Του Χριστάκη Ευσταθίου, 17 Μαίου 2021
Πρωτοφανής, όντως, ο συνωστισμός των μνηστήρων για κατάληψη των 56 θέσεων στο Κοινοβούλιο. Πιο πολύ φαίνεται να σαγηνεύουν οι θέσεις αυτές, σε μια εποχή που η απαξίωση στην πολιτική πατά στο απόγειο κι όλα φαντάζουν τόσο εξαρθρωμένα και αποσαθρωμένα…
Τα ερωτήματα βασανιστικά και αμείλικτα. Πόσοι πραγματικά από όλους αυτούς είναι συνειδητοποιημένοι για το πού βαδίζουν; Πόσοι εννοούν αυτά που λένε, αλλά και είναι έτοιμοι να βαστάξουν στους ώμους τους το τεράστιο βάρος μιας τέτοιας ευθύνης; Πόσοι ακόμα είναι ικανοί να υψώσουν ανάστημα για υποσχόμενες σαρωτικές αλλαγές, για τις οποίες προϊδεάζεται ο απλός κόσμος; Και ακόμα, ν’ αρθρώσουν ποιοτικό λόγο και να εκδηλώσουν παρεμβατικό ρόλο; Να προκαλέσουν ρήξη σε αποστεωμένα στεγανά, κομματικά και άλλα;
Αν κρίνουμε από τα όσα προεκλογικά αραδιάζονται σ’ ένα γνώριμο από τα παλιά σκηνικό (με τον συρφετό της πλειοδοσίας φτηνών υποσχέσεων και προεξαρχούσης μιας στείρας και άγονης συνθηματολογίας), πολύ λίγοι από τους τόσους που εκδήλωσαν ενδιαφέρον αποπνέουν οσμή αξιοπιστίας και πειστικότητας. Μπορούν με παρρησία να κοιτάζουν κατάματα τον απλό πολίτη, ο οποίος φάνηκε επιτέλους ν’ ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων αλλά και των κριτηρίων του.
Δεν είμαστε σίγουροι απ’ όλους αυτούς τους 659 τόσους που έσπευσαν να εκδηλώσουν ενδιαφέρον, πόσοι διαθέτουν έστω στοιχειώδη προσόντα που απαιτούν οι νευραλγικής σημασίας και ευθύνης θέσεις που επιζητούν. Όπως είναι π.χ. η ικανότητα και η αριστεία, σε φόντο αυθεντικότητας και όχι εύηχης, στείρας συνθηματολογίας και φθηνής φλυαρίας. Η δυνατότητα ακόμα να μην αποτελέσουν μέρος του διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου συστήματος, που τόσο επιμελώς στήθηκε και συντηρείται ως κόρη οφθαλμού. Πιο πολύ όμως να εννοούν αυτό που υπόσχονται, ότι δηλαδή δεν θα συμβιβαστούν και κυρίως δεν θα διστάσουν να συγκρουστούν με σάπια συστήματα και γενναία…κατεστημένα που τόσο πληθωρικά ξεφύτρωσαν, ως κεφαλές άλλης Λερναίας Ύδρας.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν και με ένα βασικό άξονα, που εστιάζει στην εντιμότητα. Δυσεύρετη όντως αρετή σε καιρούς τόσο χαλεπούς. Το ότι ευδοκιμεί η ψευτιά και η απατεωνιά, που προ πολλού και με υποδειγματική μαεστρία, ανήχθησαν σε επιστημονικές μεθόδους, συνδέεται μ’ ένα γενικότερο εκπεσμό και με ένα πλέγμα κατρακύλας χωρίς πάτο. Με ένοχους και συνένοχους, «ων ουκ έστιν αριθμός». Έχει υποστεί τόσο καννιβαλισμό η ίδια η έννοια της εξουσίας – ταυτίστηκε με την αυθαιρεσία και με τις όποιες διαθέσεις αρπακτής – που έχασαν πλέον τα νοήματά τους και οι ίδιες οι λέξεις. Μακάρι ο τόσο μεγάλος αριθμός των ταχέως σπευδόντων για κατάληψη μιας θέσης να εκφράζει κάτι το υγιές… Έστω, να προκύπτει εκείνη η μικρή ζύμη που “να ζυμοί όλον το φύραμα”. Τότε η ελπίδα δεν θα γνώριζε τόσο μαρασμό. Είναι γι’ αυτό που και η ίδια η βούληση του λαού, όπως θα εκφρασθεί και αποτυπωθεί στην κάλπη, υπόκειται σε κρίση… Γιατί τελικά και ο ίδιος ο πολίτης θα κληθεί να δώσει δείγματα γραφής για την αξιόπιστη ενάσκηση της δικής του εξουσίας… Φροντίζοντας να στείλει κι αυτός τα δικά του, ίσως εκκωφαντικά αν το εννοήσει, μηνύματα. Η πράξη ο καλύτερος κριτής…