκοκυπρίων στο Βερολίνο τον Νοέμβριο του 2019 επιτεύχθηκε μια εξαιρετικά σημαντική συμφωνία με την οποία το εκτροχιασμένο τρένο του Κυπριακού τοποθετήθηκε ξανά στις ράγες του.
Το τρένο του Κυπριακού, και νομίζω υπάρχει κατά 99% ταυτότητα απόψεων, είχε εκτροχιαστεί στο Κραν Μοντάνα τον Ιούλη του 2017. Οι συνοδοιπόροι του Μουσταφά Ακιντζί – και από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής – υποστηρίζουν πως το τρένο στο Κραν Μοντάνα εκτροχιάστηκε λόγω της στάσης της ελληνοκυπριακής πλευράς και προσωπικά του Νίκου Αναστασιάδη. Σημειώνεται πως αυτή τη θέση πρώτος απ’ όλους την ανέφερε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών ο οποίος (όπως πολύ καλά γνωρίζει με προσωπικό βίωμα ο Μουσταφά Ακιντζί), ήταν ο κύριος διαπραγματευτής του Κυπριακού από τουρκικής πλευράς.
Όχι μόνο δεν αντέδρασε ο Μουσταφά Ακιντζί με τον καταφανή παραγκωνισμό του στο Κραν Μοντάνα, αλλά στη συνέχεια επιστρέφοντας στα κατεχόμενα είχε βάλει ως στόχο του να εκδικηθεί τον Νίκο Αναστασιάδη φορτώνοντας του την ευθύνη για το αδιέξοδο. Γι’ αυτό και σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις θέσεις του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο Μ. Ακιντζί επικεντρώθηκε στο να παρουσιάσει τα γεγονότα όπως βόλευαν την Τουρκία, εμφανίζοντας τον Ν. Αναστασιάδη ως ψεύτη για τα όσα υποστήριζε.
Πίστευε ο Μ. Ακιντζί ότι υιοθετώντας τη συγκεκριμένη πολιτική θα ενίσχυε τους πολιτικούς αντιπάλους του Ν. Αναστασιάδη και αυτό θα τον απομάκρυνε από την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι πίστευε ότι θα τον εκδικείτο. Εάν όμως ήταν ο Ν. Αναστασιάδης που εκτροχίασε το τρένο του Κυπριακού στο Κραν Μοντάνα (όπως ακόμα και σήμερα οι οπαδοί της όποιας λύσης επιμένουν), γιατί να πήγαινε μετά στο Βερολίνο για μια «εξαιρετικά σημαντική συμφωνία», όπως σήμερα την παρουσιάζει ο Μ. Ακιντζί; Δεν υπήρχε κάτι την περίοδο εκείνη που θα ανάγκαζε τον Ν. Αναστασιάδη να προχωρήσει σε συνομολόγηση μιας «εξαιρετικά σημαντικής συμφωνίας».
Όπως ο ίδιος ο Μ. Ακιντζί παραδέχεται σήμερα, η Τουρκία παρενέβη στις «εκλογές» του 2020 «για να πάρουν ένα αποτέλεσμα που θα τους επέτρεπε να πουν ότι ο τουρκικός λαός της Κύπρου δεν θέλει ομοσπονδία». Εάν η Τουρκία ήθελε τη λύση του Κυπριακού το 2017 γιατί να μην τη θέλει το 2020; Η Τουρκία ούτε το 2017, ούτε το 2004 ήθελε λύση του Κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ. Η Τουρκία ήθελε και θέλει μια λύση η οποία να εξυπηρετεί τα δικά της σχέδια και απλώς χρησιμοποιεί τους εκάστοτε «προέδρους» ως μαριονέτες.