Του Ζήνωνα Σιερεπεκλή, 1 Απριλίου 2021
Η μεγάλη των Κυπρίων επανάσταση του ‘55-’59 δεν ολοκληρώθηκε για πολλούς λόγους. Ένας είναι όμως ο κυριότερος. Που συναινέσαμε να αποκτήσει η Τουρκία νομικό δικαίωμα “εγγύησης”.
Από την στιγμή που της παραχωρήσαμε, με υπογραφή και βούλα, το δικαίωμα, τίποτα δεν θα την αποσπούσε από το να κρατά δέσμιο το νησί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η εισβολή και κατοχή, παρά το ότι ως αφορμή είχε την εσωτερική προδοσία, ουδόλως αναιρεί το μεγάλο ιστορικό λάθος της υπογραφής της Συνθήκης Ασφάλειας και Εγγύησης.
Αυτή η Συνθήκη, υπήρξε η πύλη από την οποία ανεμπόδιστα πέρασε ο τουρκικός Αττίλας. Και δυστυχώς, η πύλη αυτή, είναι ανοικτή ακόμη, παρόλο που η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ενταγμένη νόμιμα και συμβατικά στο πολιτειακό μόρφωμα που φέρει το εύηχο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ένωση όμως δεν φταίει που ανέχεται την στρατιωτική κατοχή μέρους εδαφών χώρας μέλους της. Εμείς φταίμε που δεν διεκδικούμε στη σωστή βάση του Κυπριακού, που είναι η εισβολή-κατοχή. Ζητούμε τα ολίγα γι’ αυτό και λαμβάνουμε τα ελάχιστα.
Το φοβερό δυστύχημα δεν έγκειται στην εξακολουθητική ισχύ της απαίσιας Συνθήκης αλλά στο ότι υπάρχουν μυαλά στα δώματα της δικομματικής συνεξουσίας τα οποία είναι με πείσμα και εν δυνάμει προσανατολισμένα προς επανάληψη του ιδίου ολέθριου λάθους, μιας συμφωνίας δηλαδή που να επιτρέπει στη Τουρκία να βιάζει την Κύπρο κατά το δοκούν.
Επειδή όμως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, αυτή τη φορά, το λάθος ίσως σημάνει και το τέλος μιας συνεχούς ελληνικής ιστορίας τριών και πλέον χιλιάδων χρόνων.
Διότι, ακόμα και τα προνόμια που πηγάζουν εκ πασών των ανισοτήτων τις οποίες σκέφτηκαν και εφάρμοσαν από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, οι ασύμμετροι εγκέφαλοι της διατοπικής αδικίας, ακόμα λοιπόν και εάν τα παραχωρήσουμε όλα στους συντοπίτες μας Τουρκοκύπριους, από την στιγμή που η Τουρκία θα κρατά δέσμια και όμηρο την Κύπρο μέσα από συμφωνημένες και υπογραμμένες από εμάς διευθετήσεις, από τη στιγμή δηλαδή που θα έχει οποιονδήποτε λόγο, είτε επικυριαρχικό, είτε εγγυητικό -με πρόσχημα πάντα τους Τουρκοκυπρίους- η νήσος τούτη των αγίων θα γίνει αργά ή γρήγορα και οπωσδήποτε σίγουρα, τουρκική.
Τότε τί, θα διερωτηθεί ο καθείς; Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Μα είναι απλό, Να αντέξουμε.
Αυτό είναι το υπέρτατο σύνθημα. Αγώνας αντοχής είναι το πρόβλημα μας. Η ιστορία των λαών, η συνέχεια των εθνών δεν γράφεται με τα χρόνια αλλά με τους αιώνες. Των αδυνάτων κυρίως. Ο Ελληνισμός μετρά χιλιετίες. Άντεξε και κρατήθηκε σε περιόδους μακράς δουλείας αλλά και σκοτεινών αιώνων γιατί είχε κουράγιο και κράτησε πίστη και γλώσσα. Στη ζωή των εθνών, των λαών δεν υπάρχει η λογική του να τελειώνουμε, όπως ανύπαρκτη είναι η λογική του επί τέλους, του αμάν-αμάν, του εδώ και τώρα. Η κοντόφθαλμη αυτή θεώρηση χαρακτηρίζει ατομική ιδιοτέλεια. Προσωπικό συμφέρον.
Μακρόσυρτη είναι η πορεία του λαού μας. Που σημαίνει τί; Πρώτα από όλα υπομονή δεν σημαίνει παθητική στάση. Αντίθετα πάει να πει διαρκής πάλη και άοκνη προσπάθεια. Με πάθος, με ορμή, με λογισμό και με φαντασία.
Να διεκδικήσουμε. Ολόκληρο το δίκαιο μας και όχι μερικώς
Να επιμένουμε. Με πίστη στη διάρκεια
Να απαιτούμε. Με πείσμα στον σκοπό, με εμμονή στην ελευθερία
Να εξοπλιζόμαστε. Με σύστημα, ψυχικώς, πνευματικώς και μαχητικώς
Να ανορθώνουμε. Το ανάστημα, το θάρρος, κατά κύριο λόγο το ήθος
Να χαλυβδώσουμε ψυχικούς δεσμούς, μεταξύ μας, με τις καλές παραδόσεις μας
Να καιροφυλαχτούμε. Πρωτίστως για την παιδεία, μια παιδεία δική μας, χωρίς σπασμένες λέξεις και αφασικά κενά ηλιθίων σκοπιμοτήτων.
Να αναδεικνύουμε ασταμάτητα τα ωραία μας, τα καλά και συμφέροντα μας
Να πορευόμεθα με μόνιμο οδηγό το πνεύμα της νίκης.
Η κατοχή είναι αναστρέψιμη. Μη αναστρέψιμο είναι μόνο ότι αποδεχθείς ως τέτοιο. Ότι δεν θελήσεις-τολμήσεις να ανατρέψεις.
Να κρατήσουμε το όνειρο, με λογισμό, καθώς ο εθνικός μας ποιητής καλεί. Την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά.
Κυρίως όμως να μπεί τροχοπέδη στον κατήφορο των ανεγκέφαλων της χλεύης, αυτών που έχουν παραδοθεί στην απελπισία, στον αμοραλισμό, στον μηδενισμό, στην απαξίωση και στην ηττοπάθεια, των προσκυνημένων που ως θιασώτες μιας λύσης που τα δίνει όλα, προσπαθούν εδώ και τώρα να κλείσουν -απατόνται- το Κυπριακό. Κανένα πρόβλημα ξένης στρατιωτικής κατοχής δεν μπορεί να λυθεί με παραχωρήσεις προς τον κατέχοντα.
Να σταματήσει αυτή η γελοία προβολή φαντασιακών εξωπραγματικών ιδεολογημάτων που αντί να λαμβάνουν υπόψη τι λέει και τι κάνει ο εχθρός, ορμώνται από το πως εμείς θα τον θέλαμε να είναι.
Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο, να θέτει κάποιος την ιδέα που ο ίδιος επιθυμεί για τον αντίπαλο του, ως στρατηγικό δόγμα και κύρια κατεύθυνση πολιτικής, Η στρατηγική αυτή, οξύμωρη και αντιφατική, αποτελεί ότι χειρότερο θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ως μέθοδο αγώνα. Το να καλείται η Τουρκία να καταλάβει ότι το πραγματικό (άκουσον-άκουσον) της συμφέρον! είναι αυτό που της υπαγορεύουν οι κυβερνήτες Κύπρου και Ελλάδος, αποτελεί… ας μη πω τι ακριβώς σκέφτομαι. «Εμείς», με τη ψυχή του ηττημένου, οι ανήμποροι, οι οσφυοκάμπτες εκ του φόβου, εκλιπαρούμε εδώ και μισό αιώνα τον τούρκο κατακτητή να ακούσει και “καταλάβει” -αν είναι δυνατόν!- ότι το συμφέρον του βρίσκεται στον τρόμο μας. Προφανώς στο λογικό αυτό σχήμα, προϋπόθεση είναι ότι δίνεις στον άλλο όχι μόνο ό,τι ζητά αλλά και περισσότερα. Τόση ωραιοποίηση, τόσος στρουθοκαμηλισμός και τόση αυταπάτη.
Κλείνω το επετειακό τούτο σημείωμα με τα αγωνιώδη λόγια ενός μεγάλου πνευματικού ταγού της Κύπρου, του ποιητή μας Κυριάκου Χαραλαμπίδη.
Το πιο τραγικό είναι που με τα χρόνια …οδηγούμαστε στο σημείο να θεωρούμε εκείνον που καταγγέλλει την τουρκική εισβολή και κατοχή ως…μαξιμαλιστική. Θλιβερή κατάσταση… με πάθη επιχορηγούμενα από αλλότριους σχεδιασμούς. Ποικιλότροπες εμμονές, εκτελωνίσεις κομματικών μονολόγων, συσκευασίες αντίδρομων ενεργειών και αφελείς ανεπάρκειες θολώνουν τον ορίζοντα.