Μήπως είναι εύκολο να τάσσεται κανείς υπέρ μιας άποψης στην οποία αντιτάσσεται η πλειοψηφία και να την υπερασπίζεται; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Θέλει θάρρος. Θέλει καρδιά. Όσοι επιδεικνύουν αυτό το θάρρος πρέπει να είναι έτοιμοι για ύβρεις και προσβολές, ακόμα και για να ωθηθούν εκτός της κοινότητας. Σε αυτή τη χώρα πάντα περνούσαμε από αυτό το κόσκινο. Όταν οι επικεφαλής μας έθεταν την κοινότητα υπό την πίεση του «διχοτόμηση ή θάνατος», κανείς δεν τόλμησε να πει ότι ήταν αντίθετος με τη διχοτόμηση. Όταν σε ένα βράδυ δολοφονήθηκαν οι δύο δικηγόροι, λέχθηκε ότι ήταν προδότες. Κανείς δεν μπόρεσε να πει ότι ήταν καλοί άνθρωποι και πατριώτες. Η πλειοψηφία πίστευε ότι απελευθερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1974, όμως υπήρχαν και κάποιοι που θεωρούσαν το αντίθετο, έστω και αν ήταν λίγοι αυτοί. Κάποιοι που πίστευαν ότι αυτή ήταν η αρχή μιας νέας τραγωδίας και όχι απελευθέρωση. Όμως, και αυτοί δεν μπόρεσαν να το πουν. Όταν το 1983 η φασιστική χούντα στην Τουρκία ανακήρυσσε κράτος μαζί με τον Ντενκτάς εδώ, πάλι ήταν η μειοψηφία εκείνοι που αντιτίθεντο σε αυτό, όμως αναγκάστηκαν και αυτοί να υποκύψουν στην πλειοψηφία.
Στον κόσμο διεξάγονται πολλές έρευνες σε σχέση με το τυφλό σύρσιμο πίσω από την πλειοψηφία. Διαπιστώνεται κάτω από τι είδους επίδραση εκφράζει κανείς την άποψή του. Ένα από τα πειράματα είναι το εξής: Σε μια τάξη σαράντα μαθητών, ο καθηγητής έβγαλε έξω έναν μαθητή και υπέβαλε μιαν ερώτηση στην τάξη. Μετά τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο, όλοι επανέλαβαν την ίδια απάντηση. Ύστερα ο καθηγητής κάλεσε μέσα το παιδί που είχε βγάλει έξω. Υπέβαλε και σε αυτόν την ίδια ερώτηση. Εκείνος είπε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είπαν οι ευρισκόμενοι μέσα στην τάξη. Και η σωστή απάντηση ήταν εκείνη που έδωσε αυτός.
Αυτές τις μέρες παρακολουθώ μιαν σειρά στο Netflix. Την «Black Crows». Τα μαύρα κοράκια. Σε σχέση με την πιο βάρβαρη, δολοφονική τζιχαντιστική οργάνωση του αιώνα μας, το Ισλαμικό Κράτος. Είναι σαν μια ταινία τρόμου, όμως πρόκειται για πραγματικά γεγονότα. Γεγονότα που συνέβησαν στην πραγματικότητα. Σφαγές. Ομαδικές εκτελέσεις. Λιθοβολισμοί γυναικών. Βομβιστές αυτοκτονίας. Βόμβες που εξερράγησαν στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Το έγκλημα στο Charlie Hebdo. Ιστορικά αγάλματα και μνημεία που γκρεμίστηκαν με μπαλτά στη Συρία. Καθώς παρακολουθώ με τρόμο την ταινία, σκέφτομαι την Ευρώπη, την Αμερική και τα Ηνωμένα Έθνη. Και την Τουρκία. Τον Ταγίπ Ερντογάν. Πώς υποστήριξαν για χρόνια αυτά τα τέρατα. Πώς τα εξέθρεψαν. Πώς τα εξόπλισαν. Σκοτείνιασαν τα μάτια τους με τη φιλοδοξία να ανατρέψουν τον Άσαντ στη Συρία. Δεν δίστασαν να σταθούν στο πλευρό αυτών των τεράτων που προκάλεσαν απίστευτο τρόμο. Ακόμα και όταν γίνονταν κομμάτια οι δικοί τους λαοί στην Ευρώπη με τις βόμβες των βομβιστών αυτοκτονίας, το ντέρτι τους ήταν πάλι ο Άσαντ και όχι το Ισλαμικό Κράτος. Και επειδή οι ίδιοι κατευθύνουν τα ΜΜΕ στον κόσμο, όσοι αντιλαμβάνονταν τι συνέβαινε στη Συρία, πάλι είχαν μείνει στη μειοψηφία. Δεν ήταν εύκολο να αντικρούσουν το γεγονός ότι οι λαφυραγωγοί τζιχαντιστές έβαφαν τα μάτια και τα πρόσωπα εκατοντάδων παιδιών και τα στοίβαζαν το ένα πάνω στο άλλο και τη μετάδοση του γεγονότος ότι ξεψυχούσαν βομβαρδιζόμενα εκ μέρους των δυνάμεων του Άσαντ. Το Ισλαμικό Κράτος επωφελήθηκε πολύ από τη φιλοδοξία της Δύσης να ανατρέψει τον Άσαντ, και έκανε αυτό που ήθελε. Έβαλαν ακόμα και παιδιά να κόψουν με μαχαίρι το κεφάλι κοτζάμ ανδρών. Έκαναν μουσείο από κομμένα κεφάλια. Όλα αυτά συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Και μάλιστα σε ένα μέρος που δεν είναι πολύ μακριά. Δίπλα μας.
Τώρα περνούμε πάλι από εκείνες μέρες που η πλειοψηφία κυριαρχεί στη μειοψηφία και ασκεί πίεση πάνω της. Πανδημία, τεστ και εμβόλια. Οι μη εμβολιασμένοι δεν θυμώνουν με τους εμβολιασμένους λέγοντας «γιατί εμβολιάστηκες;» Όμως, οι εμβολιασμένοι θυμώνουν στους μη εμβολιασμένους. Μάλιστα, ζητούν να γίνει υποχρεωτικό το εμβόλιο, λέγοντας ότι η ασθένεια από αυτούς κολλάει πλέον. Άλλωστε, τα μέτρα που λαμβάνονται δείχνουν ότι όσοι δεν είναι εμβολιασμένοι δεν θα μπορούν να κάνουν βήμα πουθενά τόσο εύκολα πλέον. Αυτά τα εμβόλια είναι νέα, δηλαδή δεν αποκτήθηκαν μετά από πειράματα που διήρκησαν χρόνια. Το εμβόλιο της λύσσας αναπτύχθηκε μέσα σε τέσσερα χρόνια, της ιλαράς μέσα σε εννιά χρόνια, της γρίπης μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια, της παιδικής παράλυσης μέσα σε είκοσι χρόνια, της φυματίωσης μέσα σε είκοσι ένα χρόνια και των μαγουλάδων μέσα σε είκοσι δύο χρόνια. Οι μελέτες για το εμβόλιο της ευλογιάς διήρκεσαν είκοσι έξι χρόνια, για τη χολέρα τριάντα χρόνια, για την ανεμοβλογιά τριάντα τέσσερα χρόνια, για τη διφθερίτιδα σαράντα χρόνια, για τον τέτανο σαράντα χρόνια και για τη μηνιγγίτιδα εξήντα οκτώ χρόνια. Για τον δε κορωνοϊό, έναν χρόνο. Μήπως είναι έγκλημα να το αμφισβητούμε αυτό; Ακόμα είναι πολύ συζητήσιμο το εμβόλιο στους χρόνιους ασθενείς, στις έγκυες γυναίκες και στα παιδιά.
Παντού υπάρχει μια διάθεση πλήρους παραφροσύνης. Σκόνη και μπούρμπερη…