Του Φρίξου Δαλίτη, 18 Μαρτίου, 2021
Κύλησε κιόλας ένας χρόνος από τότε που ο παραλογισμός έγινε καθημερινότητα και ακόμα ο δρόμος φαντάζει να είναι μακρύς μέχρι την επάνοδο στη ρουτίνα και την κανονικότητα όπως την είχαμε συνηθίσει. Εάν ποτέ δηλαδή επανέλθουμε, διότι το πιθανότερο είναι ότι η επάνοδος δεν θα είναι ούτε ομαλή και ίσως και να μη γίνει ποτέ όπως την είχαμε συνηθίσει στην προτέρα κατάσταση. Τα σημάδια από την κρίση της πανδημίας είναι πλέον τόσο βαθιά που οι πληγές δύσκολα θα επουλωθούν. Το πιθανότερο είναι ότι θα μας ακολουθούν για πολλά χρόνια και θα μας στοιχειώνουν τη ζωή μας και οικονομικά και ψυχολογικά και πολιτικά. Διότι αυτή η κρίση δεν είναι απλά υγειονομική κρίση. Είναι μια κρίση πολυεπίπεδη που ανέδειξε την αδυναμία του ανθρώπου και ως άτομο και ως κοινωνία να διαχειριστεί τέτοιους είδους απειλές. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική διατύπωση, αλλά μια πραγματικότητα που αποδεικνύεται καθημερινώς και εκ των πραγμάτων. Και όλη αυτή η κρίση καθίσταται ακόμα μεγαλύτερη μέσα στον παραλογισμό των μέτρων και των αποφάσεων, συνεπεία των αδυναμιών των κυβερνώντων, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και ανά το παγκόσμιο, να διαχειριστούν την όλη κατάσταση. Αποτέλεσμα και της έλλειψης επικοινωνίας και κατανόησης των αναγκών της κοινωνίας, αλλά και λόγω των αδυναμιών των συστημάτων υγείας που οδηγούν αναγκαστικά σε όλο και πιο κατασταλτικά και απαγορευτικά μέτρα.
Είναι όμως από την άλλη και η στάση της ίδιας της κοινωνίας, η οποία και η ίδια αδυνατεί να διαχειριστεί την όλη κατάσταση και που πλέον οδηγείται σε συμπεριφορές απαξίωσης, άρνησης και εγωισμού, που αναπόφευκτα προκαλεί αντιδράσεις και κλίμα διχασμού με αλληλοκατηγορίες και επιθέσεις. Ναι, τα όσα έχουμε δει στη Λεμεσό είναι απαράδεκτα και καταδικαστέα. Είναι όμως και επικίνδυνα και προκλητικά προς όλους τους υπόλοιπους, αλλά και απαξιωτικά προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνία ολόκληρη. Η έλλειψη σεβασμού δεν είναι πράξη επαναστατική στον όποιο παραλογισμό καταλογίζουμε στα μέτρα. Η κρίση αυτή, ανέδειξε και τον ατομικιστικό τρόπο σκέψης και λειτουργίας ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν λειτουργούν με βάση το σύνολο της κοινωνίας, αλλά με βάση το δικό τους «Εγώ», τις δικές τους ανάγκες και αδυναμίες, συνθέτοντας ανάλογα τη δική τους κοσμοθεωρία. Και δεν είναι σημερινό φαινόμενο αυτό. Σε κάθε κρίση, σε κάθε περιπέτεια της κοινωνίας, σε κάθε σκοτεινή περίοδο, είτε αφορούσε πανδημίες, είτε φυσικές καταστροφές, είτε πολέμους, πάντα υπήρχαν εκείνοι οι οποίοι λειτουργούσαν με επίκεντρο μόνο τον εαυτό τους και όχι την κοινωνία και το σύνολό της.
Την ίδια ώρα όμως είναι και η αλήθεια των αριθμών. Όχι ως μέτρο τρομολαγνείας και διασποράς πανικού και εκφοβισμού της κοινωνίας. Αλλά ως αποτύπωση μιας πραγματικότητας που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Και η οποία δυστυχώς παραμένει εκεί, ακόμα πιο τρομαχτική από όταν ξεκίνησε. Το Νοσοκομείο της Λεμεσού έχει γεμίσει και στα υπόλοιπα νοσοκομεία οι εισαγωγές ασθενών αγγίζουν τα όρια της πληρότητας. Άρα, όσο και να θέλουμε να το αγνοήσουμε, το πρόβλημα είναι εκεί. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο συνεχίζει η ανευθυνότητα ορισμένων να καθορίζει τις ζωές της συντριπτικής πλειοψηφία του κόσμου. Και αυτή η ανευθυνότητα δυστυχώς είναι καταστροφική.
Βέβαια αυτό δεν είναι και δεν ήταν ποτέ άλλοθι για την Κυβέρνηση. Ένα χρόνο μετά την πανδημία, το πρόβλημα στα νοσοκομεία υπάρχει. Ένα χρόνο μετά και ακόμα κάποια σχολεία παραμένουν κλειστά για μήνες, ενώ τα υπόλοιπα λειτουργούν εξ ανάγκης. Ένα χρόνο μετά και δεν μπορούμε ακόμα να νιώσουμε ασφαλείς και σίγουροι και το κυριότερο, χωρίς να έχουμε πλέον εμπιστοσύνη σε όσους κρατούν την τύχη των ζωών μας στα χέρια τους και αποφασίζουν για εμάς. Ένα χρόνο μετά και ακόμα το θέμα μας είναι το λίκνισμα γύρω από τα τραπέζια και το είδος των τραγουδιών που σε ξεσηκώνουν να λικνιστείς…