Του ΣΙΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ, 30 Μαρτίου 2021
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν έχασε χρόνο. Αμέσως έσκασε τη δήλωση για τις επιγραφές που γράφτηκαν στα ελληνικά στο τζαμί στην Επισκοπή. «Δεν είναι τίποτα άλλο από πρόκληση», είπε. Μόλις είπε πρόκληση, μου ήρθαν στο μυαλό πολλά πράγματα. Προκλήθηκα! Οι αναμνήσεις πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία. Ομιχλώδεις αναμνήσεις. Πικρές αναμνήσεις. Άρα προκλήθηκες και εσύ κύριέ μου. Εσύ, ο τελευταίος στρατιώτης μιας γενιάς που έβαλε βόμβα σε τζαμιά, πώς προκαλείσαι από μια επιγραφούλα; Μήπως εμείς δεν ήρθαμε μέχρι σήμερα με προκλήσεις πάντα;
Μήπως οι προκλήσεις δεν ήταν πάντα αυτές που κατηύθυναν τη ζωή μας σε αυτό το νησί; Ξέχασες; Πώς το ομολόγησε ο στρατηγός σου. Μήπως δεν είπε ότι «στην Κύπρο βάλαμε βόμβες ακόμα και σε τζαμιά για την πατρίδα»; Ούτε Ομεριγιέ έμεινε. Ούτε Μπαϊρακτάρ. Δεν λυπηθήκαμε κανέναν τους. Σε ένα βράδυ δύο τζαμιά. Τινάχτηκαν στον αέρα. «Οι παλιοέλληνες βομβάρδισαν τα τζαμιά μας», είπαμε. Βγάλαμε τον λαό στους δρόμους. Τον γεμίσαμε με μίσος. Με τη φωτιά της εκδίκησης. Ο λαός φώναξε ξανά σε αυτές τις πλατείες: «Διχοτόμηση ή θάνατος»! Και φυσικά «Η Κύπρος είναι και θα παραμείνει τουρκική». Ιδού, αυτή είναι η μέγιστη των προκλήσεων. Δυναμίτης που τοποθετήθηκε στα θεμέλια της νεαρής Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν καυχήθηκε άδικα ο στρατηγός. Πέτυχε τον στόχο του καίγοντας τζαμιά.
Πέθανε ο Ντενκτάς. Ένας ειδικός στις προκλήσεις. Αν δεν είχε πεθάνει, θα τον ρωτούσες. Να σου πει πώς τοποθετήθηκε βόμβα στο γραφείο ειδήσεων της τουρκικής πρεσβείας. Πρόκληση και τι πρόκληση. Το φορτώσαμε και αυτό στους Ελληνοκύπριους. Ο λαός πάλι ξεσηκώθηκε. Πάλι ξεχύθηκε στους δρόμους. Μίσος. Εχθρότητα. Και εκδίκηση μεγάλωσαν λίγο ακόμα. Οι σχέσεις μας επιδεινώθηκαν λίγο ακόμα. Πλησιάζαμε στον στόχο σιγά-σιγά. Θα μπορούσε να σου διηγούταν περισσότερα. Όπως σου είπα, ήταν ειδικός στις προκλήσεις! Μήπως η γιαγιά μου έβαλε τη βόμβα στο δικηγορικό του γραφείο στο Σαράι; Ή πάλι, ποιος πυροβόλησε το άγαλμα του Ατατούρκ στην Πύλη Κερύνειας; Ξέρεις; Η Ιστορία της Κύπρου είναι μια ιστορία με προκλήσεις και προβοκάτσια. Είμαι βέβαιος ότι και εσύ ξέρεις καλά αυτές τις υποθέσεις.
Κάποτε υπήρχαν μέλη της υπόγειας τουρκοκυπριακής οργάνωσης που έγραφαν «Ένωση» στους τοίχους. Ο λαός ξυπνούσε και έβλεπε. Ελληνικές επιγραφές στους τοίχους. Ποιος θα το φανταζόταν ότι Τούρκοι το είχαν γράψει αυτό; Ή ότι εμείς βάλαμε βόμβες στα τζαμιά; Κανένας δεν μπόρεσε να το φανταστεί. Πηγή έμπνευσής σας ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Έκαψε το κυβερνείο στο Βερολίνο. «Οι κομουνιστές το έκαψαν», είπε. Συνέλαβε και εκτέλεσε εκατοντάδες κομουνιστές. Ήταν και ο Στάλιν μάστορας αυτών των υποθέσεων στη Σοβιετική Ένωση. Τον ωφέλησαν πολύ και εκείνον οι προκλήσεις και οι προβοκάτσιες. Όταν σκότωσε τον Κίροφ, έναν από τους υπ’ αριθμόν ένα ήρωες της επανάστασης στο Λένινγκραντ, το φόρτωσε αυτό σε όλους τους αντιπολιτευόμενους που υπήρχαν και τους εκτέλεσε αποκαλώντας τους «εχθρούς του λαού». Ακόμα και ο Τρότσκι στο Μεξικό δεν μπόρεσε να σωθεί απ’ τα χέρια του.
Γιατί προκαλείσαι τόσο τώρα επειδή γράφτηκαν επιγραφές στα ελληνικά στο τζαμί στην Επισκοπή; Μήπως εμείς φροντίσαμε πολύ τις εκκλησίες στον βορρά; Έλα να τις γυρίσουμε λίγο και να δούμε αν θες. Πάρα πολλές απ’ αυτές έγιναν στάβλοι. Έλα αν μπορείς να αντέξεις τη μυρωδιά των κοπράνων. Ξέροντας ότι αυτές οι επιγραφές γράφτηκαν είτε από μερικούς νεαρούς είτε από μερικούς άφρονες, αμέσως τους επιτίθεσαι. Αμφιβάλλω πολύ. Ποιος ξέρει αν αυτά δεν θα γίνονταν από εμάς, έστω και αν όχι τώρα, σε κάποιο άλλο χρονικό σημείο; Μήπως εσείς δεν βάλατε βόμβα και στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη; Τι μεγάλη πρόκληση. Ωφέλησε τόσο πολύ που δεν αφήσατε Έλληνα και Αρμένιο στην Κωνσταντινούπολη. Και τώρα μας μιλάς για πρόκληση επειδή γράφτηκαν επιγραφές στον τοίχο ενός τζαμιού; Είμαστε χορτάτοι απ’ αυτά. Πες άλλα…