Του Αλέκου Μιχαηλίδη, 23 Ιανουαρίου 2021
Παρασύρθηκε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, στην προσπάθειά του να υπεραμυνθεί της δικής του Κυβέρνησης και να καταδείξει κακώς κείμενα της προηγούμενης Κυβέρνησης σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης. Αποφάσισε να ασχοληθεί με το «Χριστόφιας Watch» για να απαντήσει στον εκπρόσωπο Τύπου του ΑΚΕΛ, Στέφανο Στεφάνου, ο οποίος αναφέρθηκε στο θέμα με τον λογαριασμό-παρωδία της υπουργού Δικαιοσύνης Έμιλυς Γιολίτη, στην απείρου κάλλους συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό 2021. Έπειτα (ο Αβέρωφ Νεοφύτου) απολογήθηκε γιατί είπε τα πράγματα αλλιώς, ότι δηλαδή ο ίδιος ο Δημήτρης Χριστόφιας κυνήγησε τον διαχειριστή του «Χριστόφιας Watch», οι του ΑΚΕΛ ένιωσαν δικαιωμένοι και η ελευθερία της έκφρασης μια αιωρούμενη έννοια που δεν προστατεύεται σε τούτο τον μεσαίωνα της Μεσογείου. Ούτε από τον ΔΗΣΥ ούτε από το ΑΚΕΛ ούτε από τους δύο τελευταίους Προέδρους.
Γενικώς, τα έκαναν σαλάτα και οι δύο πλευρές, στην προσπάθειά τους να αντιμαχήσουν (σε ένα έκτακτο και φάλτσο προεκλογικό πάνελ) και να οικειοποιηθούν την ελευθερία της έκφρασης και τον σεβασμό –όχι την ανοχή, Πρόεδρε– στη σάτιρα και την πολιτική άποψη. Οι μεν (ΑΚΕΛ) έλεγαν πως οι διαχειριστές απείλησαν να σκοτώσουν τον καταγγέλλοντα Μακάριο Δρουσιώτη και οι δε (ΔΗΣΥ) πως ο Χριστόφιας κατήγγειλε τους διαχειριστές, χαρίζοντάς τους το «ξέπλυμα» που αναζητούσαν. Δόθηκε, έτσι, η ευκαιρία σε κάμποσους, επιλεκτικά ευαίσθητους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να αρχίσουν το κυνήγι μαγισσών και να υποστηρίξουν πως είναι διαφορετικές οι δύο διώξεις και πως το ανώνυμο σχόλιο κάτω από δημοσίευση του «Χριστόφιας Watch» δικαιολογεί την εισβολή της Αστυνομίας στο σπίτι του διαχειριστή (στις 6 το πρωί) και την κατάσχεση των υπολογιστών του. Αξίζει δε να σημειωθεί πως το κυνήγι μαγισσών ξεκίνησε (άτυπα) από συγκεκριμένης πολιτικής άποψης σχολιαστές (όπως π.χ. τον Δώρο Πολυκάρπου ή τον ίδιο τον Μακάριο Δρουσιώτη).
Αξίζει επίσης να θυμηθούμε (και να θυμηθεί κι ο Αβέρωφ Νεοφύτου) πως όταν το 2010 έπρεπε να προστατευτεί η ελευθερία της έκφρασης, ο ΔΗΣΥ αντιδρούσε χλιαρά, αφενός γιατί ο καταγγέλλων Μακάριος Δρουσιώτης ήταν στενός φίλος του Αναστασιάδη και αφετέρου γιατί ήταν εποχές που ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ ήταν περίπου συγκυβερνώντες, με το Κυπριακό να εξελίσσεται ραγδαίως και τον πόθο για επαναφορά του σχεδίου Ανάν στο κόκκινο (βλ. συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ). Έλεγε, λοιπόν, ο τότε πρόεδρος του ΔΗΣΥ Νίκος Αναστασιάδης, θυμίζοντας τον Πόντιο Πιλάτο: «Το δικαίωμα έκφρασης του κάθε πολίτη πρέπει να περιορίζεται στον βαθμό που δεν επηρεάζει τα δικαιώματα του άλλου πολίτη. Αυτός είναι βασικός κανόνας της δημοκρατίας».
Τέλος πάντων, είναι κοινή διαπίστωση πως τα κόμματα και οι κυβερνήσεις αντιδρούν βάσει των υφιστάμενων συνθηκών και συμφερόντων, αναλόγως του πολιτικού αέρα. Το δυστυχές είναι πως έτσι αντιδρούν και ορισμένοι πολίτες, που γράφουν από χθες το βράδυ πως ο διαχειριστής του «Χριστόφιας Watch» έγινε δικαστής μετά το συμβάν, σάματις και έπρεπε να τον στείλουν στο Γκουαντάναμο για το σχόλιο ανώνυμου αναγνώστη εναντίον του αναστασιαδικότερου του Αναστασιάδη, Μακάριου Δρουσιώτη. Ή υπονοώντας πως δεν διορίστηκε αξιοκρατικά στη θέση του δικαστή. Εν τέλει, όμως, επειδή η ελευθερία της έκφρασης είναι κάτι ξεκάθαρο για τους νόμους και το σύνταγμα που επαφίεται στον πατριωτισμό μας, η Δημοκρατία απολογήθηκε και αποζημίωσε τον διαχειριστή του «Χριστόφιας Watch». Αλλά κάποιοι γκεμπελίσκοι του πολιτικού κατεστημένου, 11 χρόνια μετά, επιμένουν να τον καταδικάζουν ερήμην του και βάσει των πολιτικών τους εμμονών. Αυτό δεν είναι φασισμός;