Του Σιενέρ Λεβέντ, 18 Μαΐου 2021
Θαυμάζω τα μικρά όσο ένα δάχτυλο παιδιά της Παλαιστίνης που πετάνε πέτρες σε ισραηλινά τανκ. Το γεγονός ότι προκαλούν ένοπλους στρατιώτες. Θαυμάζω τα ποιήματα του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρβίς. Να διαβάσουν αυτά τα ποιήματα εκείνοι που καίγονται από νοσταλγία για μια χαμένη πατρίδα. Να τα διαβάσουν οι εξόριστοι. Να τα διαβάσουν εκείνοι που εκδιώχθηκαν με τη βία των όπλων από τα σπίτια τους και εκτοπίστηκαν από τα χώματά τους. Να τα διαβάσουν εκείνοι που δεν θα ξεχάσουν τα χώματα που γεννήθηκαν, έστω και αν περάσουν εκατό, όχι πενήντα χρόνια.
Κοιτάξτε τι λέει ο Μαχμούντ Νταρβίς:
Ε περήφανη πληγή μου
Ούτε η πατρίδα μου είναι μπαούλο
Ούτε εγώ είμαι ταξιδιώτης!
Εγώ είμαι ερωτευμένος
Το χώμα εραστής!
Και τελειώνει ως εξής ένα γράμμα που έγραψε από την εξορία:
Μάνα μου, πατέρα μου
Αδέλφια μου, φίλοι μου
Ίσως να είστε ζωντανοί
Ίσως νεκροί
Ίσως δεν είναι γνωστό
το πού είστε
Τι αξία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος
Όπως εγώ;
Χωρίς σπίτι
Χωρίς πατρίδα
Χωρίς σημαία
Τι αξία;
Θαυμάζω την προσήλωση του παλαιστινιακού λαού στα χώματά του. Εκδιώχθηκαν από εκείνα τα χώματα, όμως ο πόνος και η αντίστασή τους δεν κόπασε ποτέ. Έτσι ανατράφηκαν όλες οι γενιές. Υπό κατοχή. Το Ισραήλ προσάρτησε τα παλαιστινιακά εδάφη που κατέκτησε. Έδιωξε τους Παλαιστίνιους που βρίσκονταν εκεί από τα σπίτια τους και εγκατέστησε Ισραηλινούς. Όλα αυτά έγιναν μπροστά στα μάτια του κόσμου, αλλά κανένας δεν μπόρεσε να τα εμποδίσει. Και δεν θέλησε να τα εμποδίσει. Το Ισραήλ είναι ο πιο γερός χωροφύλακας της Αμερικής στη Μέση Ανατολή. Δεν μπορεί να το αγγίξει κανείς εύκολα. Ακόμα και η κόλαση που ονομάστηκε Αραβική Άνοιξη έγινε για την ασφάλεια του Ισραήλ στην περιοχή.
Είχα δει μια ταινία. Το μεγαλύτερο όνειρο ενός Παλαιστίνιου νέου ήταν να φτάσει στο σπίτι του που έμεινε στα κατεχόμενα εδάφη και να φυτέψει ένα δενδρύλλιο ελιάς. Και για να το κάνει αυτό έπρεπε πάρει πάρα πολλά ρίσκα. Και τα πήρε. Πήγε και φύτεψε εκεί το δενδρύλλιο. Μήπως δεν υπάρχει μια ομοιότητα μεταξύ εκείνων και εμάς; Και εδώ όλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους που κατακτήθηκαν. Οι Ελληνοκύπριοι έζησαν το 1974 την ίδια τραγωδία που έζησαν οι Παλαιστίνιοι. Εκδιώχθηκαν από τα σπίτια και τα εδάφη τους με τη βία των όπλων. Και δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν εκεί ποτέ ξανά. Μήπως δεν υπήρξε κανένας Ελληνοκύπριος νέος που ήθελε να πάει στον κήπο του παλιού του σπιτιού και να φυτέψει ένα δενδρύλλιο ελιάς όπως εκείνος ο Παλαιστίνιος νέος; Σίγουρα ο Μαχμούντ Νταρβίς θα καταλάβαινε καλύτερα από τον καθένα τα δάκρυα εκείνων που πήγαν στα σπίτια που γεννήθηκαν σαν επισκέπτες μόλις άνοιξαν οι πόρτες, 29 χρόνια μετά την εισβολή.
«Γιατί δεν αντιστάθηκαν όπως οι Παλαιστίνιοι ενάντια στον κατακτητή οι Ελληνοκύπριοι;», ρώτησε ένας φίλος. Δεν μπορούσαν να αντισταθούν. Πώς θα αντιστέκονταν; Ο κατακτητής μοίρασε το νησί. Μοίρασε και τον πληθυσμό. Οι Ελληνοκύπριοι δεν ζουν ανάμεικτα με τον κατακτητή όπως οι Παλαιστίνιοι. Δηλαδή, η ζωή στη Λευκωσία δεν είναι όπως η ζωή στην Ιερουσαλήμ. Ο βορράς μετατράπηκε τελείως σε τουρκικό. Οι Ελληνοκύπριοι κλείστηκαν στον νότο. Αν η Τουρκία κατακτούσε ολόκληρο το νησί ή αν δεν αναγκάζονταν να φύγουν στον νότο 160 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι και έμεναν στην περιοχή τους, η κατάσταση σίγουρα θα ήταν διαφορετική από τη σημερινή. Μπορεί να υπήρχαν και εδώ γεγονότα όπως εκείνα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Σκεφτείτε ένα παιδί Ελληνοκύπριο να πετάει πέτρες σε τουρκικά τανκ. Εδώ θα μπορούσαν να γίνουν πολύ χειρότερα από αυτά που κάνει το Ισραήλ. Δεν άφησε μια τέτοια πιθανότητα αντίστασης στους Ελληνοκύπριους η Τουρκία, η οποία κατέκτησε μόνο το μισό νησί.
«Η Κύπρος δεν θα γίνει Γάζα», λέει ο Ερσίν Τατάρ. Πολύ παράξενο. Μήπως βάζει τον εαυτό του στη θέση των αδικημένων Παλαιστινίων; Από την άποψη της ισχύος, με τη Γάζα μοιάζει το νότιο μέρος της Κύπρου, όχι το βόρειο. Η Τουρκία εδώ είναι όπως το Ισραήλ. Κατακτητής. Ο φόβος για επίθεση υπάρχει στον νότο και όχι στον βορρά. Η Τουρκία καταδικάζει το Ισραήλ. Μήπως ένας κατακτητής μπορεί να καταδικάζει έναν άλλον κατακτητή;