Οι βουλευτικές εκλογές του Μάη είναι πολύ σημαντικές. Με αυτή την πρόταση, φανταζόμαστε, ξεκινούσαν κείμενα και το 2016 και το 2011 και το 2006 κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Γενικώς, οι εκλογές είναι κάτι σημαντικό για μια δημοκρατία. Και δη για μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία, έστω και «ανάπηρη» όπως τη δική μας. Ειδικά σε τούτες τις εποχές, είναι εξαιρετικά σημαντικό να τονίζεται –πρέπει ο κόσμος να ψηφίσει, για να μη τον αντιπροσωπεύσει ξανά ένας νέος Συλλούρης, ένας νέος Τζιοβάννης, χρεοκοπημένοι πολιτικοί της κακιάς ώρας και της μετριότητας, εκλεκτοί μεγάλων κομμάτων της κυπριακής πραγματικότητας.
Οι εκλογές του 2021 θα διεξαχθούν σε συνθήκες μεγάλης πόλωσης. Ο Αναστασιάδης μοιάζει σαν παππούς ξεχασμένος σε κάποια δημόσια υπηρεσία, ενώ ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ τον πιέζουν να διασύρει την Κύπρο στο «σάλτο μορτάλε» της Πενταμερούς. Τα υπόλοιπα κόμματα, μοιάζουν σαν εστιατόρια εν καιρώ πανδημίας: Ανοιγοκλείνουν, δημιουργούν αποστάσεις, μειώνουν την ποιότητα των προϊόντων και ούτω καθεξής. Δεν βρέθηκε ένα από τα υφιστάμενα κόμματα να δημιουργήσει μια διαφορετική εκλογική αντίληψη, να αλλάξει τη βαρετή προεκλογική τακτική, να πείσει όσους βλέπουν τα «κενά» ψηφοδέλτια και πείθονται να μην ψηφίσουν.
Από την άλλη, ούτε η κοινωνία είναι σε ικανοποιητική κατάσταση. Όλα τα ζητήματα αντιμετωπίζονται με εμφυλιοπολεμική οπτική, επικρατεί ένας εκφασισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ ακόμα και ο λόγος των «προοδευτικών δυνάμεων» είναι επικίνδυνα ακραίος, πράγμα που καταδεικνύει πως σε άλλες εποχές θα ντουφεκίζαμε ο ένας τον άλλον –νομίζουν πως χρησιμοποιούν επαναστατική ρητορική, ακόμα και αν θυμίζουν μελανοχίτωνες ή τραμπούκους σκοτεινών δυνάμεων. Από το Κυπριακό ώς τη διαφθορά κι από τα περιβαλλοντικά ώς τα κοινωνικά ή θρησκευτικά ή πολιτιστικά ζητήματα, οι ενεργοί πολίτες χρησιμοποιούν χυδαίο λόγο, σε βαθμό που δεν εξάγεται κάτι καλό από τον υφιστάμενο διάλογο –μέχρι και για τη Γιουροβίζιον δημιουργήθηκε ένας μικρός εμφύλιος.
Σ’ αυτό βοηθούν, για να πάμε πίσω στα ψηφοδέλτια και στις εκλογές, και τα ίδια τα κόμματα, που δεν προσπαθούν καν να κρατήσουν τα προσχήματα. Βολεύονται από την πόλωση, μάλλον βολεύονται και από την αύξηση της αποχής και ως εκ τούτου δεν κάνουν μεγάλη προσπάθεια να σχηματίσουν ψηφοδέλτια που μπορούν να εμπνεύσουν το 99%, δηλαδή τους πολίτες. Ατάλαντοι πολιτικάντηδες καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων, που αρκούνται στο σταύρωμα του Μαΐου και στην αποβλάκωση από τηλεοράσεως. Στην τελική, πρέπει να ψηφίσουμε, ναι. Μα με τα παρόντα ψηφοδέλτια –κι ας έχει πεντέξι αξιοπρεπείς ανθρώπους– ο λαός σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αντισταθείτε.