Καθώς ακόμα μια μέρα φεύγει, χορεύουν στην καρδιά μας σαν πέτρα όσα απέμειναν από εκείνη την ημέρα. Με λίγη θλίψη. Λίγη οργή. Και λίγη ανημποριά. Υπάρχουν και κάποιοι που δεν δίνουν καθόλου σημασία σε αυτό, υπάρχουν και κάποιοι που τους νοιάζει πολύ. Καθώς ακόμα μια μέρα φεύγει, γλιστράει λίγο πιο πολύ μέσα από τα χέρια μας η πατρίδα μας. Μπροστά στα μάτια μας. Πόσο μεγάλη καρδιά έχουν οι φίλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μην τους ματιάσω. Σαν να είναι πολύ συνηθισμένα όλα αυτά που συμβαίνουν. Αναρτούν λουλούδια, έντομα. Μαγκάλια. Νέα προφίλ. Και ένα τραπέζι φαγητού λέγοντας «και σήμερα αυτό». «Πιες μωρέ», λέει ο φίλος. «Σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε». Ας πιούμε τότε! Στην υγειά τίνος πράγματος; Μήπως έμεινε αξιοπρέπεια;
Ο άνθρωπος μάζεψε την παρέα του, ήρθε και έφυγε. Σάμπως και μας κοροϊδεύει. Θα φτιάξει προεδρικό μέγαρο, λέει! Καταλαβαίνω, δεν πήγατε να τον ακούσετε. Αλλά σαν να είστε μετανιωμένοι. Κάνετε δηλώσεις σαν να απολογείστε. Μάλιστα θυμώνετε ακόμα και στον πρώην πρόεδρό σας Ταλάτ, ο οποίος είχε το θάρρος να πει «γίναμε μπάλωμα στην Τουρκία». Καταβάλλετε μεγάλη προσπάθεια να δείξετε ότι τοποθετείτε αλλού τον Ταγίπ Ερντογάν και αλλού την Τουρκία και για να αποδείξετε ότι δεν είστε εχθροί της Τουρκίας. Όμως, το ουσιαστικό μας πρόβλημα είναι η Τουρκία. Ο Ερντογάν έρχεται μετά. Καταλαβαίνω, δεν συμμετείχατε στις τελετές στις 20 Ιουλίου. Και καλά κάνατε. Αλλά αν λέγατε λίγα λόγια γι’ αυτό μήπως θα χαλούσε ο κόσμος; Αν λέγατε ότι «αυτή είναι εισβολή και κατοχή». Αν λέγατε «δεν έχει γιορτή ο πόνος». Μήπως δεν γινόταν να εξηγήσετε γιατί δεν λάβατε μέρος σε εκείνες τις τελετές; Λέτε συνεχώς «υπάρχουμε και θα υπάρχουμε». Όμως, βλέπετε και εσείς ότι αφανιζόμαστε και ότι διαλυόμαστε κάθε μέρα πιο πολύ. Πρέπει να είναι τυφλός κανείς για να μην το βλέπει. Επιπλέον, ακόμα και οι τυφλοί το βλέπουν.
Ο άνδρας κάνει έκκληση στους πλιατσικολόγους για το Βαρώσι. Σχεδόν τους λέει «μην τα αφήσετε στους Ελληνοκύπριους, πηγαίνετε να τα αρπάξετε εσείς». Εγώ το λέω πρόσκληση για κλεψιά αυτό. Θα περίμενα να υψώσετε και εσείς τη φωνή σας όλοι μαζί. Κοιτάξτε, όλα αυτά έγιναν το θέμα της ημέρας στα ξένα ΜΜΕ στο εξωτερικό. Ακόμα και στην Τουρκία. Δεν έμεινε κανένας αρθρογράφος που δεν έγραψε γι’ αυτά. Συζητήθηκαν σε πολλές τηλεοράσεις. Και επικρίθηκε η στάση του Ερντογάν. Από εσάς γιατί δεν βγήκε άχνα; Αυτό το πρόβλημα είναι δικό μας ουσιαστικά. Αλλά εμείς σωπαίνουμε. Μιλούν οι ξένοι.
Έχετε εμμονή με τον Ερσίν Τατάρ. Είναι κλινική περίπτωση. Μην ασχολείστε άδικα. Μην αναλώνεστε άδικα. Αν θα πείτε κάτι, πείτε το για το αφεντικό του. Εκείνον που τον έβαλε να καθίσει πάνω στο κεφάλι μας. Με τις τρέλες του ο Τατάρ έγινε μια καλή ασπίδα για το αφεντικό του. Καταφέρνει να τραβήξει τα βέλη πάνω του. Προστατεύει το αφεντικό του. Λέει ανοησίες για να τον βρίζετε καθημερινά. Γίνεται θέμα στην ημερήσια διάταξη. Και σας ρίχνει τροφή. Σας κάνει μεγάλο καλό κανονίζοντας να τον βρίζετε. Σας κάνει να νιώθετε ότι είστε αντιπολίτευση. Έτσι έκανε και ο Ντενκτάς. Και ο Έρογλου. Κοιτάξτε πώς γίνεται θέμα στην ημερήσια διάταξη και τώρα. «Φόρεσα το σάβανό μου και ξεκίνησα αυτό τον δρόμο», λέει. Αυτή η κουβέντα είναι γνωστή κουβέντα του Ερντογάν. Λέγοντας φόρεσα το σάβανο συνέθλιψε τον λαό. Και το τσιράκι του ο Τατάρ απ’ αυτόν το έκλεψε. Αύριο θα πει «εμείς μαζί βαδίσαμε σε αυτούς τους δρόμους, μαζί βραχήκαμε στη βροχή που έπεφτε». Όπως λέει ο Ερντογάν. Τα αποστήθισε ο παπαγάλος. Πήγε στο τζαμί στο Βαρώσι και έκανε ναμάζι. Κοιτάξτε πώς δένει τα χέρια του πάνω στην κοιλιά του. Ακριβώς όπως ο Ερντογάν.
Να είναι ευχαριστημένος που φόρεσε το σάβανο και ξεκίνησε. Τουλάχιστον έχει ένα σάβανο. Εκείνοι τους οποίους θάψαμε χωρίς σάβανο; Οι πεσόντες μας τους οποίους στοιβάξαμε τον έναν πάνω στον άλλον με τα ρούχα τους στο νεκροταφείο του Κήπου Τεκκέ; Φαίνεται ότι ο Τατάρ δεν έχει καθόλου πρόθεση να γίνει πεσών. Πήρε το σάβανό του και ήρθε, λέει! Σίγουρα υπάρχει τζιχάντ! Δώστε του τότε ένα ντουφέκι στο χέρι!
Συνέχεια στην ανάρτηση λουλουδιών και εντόμων. Καθώς δύει η μέρα, στη θάλασσα το κόκκινο του ήλιου. Πώς να τα βλέπει όλα αυτά και να μην τρελαίνεται ο άνθρωπος!