Άς μιλήσουμε λοιπόν για προτεραιότητες. Ο πλούτος ενός τόπου, αυτό που ονομάζουμε πατρίδα και εθνική κληρονομιά, συνοψίζεται στους ανθρώπους, το περιβάλλον και τα μνημεία του πολιτισμού του. Ακόμη και το χαζοχαρούμενο λογότυπο του Περδίου, που μας προτρέπει «Love Cyprus», δεν πιστεύουμε ότι αναφέρεται στον ουρανοξύστη της Μακαρίου, το νέο Mall της Λάρνακας και το Καζίνο της Λεμεσού. Μιλάει για την πραγματική Κύπρο. Αυτήν που θα προσελκύσει τον «ποιοτικό» τουρισμό: τον άνθρωπο, τη φύση και τον πολιτισμό.
Αυτό το τρίπτυχο, όμως, βρίσκεται διαχρονικά στον πάτο των προτεραιοτήτων του επίσημου κράτους. Είναι το κομμάτι του τόπου που συστηματικά καταστρέφεται, περιθωριοποιείται, φτωχαίνει και εξαθλιώνεται προς όφελος μιας «ανάπτυξης» που έχει πάντα ως απόλυτο κριτήριο το άμεσο κέρδος για λίγους. Όλες οι επενδύσεις και όλο το βάρος της Κυβέρνησης έχει πέσει σε ανισοβαρή σχέδια. Όπως ένα χωνί με πολύ ανοικτό στόμιο, για να αρπάζει από παντού, και πολύ στενό πέρασμα για να φτάνει η συγκομιδή σε λίγους…
Από τις πολιτογραφήσεις, μέχρι τις πολεοδομικές άδειες και «χαλαρώσεις», όλες οι πολιτικές αποφάσεις έχουν θέσει ως απόλυτη προτεραιότητα μία μονοδιάστατη ανάπτυξη. Μία ξεκάθαρη προτεραιότητα. Ενδεικτικό είναι ότι κάθε φορά που «καίγονται» οι ξενοδόχοι η Κυβέρνηση έχει πάντα γενναιόδωρα πακέτα στήριξης, συνήθως σε βάρος των εργαζομένων τους. Κάθε φορά που καίγεται το βιός των ανθρώπων στα ορεινά και στα χωριά προσφέρει ψίχουλα, σαν κι αυτά που έδωσε προχθές στους πυρόπληκτους.
Όλο το βάρος λοιπόν έχει πέσει σε παραλιακές αναπτύξεις, αφήνοντας τα ορεινά, την αγροτική ζωή, τον φυσικό πλούτο, την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, σε έναν μαρασμό που έχουμε να δούμε από τα προπολεμικά χρόνια. Οι άνθρωποι, που είναι ο πρώτος πυλώνας αυτού που λέμε πατρίδα, σταμάτησαν να γεννούν, σταμάτησαν να ψηφίζουν και βλέποντας τις προοπτικές τους, σταμάτησαν ακόμη και να ελπίζουν.
Για τον πολιτισμό τι να πούμε; Για τα ξενοδοχεία που χτίζονται πάνω σε αρχαία μνημεία, για τις εξυπνάδες του Τμήματος Πολεοδομίας και της Αρχιεπισκοπής, για τα μουσεία που υπολειτουργούν στεγνά από κονδύλια, για τους ανθρώπους του πολιτισμού που μετατρέπονται σε επαίτες για να κάνουν τη δουλειά τους, ή για το εκπαιδευτικό σύστημα που απλά έπαψε να καλλιεργεί παιδεία και περιορίζεται σε αναγωγές βαθμών;
Και τι να πούμε για τα δάση και τις καλλιέργειες που αποδεκατίζονται (εντάξει, ο Αβέρωφ Νεοφύτου προσπάθησε σκληρά να διασώσει τον φυσικό πλούτο, φυτεύοντας κάτι δεντράκια πριν τις εκλογές, του το αναγνωρίζουμε). Με τον ρυθμό που κόβονται δέντρα, για χάρη της ανάπτυξης, και καίγονται, από την ολιγωρία των Αρχών που αδιαφορούν να τα προστατέψουν, οι εκτιμήσεις τοποθετούν την ερημοποίηση της Κύπρου στα επόμενα 30 χρόνια.
Λίγα χρόνια δηλαδή πριν συντελεστεί και η δημογραφική καταστροφή, την οποία σιγοντάρει συστηματικά και η Τουρκία με έποικους και μετανάστες και τότε το ορφανό Love Cyprus θα χάσκει πλάι σε μαρίνες, πύργους και τουριστικά resort. Σαν ξεθωριασμένη υπόμνηση μιας εποχής που μπορούσαμε να σώσουμε αυτό τον τόπο, αρκεί να τον είχαμε αγαπήσει εγκαίρως.