Όταν μια γυναίκα εξαφανίζεται

Άλλο ένα πτώμα γυναίκας. Αυτή τη φορά θαμμένο πρόχειρα σε απομακρυσμένο χωράφι, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα που ίσως αποκαλύψει και τον θύτη. Η κατάσταση της σορού υποδεικνύει πως ο θάνατος επήλθε πριν πολλές μέρες, ίσως και βδομάδες. Ωστόσο, δεν την έψαξε κανείς. Η απουσία της πέρασε απαρατήρητη. Κι αυτό, γιατί ζούσε σε ένα τόπο πολύ μακριά από τον τόπο της, μακριά από τους δικούς της. Σε ένα τόπο όπου άνθρωποι που έρχονται για να εργαστούν, όταν τελειώνει το ωράριο εργασίας τους, γίνονται αόρατοι. Ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο πουθενά δεν διασταυρώνεται με τις ζωές των ντόπιων. Αν εξαφανιστούν, ο γείτονας δεν θα το προσέξει. Ο εργοδότης θα θεωρήσει πως το ’σκάσε για αλλού. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού κι αυτός το ίδιο θα πιστέψει, νιώθοντας μάλιστα εξαπατημένος. Οι γνωστοί εύκολα μπορούν να πιστέψουν μια εκδοχή που θα ειπωθεί ενδεχομένως από τον ίδιο τον δολοφόνο που θέλει να κρύψει την αλήθεια. Οι γονείς, χιλιόμετρα μακριά, δεν θα ξέρουν που να αποταθούν. Και μόνο ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να αποκαλύψει την εξαφάνιση. Όπως, η επίσκεψη σε ένα εγκαταλελειμμένο μεταλλείο για φωτογράφιση, το όργωμα του χωραφιού όπου θάφτηκε πρόχειρα το νεκρό σώμα. Και τότε οι δρόμοι μας θα διασταυρωθούν. Για πολύ λίγο όμως, όσο κρατά η ανάγνωση της είδησης. 

Την Κυριακή, ο συνάδελφος Μάριος Δημητρίου, μνημόνευσε για άλλη μια φορά ένα 17χρόνο, τον Mohamed Dahir, που απελπισμένος έβαλε τέλος στη ζωή του. Ο Dahir, είχε έρθει από τη Σομαλία μέσω Τουρκίας και κατεχομένων ως ασυνόδευτος ανήλικος. Όπως είχε δηλώσει, εγκατέλειψε την πατρίδα του μετά τη δολοφονία του πατέρα του και για να αποφύγει στράτευση του στις τάξεις των φονταμελιστών. Στόχος του ήταν να μεταβεί στην Αγγλία όπου είχε συγγενείς. Στην Κύπρο φιλοξενήθηκε σε ξενώνα εφήβων αλλά κρίθηκε πως η δήλωση ηλικίας του ήταν ψευδής και έτσι εκδιώχθηκε από τον ξενώνα και παράλληλα  απορρίφθηκε το αίτημά του για παροχή ασύλου, με αποτέλεσμα να βρεθεί αιωρούμενος και μόνος, χωρίς καμία ελπίδα πια να ταξιδέψει για την Αγγλία και να ενωθεί με την εκεί οικογένεια του. Ένα βράδυ λοιπόν, έκανε θηλιά το καλώδιο της τηλεόρασης και απαγχονίστηκε στο διαμέρισμα που διέμενε με άλλους δυο νεαρούς. Τάφηκε στο μουσουλμανικό κοιμητήριο της Λάρνακας και ένας Κύπριος (Νίκος Αυξεντίου) συγκλονισμένος από την ιστορία του παιδιού έφτιαξε ένα κανονικό τάφο με πλακέτα και δέντρα να προσφέρουν τον ίσκιο τους. Μία μεταθανάτια αγκαλιά από ένα ντόπιο ως εξαίρεση στον κανόνα. Κατά τα άλλα, γυναίκες και άντρες εξαφανίζονται χωρίς η απουσία τους να γίνεται εμφανής.