Της: Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου, 17 Δεκεμβρίου 2020, 10:30 πμ
Πολλές φορές και με διάφορες αφορμές διερωτηθήκαμε: Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Είδαμε τις προηγούμενες μέρες, με την καταιγίδα που ονομάστηκε «Νεφέλη», τη θάλασσα να μπαίνει σε εστιατόρια. Είναι η θάλασσα όμως που μπήκε στα εστιατόρια ή τα εστιατόρια μπήκαν προ πολλού σε αυτήν, καταπατώντας τη ζώνη προστασίας της παραλίας; Φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν από παράκτιες περιοχές δείχνουν καταστροφές σε υποστατικά, για τα οποία όμως -πριν τα λυπηθούμε- θα πρέπει να ρωτήσουμε: Οι Αρχές τους είχαν δώσει άδεια οικοδομής στο σημείο που βρίσκονταν;
Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο η ακτομηχανικός Ξένια Ι. Λοϊζίδου εξηγεί πως «η ζώνη προστασίας της παραλίας δεν είναι θεωρητική ανάγκη. Το κύμα χρειάζεται ελεύθερη ακτή για να εκτονώσει την ενέργειά του και να μην διαβρώνει». Και παραθέτει σαν παράδειγμα υποστατικό που κτίζεται στην περιοχή ΣΟΔΑΠ στην Πάφο. Το οποίο, ευαισθητοποιημένοι πολίτες, φωτογράφιζαν από καιρό και προειδοποιούσαν. Κανείς όμως δεν συγκινήθηκε και τα έργα προχωρούσαν. Όπως προχώρησαν και στις Θαλασσινές Σπηλιές και αλλού. Μέχρι που ήρθε η «Νεφέλη» και μας θύμισε ποιος έχει τον τελικό λόγο στη φύση.
Κανείς δεν χαιρεκακεί για τη ζημιά που έχουν υποστεί. Ήταν όμως αναμενόμενο. Η κλιματική αλλαγή δεν είναι θεωρία. Το βλέπουμε και το ζούμε. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν είναι παροδικά. Είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Πώς απαντούμε σε αυτά; Δυστυχώς, με μέτρα που -όχι και τόσο μακροπρόθεσμα πια- επιδεινώνουν το πρόβλημα.
Στην προκειμένη περίπτωση, γεμίζουμε τη θάλασσα, λίγα μέτρα από την ακτή με κυματοθραύστες. Όπως χαρακτηριστικά γράφει η κ. Λοϊζίδου, κόβουμε τα βουνά -προκαλώντας κι άλλη καταστροφή- για να φτιάξουμε τείχη μέσα στη θάλασσα. «Κάνουμε την πρώτη κατασκευή, τη βαφτίζουμε “πιλοτική δράση” (όπως έγινε στην Πόλη της Χρυσοχούς) και απλώς μεταφέρεται δίπλα το πρόβλημα, και μετά αρχίζει η αλυσίδα της κατασκευής κυματοθραυστών και κατεβάζουμε τα βουνά από τους πολύτιμους ασβεστόλιθούς μας, καταστρέφουμε φαράγγια και δάση (δες Ανδρολύκου), για να εξασφαλίσουμε αυτό το λατομικό υλικό. (Ουδέποτε η καινοτομία και η έρευνα αυτού του τόπου ασχολήθηκαν με την κατασκευή ογκολίθων από οικοδομικά μπάζα. Είναι πολλά τα λατομικά λεφτά). Καταστρέφουμε, λοιπόν, βουνά και φαράγγια, κουβαλάμε τους πολύτιμους ασβεστόλιθους στις ακτές, τους πετούμε στη θάλασσα και φτιάχνουμε κυματοθραύστες προσπαθώντας να λύσουμε ένα πρόβλημα που απλώς πάει παραδίπλα. Και πιο δίπλα. Και απέναντι. Και η αλυσίδα της καταστροφής δεν έχει τελειωμό». Στο σημείο αυτό αναφέρει την εξαγγελία για 16 νέους κυματοθραύστες σε Περβόλια και Ορόκλινη, έναντι 10 εκατομμυρίων ευρώ.
Είμαστε λοιπόν άξιοι της μοίρας μας. Γιατί ο γιαλός δεν ήταν στραβός, εμείς τον στραβώσαμε.
chrystalla@phileleftheros.com
Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου