Καθόμαστε σε ένα εστιατόριο στην ακροθαλασσιά στα Καζιβερά. Ο φίλος μου δείχνει ένα τεράστιο κτηριακό συγκρότημα λίγο πιο πέρα. Ένα τεράστιο κτήριο 13 ορόφων. Και δίπλα του πιο μικρά διώροφα κτήρια που απλώνονται προς τη θάλασσα. «Τα βλέπεις αυτά; Όλα ανήκουν σε Εβραίους», λέει. Ύστερα μου διηγείται για τις άλλες οικοδομές των Εβραίων σε άλλες περιοχές. Απαριθμεί τι έχουν και πού. Ξαφνικά περνάει στη Ρωσία. «Αγόρασαν και εκείνοι πολλή γη, έφτιαξαν οικοδομές, έκτισαν κτηριακά συγκροτήματα, ειδικά στην περιοχή της Κερύνειας», λέει. «Τι θες να πεις; Χάθηκε η χώρα μέσα από τα χέρια μας δηλαδή;» του είπα. «Ε, αν χάθηκε, χάθηκε. Δεν μπορεί να γίνει κάτι»! Αν δεν υπερασπιζόμαστε εμείς την πατρίδα μας, θα έρθουν να την υπερασπιστούν άλλοι! Στα αφτιά μου ήχησαν ξαφνικά οι φωνές των διαδηλωτών μας: «Αυτή η χώρα είναι δική μας»! Ποιο μέρος είναι δικό σου ρε φίλε; Δεν απέμεινε θάλασσα στην οποία να μπαίνεις άνετα. Δεν έμεινε παραλία που θα μπορούσες να πεις ότι είναι δική σου. Χωρίς ντροπή, χωρίς ενδοιασμό έδωσες τίτλους ιδιοκτησίας για τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων. Δώσε-δώσε, δεν έμειναν. Κοίτα, πρώτη φορά με τίμησε το Επαρχιακό Δικαστήριο Μόρφου. Άλλωστε μόνο σε εκείνο το δικαστήριο δεν είχα πάει. Στο τέλος πήγα και εκεί. Ένα πολύ άθλιο κτήριο. Τι έκαναν του κόσμου τα λάφυρα και ήρθαν και κατέφυγαν σε αυτό το κτήριο, είπα. Σε ποιους διένειμαν και δεν έμεινε χώρος;
Τούρκοι. Άγγλοι. Ρώσοι. Και Εβραίοι. Απολαμβάνουν την κατεχόμενη περιοχή. Μήπως τους νοιάζει η κατοχή; Όλοι βρίσκονται κάτω από την ασφάλεια του τουρκικού στρατού. Ευτυχισμένοι αλλοδαποί της επιχείρησης την οποία αποκαλείτε «Ευτυχισμένη Ειρηνευτική Επιχείρηση»! Όποτε ανοίξω το παράθυρο, βλέπω μπροστά μου είτε μερικούς Τούρκους από την Τουρκία είτε μερικούς Νιγηριανούς. Και έναν Κύπριο στους χίλιους. Οι Κύπριοι έχουν πλέον δικούς τους χώρους εδώ, όπως στο Λονδίνο. Ένας από αυτούς είναι το Μπουγιούκ Χαν για παράδειγμα. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν μια μέρα συσταθεί ένας «Σύλλογος Προστασίας των Τουρκοκυπρίων». Αλλά ακόμα μιλούν για εκλογές εκείνοι που δεν το αντιλαμβάνονται αυτό. Τι θα σώσεις με τις εκλογές αδελφέ; Ακόμα δεν πήρες το μάθημά σου; Οι εκλογές είναι ένα κάλυμμα της κατοχής. Κάλυμμα και η βουλή. Κάλυμμα και η κυβέρνηση. Μήπως μπορούν να γίνουν καθόλου δημοκρατικές εκλογές υπό κατοχή; Ιδού, είδες την τελευταία παρέμβαση. Αλλά πάλι δεν έβαλες μυαλό. Στο εξής θα υπάρξουν περισσότερες παρεμβάσεις. Μήπως μπορεί να χάσει ποτέ τον έλεγχο ξανά η Άγκυρα που πλάκωσε πάνω μας σαν δεινόσαυρος; Ο Μουσταφά Ακιντζί ήταν ο τελευταίος Τουρκοκύπριος αριστερός, ο οποίος κέρδισε εκλογές παρά τη θέληση της Τουρκίας. Από εδώ και μπρος δεν μπορεί να καθίσει σε εκείνο το προεδρικό μέγαρο κανένας ηγέτης τον οποίο δεν θέλει η Άγκυρα. Δεν μπορεί να έρθει και καμία κυβέρνηση την οποία δεν θέλει η Άγκυρα. Έστω και αν ενωθούν όλοι οι αντιπολιτευόμενοι που υπάρχουν στην κατεχόμενη περιοχή, πάλι δεν θα μπορέσουν να έρθουν στην κυβέρνηση! Το να εισέρχονται σε εκλογές, γνωρίζοντάς το αυτό, σάμπως και υπάρχει δημοκρατία και δίκαιο, σε τι άλλο ωφελεί εκτός από το να γίνονται όργανά τους; Σε αποκαλούν «υποτελή διοίκηση της Τουρκίας». Γιατί λαχταράς τόσο πολύ να είσαι υποτελής διοίκηση; Άσε τις κάλπες των εκλογών. Βγες στον δρόμο. Φώναξε. Ξεκουμπίσου κατακτητή! Απέρριψε έστω και μία φορά τα παιχνίδια των εκλογών, της βουλής, της κυβέρνησης που μας προσφέρει ο κατακτητής! Όπως συνέβη και προηγουμένως, παραπονέθηκες για τις παρεμβάσεις και στις τελευταίες εκλογές. Ποιος σου είπε ότι οι επικείμενες εκλογές θα γίνουν χωρίς παρεμβάσεις; Μήπως υπάρχει μια τέτοια εγγύηση;
Μακάρι να ξέραμε και εμείς όσο οι ξένοι την αξία της γης μας. Να τη στηρίζαμε. Έγιναν μπροστά στα μάτια μας όσα έγιναν. Και δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα για να τα εμποδίσουμε. Η σύνοψη των όσων ζήσαμε είναι η εξής: Η Κύπρος δεν ενώθηκε. Δεν ενώθηκαν και οι Κύπριοι. Το 1963 πέρασε από μπροστά μας με μηχανή και το 1974 με μπουλντόζα. Εσύ επούλωσες τις πληγές σου όσο μπορούσες. Η δική μας πληγή έγινε γάγγραινα!