Του Άριστου Μιχαηλίδη, 15 Απριλίου 2021
Ρώτησε τον Μουσταφά Ακιντζί ο Φιλελεύθερος, στη συνέντευξη της Κυριακής, τι πήγε στραβά και δεν έφτασαν σε λύση μαζί με τον Αναστασιάδη, και η απάντησή του δείχνει πραγματικά το μέγεθος της ασυναρτησίας πολλών Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Κι αυτή η ασυναρτησία είναι το εμπόδιο, τελικά. Διότι, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι εμποδίζει τη μεταξύ τους συνεννόηση. Είπε κάμποσα ο Ακιντζί, για τις συγκλίσεις, για το ότι για πρώτη φορά ασχολήθηκαν με πολύ σημαντικές πτυχές, για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης, για τις νέες δικοινοτικές επιτροπές… Και κατέληξε στο ότι στο δρόμο τους υπήρχαν «ορισμένα εμπόδια που δημιουργήθηκαν μερικές φορές σκόπιμα». Ποια ήταν αυτά τα εμπόδια; Δεν ήταν οι απαιτήσεις της Τουρκίας τις οποίες εξυπηρετούσε και ο ίδιος. Δεν ήταν το ότι στη χώρα μας έχουμε κατοχικό στρατό που χωρίζει το νησί. Το εμπόδιο, που επέλεξε να αναφέρει (και το ότι αυτό επέλεξε έχει τη σημασία του), είναι «η απόφαση της ε/κ Βουλής, το 2017, για την καθιέρωση εκδήλωσης μνήμης στα δημόσια σχολεία για το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950».
Αυτή η απόφαση, που δεν αφορά ούτε τους Τουρκοκύπριους, ούτε τις συνομιλίες, ούτε το περιεχόμενο της λύσης, αφορά μόνο μια απόφαση να γίνεται ετήσια επετειακή αναφορά στα σχολεία σε ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη πριν από εβδομήντα χρόνια -και η οποία απόφαση ακυρώθηκε, τελικά- έχει περισσότερη βαρύτητα από τους 40.000 Αττίλες που βρίσκονται μέσα στη χώρα μας αυτή τη στιγμή και όχι πριν από εβδομήντα χρόνια. Οι Αττίλες δεν αναφέρονται καν ως πρόβλημα. Όχι μόνο από τον κ. Ακιντζί, αλλά ούτε από όσους Ελληνοκύπριους συμμερίζονται τη φιλοσοφία νομιμοποίησης της κατοχής διά της στραβομάρας. Κλείνεις τα μάτια και οραματίζεσαι έναν άλλο κόσμο, όχι τον πραγματικό. Κι αρχίζεις να λες ασυναρτησίες για να μην αναγκαστείς να ανοίξεις τα μάτια σου.
Ας μας πει, λοιπόν, ο κ. Ακιντζί πόσο ο ίδιος εμπόδισε έστω και την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και πόσο αγωνίστηκε υπέρ του διαχωρισμού, όταν το 2015 αρνήθηκε να πάει σε δεξίωση της γερμανικής πρεσβείας στη νεκρή ζώνη, με αφορμή την επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών (επίσημη επίσκεψη στην Κυπριακή Δημοκρατία) επειδή δεν του έδωσαν διαβεβαιώσεις ότι θα είχε ισότιμο καθεστώς με τον Νίκο Αναστασιάδη. Κι όταν αρνήθηκε να πάει στον ποδοσφαιρικό αγώνα στην Πύλα, τον Μάρτη του 2019, επειδή ο αγώνας δεν έγινε στην ουδέτερη ζώνη (πού ήταν να γίνει, στα ναρκοπέδια του Αττίλα;) αλλά «σε γήπεδο στο έδαφος που ελέγχεται από την ελληνοκυπριακή πλευρά», όπως εξηγούσε τότε ο Μπουρτζιού. Ο Αναστασιάδης, πάντως, πήγε ακόμα και σε συναυλία στον Πύργο του Οθέλλου στην κατεχόμενη Αμμόχωστο και μάλιστα με αυτοκίνητα χωρίς διακριτικά. Αλλά, έστω ότι αυτά είναι συμβολισμοί ενώ η ουσία είναι αλλού. Ποια είναι η ουσία που υπερασπίστηκε ο Ακιντζί κατά τη διάρκεια που είχε την ευθύνη των διαπραγματεύσεων; Απέρριψε τις εγγυήσεις της Τουρκίας; Κάθε άλλο. Επίμονα τόνιζε με κάθε ευκαιρία ότι δεν υπάρχει λύση χωρίς τουρκικές εγγυήσεις. «Ως η μικρότερη κοινότητα αριθμητικά, σίγουρα θέλουμε τη συνέχιση των εγγυήσεων της Τουρκίας», έλεγε από τα Κόκκινα τον Αύγουστο του 2016, στο φόρτε των συνομιλιών. «Ο τουρκοκυπριακός λαός δεν βλέπει άλλη επιλογή επίτευξης της δικής του ασφάλειας εκτός από την Τουρκία». Και στο Κραν Μοντάνα αυτό υποστήριζε. Όπως και επίμονα υποστήριζε συχνότατα ότι «ο πιο πρακτικός, σύντομος και φτηνός τρόπος μεταφοράς του φυσικού αερίου της Κύπρου και του Ισραήλ μαζί προς την Ευρώπη είναι μέσω της Τουρκίας» (16/3/2018). Ούτε μία τοποθέτηση που να αποζητά τα συμφέροντα της Κύπρου κι όχι της Τουρκίας. Αν συνέφερε στην Κύπρο κάποια άλλη διευθέτηση, αλλά δεν εξυπηρετούσε την Τουρκία, ούτε καν πρέπει να συζητείται. Κι αυτό είναι το πρόβλημα μας, αυτό εμποδίζει την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και τη λύση κι ας μην ανοίγουν τα μάτια τους να το δουν ούτε οι Τουρκοκύπριοι, ούτε πολλοί Ελληνοκύπριοι καλαβανάδες.
Υ.Γ. Σχολιάζω τον Ακιντζί γιατί εκπροσωπεί τους Τ/κ και τους Ε/κ που λένε ότι θέλουν συνεννόηση και επανένωση και ΔΔΟ. Είναι φανερό ότι αυτό που θέλουν είναι συμφωνημένη διχοτόμηση. Και δεν τους πειράζει αν είναι και υπό τη σκέπη της Τουρκίας. Νομίζουν ότι η Τουρκία θα τους αφήσει ήσυχους να κάνουν ό,τι θέλουν…