Ο τύπος είναι καραμπινάτη βαρεμένη περίπτωση. Μου προέκυψε στο facebook από καραμπόλα: «Φίλος» «φίλου» μου. Απόφοιτος του Λανιτείου Λυκείου Λεμεσού, λέει. Τι διάολο γράμματα τους έμαθαν εκεί; Σκέφτομαι. Δεν πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν και οι εκπαιδευτικοί όταν δίνουν απολυτήριο και παραδίδουν στην κοινωνία τέτοια στουρνάρια; Σαν και τούτον; Σαν και άλλους πολλούς, όμοιούς του;
Μέρα-νύχτα αυνανίζονται διαδικτυακά με τη σιγουριά ότι ο ιός δεν υπάρχει, ότι τα εμβόλια, που είναι για να πλουτίζουν οι φαρμακευτικές, έχουν ήδη σκοτώσει «χιλιάδες ανθρώπους» που, άμα τους ρωτήσεις «που τα βρήκες αυτά τα στοιχεία;», στερεότυπα απαντούν «στην Eurostat», που όμως δεν αναφέρει πουθενά τέτοιες ανόητες εκσπερματώσεις!
Μιλώ μ’ αυτή τη γλώσσα, γιατί ίσως να είναι η μόνη που μπορούν να καταλάβουν. Περιδιαβαίνοντας τις σελίδες όπου κυριαρχούν, εύκολα διαπιστώνεις τα εξής, κοινά χαρακτηριστικά ολονών: (1) Είναι ημι-σπουδασμένοι, που χειρότερο από αυτό δεν υπάρχει. (2) Είναι άνδρες οι περισσότεροι και μάλιστα macho. Υπερχειλίζουν τεστοστερόνη και τσαμπουκά. Πιστεύουν ότι ο ανδρισμός τους είναι η πιο κραυγαλέα απάντηση «στον μύθο του κορωνοϊού». (3) Επικαλούνται την «ελευθερία» τους. Μερικοί την προτάσσουν και με το ιστορικό «ή θάνατος», ή το επίσης ιστορικό «Εν Τούτω Νίκα». (4) Κι όμως, κατά βάθος είναι ανιστόρητοι, συνθηματικά μιλούν. Είναι άγρια εθνικιστές και καλούν τους ομοίους τους να ενωθούν «για να νικήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο εξόντωσης που μας κήρυξε το καθεστώς».
Υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά, αλλά βαριέμαι. Σκέφτομαι πόθεν εκπηγάζει όλο αυτό το πατριωτικό τίποτα και μάλιστα σε μια χώρα που τελεί υπό κατοχή; Δεν είδα ποτέ κανέναν από αυτούς τους παλικαράδες, τη λέξη «ελευθερία» που κραυγάζουν τώρα για να αποτινάξουν από πάνω τους τα δεσμά των περιορισμών λόγω του ανύπαρκτου για αυτούς κορωνοϊού, να την κάνουν πραγματική σημαία για να λυτρωθεί ο τόπος τους. Καλεί ο ένας τον άλλον σε πόλεμο εναντίον «της εξόντωσή μας» κι αν τους επιστρατεύσεις αύριο να πάνε να διώξουν τον Αττίλα, θα πουν της μαμάς να βάλει μέσο να φύγουν στο εξωτερικό. Κότες!
Υστερόγραφο για να τελειώνουμε: Όποτε θα προσγειώνονται πλέον στον τοίχο μου τέτοια «ακραία φαινόμενα», θα διαγράφω αμέσως τους φίλους μου που είναι και με αυτούς. Χωρίς «συγγνώμη» και δίχως τύψεις!
In Memoriam: Για τον κυρ-Αλέκο. Τον Κωνσταντινίδη. Που μας άφησε χρόνους, στα 90 του χρόνια προχθές, Δημοσιογράφος με τα όλα του. Τον διάβαζα χρόνια και ευτύχησα να δουλέψω μαζί του ένα σύντομο φεγγάρι που βρέθηκα στην «Αλήθεια». Ήταν ιεροτελεστία κάθε στιγμή που ήταν στο γραφείο. Ιεροτελεστία ανεπιτήδευτη. Περιτριγυρισμένος από στοίβες εφημερίδων, λεξικών και βιβλίων αναφοράς. Έβρισκε ό,τι ήθελε πιο γρήγορα απ’ ό,τι εγώ στο google. «Ναπολέων», τον άκουσα μια μέρα να λέει. Και σχεδόν αμέσως είδα το δάχτυλό του να κάνει σκρολ σε μια σελίδα, να σταματά σε μια γραμμή, και να μου ψελλίζει χαμογελώντας «ναπολεόντειος κώδικας, ξέρεις τι είναι;». Δεν πουλούσε γνώση ο κυρ-Αλέκος, όπως τον έλεγα. Τη μοιραζόταν. Και πάσχιζε, δίχως να το δηλώνει, να δείξει στους νεότερους δημοσιογράφους «πριν να κρίνεις μάθε και για να μάθεις ψάξε και ρώτα». Μου άρεσε πάρα πολύ όταν έβλεπα τους πιο πιτσιρικάδες συναδέλφους μου να τον πλησιάζουν και να τον ρωτούν κάτι, ή να του διαβάζουν μια παράγραφο για να τους πει αν είναι καλή. Τα κείμενά του ήταν της αγγλοσαξωνικής δημοσιογραφικής σχολής –για μένα της καλύτερης, μακράν. Περιείχαν ουσία, τεκμηρίωση, περιγραφή, λιτή και καυστική γραφή, αρχή-μέση-τέλος. Στιγμάτιζε καταστάσεις αλλά και πρόσωπα, με τρόπο που ζηλεύω. Ξόδευε ώρες, από το πρωί ώς το μεσημέρι, για να γράψει τη στήλη του. Κάθε λέξη μετρούσε. Δεν υπήρχε ποτέ περιττός λόγος, ακόμα κι αν διαφωνούσες με την ουσία του. Συμφωνούσα μαζί του στα περισσότερα. Μα πιο πολύ θαύμαζα σε αυτόν τον άνθρωπο-ρεπόρτερ. Κάποια φορά, καταπιάστηκε με τα μεγάλα λεωφορεία που σχεδόν πάντα κυκλοφορούν με ελάχιστο κόσμο. Άρχισε να το ψάχνει το θέμα. Επί μέρες. Έπαιρνε τηλέφωνα, μιλούσε με διάφορους, κρατούσε σημειώσεις, ερχόταν και μου έδειχνε τα ευρήματά του, ζητούσε τη γνώμη μου «γιατί κατέληξα ότι η πιο σωστή λύση είναι να βάλουν μίνι λεωφορεία»! Ο μεγάλος του καημός βέβαια, ήταν το Κυπριακό. «Κι αν κάποτε γίνομαι πέραν του δέοντος σκληρός», μου έλεγε, «είναι επειδή ξέρω ότι την άλλη φορά που θα ξανασυζητήσουμε για λύση, οι επιλογές μας θα είναι ακόμα λιγότερες». Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του ότι «κάθε Πρόεδρος της Δημοκρατίας που αφυπηρετεί δίχως να έχει λύσει το Κυπριακό, όσο καλές προθέσεις και αν είχε, είναι ένας αποτυχημένος Πρόεδρος – έτσι θα τον γράψει η Ιστορία». Στο καλό κυρ-Αλέκο μου. Σε ευχαριστώ για όλα.