Του Αλέκου Μιχαηλίδη, 13 Νοεμβρίου 2020
Παρανοήσεις επί παρανοήσεων συντηρούνται –στις ελεύθερες περιοχές– αναφορικά με την κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων την Τρίτη στα κατεχόμενα. Αφορά μια έντονη προσπάθεια να εντοπιστεί και να προωθηθεί το λεγόμενο «επαναστατικό υποκείμενο» που θα βολέψει και τη ρητορική περί αδιαλλαξίας των Ελληνοκυπρίων και απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων. Μια ρητορική που επιμένει πως οι Τουρκοκύπριοι αντιστέκονται στην τουρκική κατοχή, ενώ οι Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν λύση, άρα θέλουν διχοτόμηση, άρα θέλουν την κατοχή.
Είναι, όμως, έτσι; Είναι η κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων η αντίθεση στην τουρκική παρουσία, στην κατοχή, στην τουρκοποίηση, στον εποικισμό; Είναι η κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων η πανάκεια για τα κακά του τόπου, η ανάσα που θα καθαρίσει τα κατεχόμενα από την τουρκική μπότα και τον φασισμό; Είναι η κινητοποίηση «Δημοκρατία και Βούληση» αυτό που διαλαλούν οι θιασώτες της όποιας λύσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δηλαδή η κραυγή των Τουρκοκυπρίων για επανένωση;
Τα ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν, αν και η οποιαδήποτε κινητοποίηση εναντίον της Τουρκίας γίνεται για καλό, για το καλό της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Ωστόσο, επειδή η ιστορία των κινημάτων είναι τεράστια, πρέπει να δοθούν και κάποιες εξηγήσεις, όχι τόσο από τους ίδιους τους Τουρκοκύπριους που διαδήλωσαν, μα από εκείνους που οικειοποιούνται την κραυγή τους για να συκοφαντήσουν τα θύματα της όλης κατάστασης, τους πρόσφυγες, τους εκτοπισμένους, όσους αρνούνται να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για μια λύση που θα νομιμοποιεί την τουρκική παρουσία στο νησί.
Επί της ουσίας, η κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων αφορούσε το εσωτερικό των κατεχομένων και όχι τόσο την επίλυση του Κυπριακού. Ήταν μια φωνή εναντίον της Τουρκίας για τις παρεμβάσεις στο εσωτερικό της λειτουργίας του ψευδοκράτους με αφορμή την εκλογή Τατάρ στη θέση του κατοχικού ηγέτη. Ήταν μια φωνή εναντίον της Άγκυρας για την έλλειψη «ανεξαρτησίας» και χειραφέτησης, εντός του παράνομου και κατοχικού καθεστώτος και δεν αφορούσε ολόκληρη την Κύπρο, το έγκλημα, την προσφυγιά. Τα μοναδικά πλακάτ που αφορούσαν στα Βαρώσια έγιναν από τη δικοινοτική ομάδα «Unite Cyprus Now», που χρησιμοποίησε και το παράνομο τουρκικό τοπωνύμιο παρεμπιπτόντως.
Εν ολίγοις, είναι απόλυτα σεβαστή η ανάγκη των Τουρκοκυπρίων να φωνάξουν για «Δημοκρατία και Βούληση», τραγουδώντας πλάι στον πρώην κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, αλλά ο τερματισμός της κατοχής έπρεπε να προηγείται. Μιας κατοχής που δεν έκανε διάλειμμα κατά την πενταετία Ακιντζί, μιας κατοχής που εκ προοιμίου δεν μπορεί να προνοεί «δημοκρατία και βούληση» σε ένα καθεστώς που χρηματοδοτείται από την Άγκυρα. Δυστυχώς, οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι ξεκάθαροι, ειδικά τις ώρες που αξιώνουν παραμονή εγγυήσεων, τουρκικού στρατού και άλλα πολλά που υποχρεώνουν τους Ελληνοκύπριους να απορρίψουν τις όποιες λύσεις κατεβάζει ο νους των διαμεσολαβητών. Πίσω από τις χαριτωμένες εικόνες που ξεχειλίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λοιπόν, υπάρχει η φασιστική σημαία που βασανίζει τον Πενταδάκτυλο, η Κερύνεια, τα συλημένα σπίτια των γιαγιάδων μας, τα κλεμμένα της τουρκικής εισβολής. Για αυτά πότε θα μιλήσουν οι Τουρκοκύπριοι;
Αλέκος Μιχαηλίδης
https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1060303/fonaxan-ga-tin-katochi-oi-toyrkokyprioi
“…
Επί της ουσίας, η κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων αφορούσε το εσωτερικό των κατεχομένων και όχι τόσο την επίλυση του Κυπριακού. Ήταν μια φωνή εναντίον της Τουρκίας για τις παρεμβάσεις στο εσωτερικό της λειτουργίας του ψευδοκράτους με αφορμή την εκλογή Τατάρ στη θέση του κατοχικού ηγέτη. Ήταν μια φωνή εναντίον της Άγκυρας για την έλλειψη «ανεξαρτησίας» και χειραφέτησης, εντός του παράνομου και κατοχικού καθεστώτος και δεν αφορούσε ολόκληρη την Κύπρο, το έγκλημα, την προσφυγιά. Τα μοναδικά πλακάτ που αφορούσαν στα Βαρώσια έγιναν από τη δικοινοτική ομάδα «Unite Cyprus Now», που χρησιμοποίησε και το παράνομο τουρκικό τοπωνύμιο παρεμπιπτόντως.
…”
Ορθή επισήμανση. Πιστεύω ότι πρέπει να προσεγγίσουμ εκείνους τους ανθρώπους στα κατεχόμενα που μιλούν πράγματι για κατοχή και για ενιαίο κράτος. Υπάρχουν και πέραν του φίλου μας του Σενέρ Λεβέντ. Μπορούμε να τους μεαφέρουμε ότι μαζί μας θα είναι πιό ασφαλείς παρά με την Τουρκία; να ακυρώσουμε την προπαγάνδα έξι τουλάχιστον δεκαετιών πως εμείς οι Ελληνοκύπριοι το μόνο που θέλουμε είναι να τους σφάξουμε; μπορούμε να τους κάνουμε “να νοιώθουν άνετα ανάμεσό μας”; να τους πείσουμε ότι το καρβέλι τους θα βγαίνει πιό άνετα μαζί μας παρά δίπλα μας με τις “εγγυήσεις” της Τουρκίας;