Ο διαρκώς μεταλλασσόμενος Ερντογάν*

Αυτό που είπε χθες ο Ερντογάν στον Μητσοτάκη, «όταν με προκαλείς, πώς περιμένεις να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με σένα;», πολλοί ισχυρίζονται πως έπρεπε η Ελλάς εδώ και καιρό να πει στον ίδιο του Τούρκο πρόεδρο, ο οποίος είναι γνωστό σε όλους, ότι στο να προκαλεί έχει διδακτορικό. Όσοι πολιτικοί λένε κάτι διαφορετικό από εκείνο που θέλει να ακούσει, εισπράττουν αυτήν ακριβώς την ρητορική του τσαμπουκά.

Ευτυχώς, η Ελλάς δεν θα αντιδράσει με τον τρόπο που θέλει ο άρχοντας της Τουρκίας και θα επιμείνει στη διαδικασία του διαλόγου. Διότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να λύνουν τις διαφορές τους τα πολιτισμένα κράτη. Όσον αφορά δε το Κυπριακό, η επιβεβαίωση από τον Μητσοτάκη, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Λευκωσία, ότι η Αθήνα συμφωνεί με την ηγεσία της Κύπρου ότι εκ των πράγματων, μετά την εισβολή του ’74 και τη συνεχιζόμενη έκτοτε κατοχή, η μόνη λύση που είναι στο τραπέζι είναι αυτή της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Το «δεν υπάρχει πια αυτή η λύση», που φώναξε χθες ο …θιγμένος, δήθεν Ερντογάν, συμπληρώνοντας ότι στο τραπέζι πλέον είναι μόνο η λύση δύο κρατών, αποδεικνύει πάλι ότι το καθεστώς της Άγκυρας δεν αφήνει τους Τουρκοκύπριους να καθορίσουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Την υπαγορεύει αυτή, εκμεταλλευόμενη ίσως λάθη και εκτροπές και της δικής μας πλευράς κατά καιρούς.

Τώρα λοιπόν, που ο ηγεμόνας, παίζοντας και το πολιτικό μέλλον του στην Τουρκία, είναι σαφές ότι έχει επιλέξει να βρυχάται επί παντός και εναντίον πάντων, η Ελλάς και η Κύπρος, πρέπει να επιμείνουν στη δική τους ρότα. Και μάλιστα, με περισσότερη δύναμη από οποτεδήποτε άλλοτε. Δεδομένου, μάλιστα, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει «δηλώσει» σταθερά τη δική της θέση. Απόλυτα συνυφασμένη με αυτό που ονομάζουμε «ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης και επίλυσης προβλημάτων».

Γι αυτό, η δική μας προτεραιότητα, δεν μπορεί να είναι άλλη από το να επιμείνουμε και να κτίσουμε επάνω σε αυτήν -και μόνο- την αρχή. Του διαλόγου. Αρκεί να τον εννοούμε και να είμαστε έτοιμοι (όχι στα λόγια) να τον υπηρετήσουμε. Ακόμα και τώρα, που η άλλη πλευρά, για δικούς της λόγους, έχει μουλαρώσει!

Υστερόγραφο: Ξόδεψα αρκετές ώρες χθες συνομιλώντας off the record με τρεις διπλωμάτες σημαντικών ευρωπαϊκών χωρών. «Σημαντικών», με την έννοια ότι ο λόγος τους είναι δυνατός και μετράει ιδιαίτερα. Και οι τρεις, με τους οποίους μίλησαν ξεχωριστά, μου είπαν ότι όσο κι αν ο Ερντογάν θα εφευρίσκει τρόπους για να τορπιλίζει τον διάλογο, η δική μας η πλευρά πρέπει συνεχώς να δηλώνει «και να το πιστεύει», ότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Όσο για τα «δύο κράτη» στη Κύπρο, οι 3 διπλωμάτες απάντησαν «αυτό δεν παίζει και ο Ερντογάν το ξέρει».

Σκέψη. Από σήμερα, στην Ελλάδα, μπαίνουμε ξανά σε μίαν ιδιότυπη απομόνωση από την οποία, στην ουσία, δεν βγήκαμε ποτέ. Ακόμα και όσοι από εμάς παραβιάσαμε τα μέτρα, άλλος λίγο, άλλος πιο πολύ, στην πραγματικότητα η «απομόνωση» έχει σαφή και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, που δεν μπορεί να κρύψει κανείς. Ούτε ο πειθαρχημένος, ούτε ο απειθάρχητος. Το πιο βασικό απ’ όλα είναι η ανάγκη της συνεύρεσης. Της κοινωνικοποίησης. Κάθε επαγγελματικός κλάδος έχει τα δίκια του για την οικονομική αφαίμαξη που έχει επιφέρει στους περισσότερους αυτή η φοβερή πανδημία. Το μεγαλύτερο δίκιο όμως το έχει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και όλοι μαζί, που ακόμα και μέσα από την απειθαρχία του, εκείνο που θέλει να φωνάξει είναι «να μη χαθούμε βρε παιδιά». Πάνω σε αυτό οργανώσαμε όλοι τις μικρές, αλλά νόμιμες συνωμοσίες μας. Πέρνα κάτω από το σπίτι, να βγω στη βεράντα να μιλήσουμε λίγο. Έλα να περπατήσουμε μαζί. Θα σε βρω στο παγκάκι να μοιραστούμε έναν καφέ και δυο χαμόγελα. Αυτά!