Του: ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ, 10/12/2020
Όποτε δω ότι αυτή η κοινωνία «φούσκωσε» με όρεξη λιντσαρίσματος, έρχεται στο μυαλό μου η γκιλοτίνα του Παρισιού του 1789. Έγινε η επανάσταση και τέλειωσε. Είχε έρθει η ώρα για τους αποκεφαλισμούς. Οι βασιλικοί ανέβαιναν στα ικριώματα ο ένας μετά τον άλλον, τα κεφάλια τους τοποθετούνταν στην τρύπα της γκιλοτίνας και ύστερα πατιόταν το κουμπί για να πέσει το μαχαίρι. Το κομμένο κεφάλι έπεφτε μέσα σε ένα καλάθι που υπήρχε εκεί. Η Γαλλία χρησιμοποίησε την ίδια μέθοδο, την ίδια γκιλοτίνα σε όλες τις αποικίες της. Ήταν ανηλεείς και οι επαναστάτες του Παρισιού, όπως όλοι οι επαναστάτες. Η γκιλοτίνα είχε γίνει το σύμβολο της επανάστασης. Ανάμεσα σε εκείνους που ανέβηκαν στο ικρίωμα υπήρχαν και υπηρέτες του βασιλιά στο παλάτι. «Εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο εκτός από καθαριότητα στο παλάτι», έλεγε νεαρό κορίτσι. Παρά ταύτα δεν συγχωρήθηκε. Κόπηκε και το δικό της κεφάλι. Καθώς κόβονταν αυτά τα κεφάλια, ο λαός που βρισκόταν στην πλατεία έσκαγε στα γέλια. Κάποιοι παρακολουθούσαν τις εκτελέσεις πλέκοντας και κάποιοι άλλοι τρώγοντας.
Όποτε δω ότι οι φλέβες της κοινότητάς μας «φουσκώνουν» με όρεξη για λιντσάρισμα, χάνω μέσα σε μια στιγμή όλες μου τις ελπίδες για την ανθρωπότητα. Έρχεται στο μυαλό μου η εξής ιστορία που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τη ζήλια και τον φθόνο: Κάποτε, λέει, υπήρχε μια γυναίκα, η οποία καθημερινά παρακαλούσε και ικέτευε τον Θεό για να γίνουν δεχτές όλες οι επιθυμίες της. Κάθε βράδυ προσευχόταν. Μια μέρα ήρθε ένας άγγελος. «Είμαι έτοιμος να κάνω ό,τι ζητήσεις. Ζήτα μου ό,τι επιθυμείς. Όμως, έχω έναν όρο. Ό,τι κάνω σε εσένα, θα το κάνω δύο φορές το ίδιο στη γειτόνισσά σου». «Τότε βγάλε μου το ένα μάτι», είπε η γυναίκα!
Κανένας δεν κάνει κέφι να πετροβολά δέντρα που δεν έχουν καρπό. Αν θα πετροβολήσεις, θα πετροβολήσεις ένα δέντρο με καρπό. Έτσι έγινε και αυτή τη φορά. Ο Ερσίν Τατάρ διόρισε έναν παλιό δημοσιογράφο φίλο μας στη θέση του συντονιστή επικοινωνίας στο προεδρικό μέγαρο. Τον Σερχάτ Ιντζιρλί. Είναι ένας συνάδελφός μας ο οποίος κατά τη διάρκεια της 32χρονης επαγγελματικής του ζωής έγραψε 12 χιλιάδες άρθρα και έκανε πέραν των πέντε χιλιάδων τηλεοπτικών προγραμμάτων και συνεντεύξεων με τουλάχιστον πέντε χιλιάδες άτομα. Θαυμάζω το χιούμορ του και την άνεσή του στην οθόνη. Και τα άρθρα του κυλάνε σαν νερό. Ξέρει να κάνει τον άλλον να τον διαβάζει. Πάντοτε υπερασπίζεται τη λύση και την ειρήνη. Είναι ρεαλιστής. Μιλάει με τη λογική του, όχι με το συνθήματα. Αποκαλεί την ΤΔΒΚ «ψευδοκράτος» Ψεύτικο κράτος. Στην τηλεόραση το λέει μάλιστα αυτό στα ελληνικά. Γι’ αυτόν, η καλύτερη λύση στην Κύπρο είναι το ενιαίο κράτος. Μια ενιαία Κύπρος. Όμως, ξέρει ότι αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο. Χτυπάει αλύπητα τον σοβινισμό και τον ρατσισμό. Δεν διστάζει να αναφέρει και τα λάθη της αριστεράς. Είναι γεμάτος με φιλία και αγάπη για τον άνθρωπο. Μπορεί να έχει και λάθος απόψεις και σκέψεις, όμως δεν είναι έναντι κάποιου συμφέροντος. Έγραφε άρθρα για πολλά χρόνια στην εφημερίδα μας, χωρίς να περιμένει κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Οι οικονομικές συνθήκες τον ανάγκασαν να εργαστεί ύστερα αλλού. Όμως, δεν έχασε τίποτα από την προσωπικότητά του.
Μόλις ο Τατάρ τον διόρισε λειτουργό επικοινωνίας στο προεδρικό μέγαρο έγινε χαλασμός κόσμου. Τόσο στη δεξιά, όσο και στην αριστερά. Δέχτηκε σφοδρή επίθεση και από τις δύο πλευρές. Οι δεξιοί τον αποκάλεσαν «οπαδό των Ελληνοκυπρίων». Οι δε αριστεροί τον είπαν «πουλημένο»! Μια τελετή λιντσαρίσματος. Τον λιθοβόλησαν οι ήρωες αυτής της τελετής που φαίνονται διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Ενώ οι αριστεροί ανταγωνίζονταν για να αποδείξουν την αθωότητά τους και πόσο ηθικοί είναι πετροβολώντας έναν «αμαρτωλό», οι δεξιοί σήκωσαν μπαϊράκι. Εξέφρασαν την οργή τους κατά του Τατάρ. Απείλησαν να κάνουν εκδήλωση διαμαρτυρίας μπροστά στο προεδρικό μέγαρο. Δεν ήταν αρκετό. Κινητοποίησαν και την πρεσβεία. Μάλιστα, πήγαν μέχρι και τον στενό κύκλο του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία. Στο τέλος, ο Σερχάτ δεν άντεξε, πήγε στον Τατάρ και υπέβαλε την παραίτησή του.
Όμως, το πιο σωστό πράγμα που έκανε ο Τατάρ ήταν αυτός ο διορισμός. Αλλά δεν ήταν αρκετό το θάρρος του για να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις που προέρχονταν από τη δεξιά. Και ο Σερχάτ αποσύρθηκε στο τέλος για να μην τον φέρει σε δύσκολη θέση. Το γεγονός ότι ο Τατάρ του ανέθεσε αυτό το καθήκον ήταν πολύ πιο σημαντικό από την αποδοχή του εκ μέρους του. Ζήσαμε πολλές φορές και εμείς αυτά που έζησε ο Σερχάτ. Δεχθήκαμε πολλές επιθέσεις και από τις δύο πλευρές, τόσο από τη δεξιά όσο και από την αριστερά. Αυτές ήταν το τίμημα του ότι σηκώσαμε κεφάλι κατά της Τουρκίας αποκαλώντας την «κατακτητή». Δεν υπήρχε τίποτε για να σκαρφιστούν για εμάς. Εφηύραν. Όπως όταν ο Ντενκτάς είπε στον γενικό εισαγγελέα «ακόμα αν δεν υπάρχουν στοιχεία για το γεγονός ότι είναι πράκτορες, βρες στοιχεία». Στο τέλος οι αριστεροί μας κόλλησαν και τη ρετσινιά του ρατσισμού. Δεν ήταν αρκετή η συκοφαντία στον βορρά, κινητοποίησαν και το ΑΚΕΛ στον νότο εναντίον μας.
Ο Σερχάτ είναι το τελευταίο θύμα των τελετών λιντσαρίσματος. Μήπως αυτή η κοινωνία είναι κοινωνία λιντσαρίσματος;
