Του Σιενέρ Λεβεντ, 12 Μαίου 2021
Σύμφωνα με τους νόμους της Κυπριακής Δημοκρατίας, μήπως δεν είναι αδίκημα η υποστήριξη του διαμελισμού, η διενέργεια καταστροφικών πράξεων εναντίον αυτής της δημοκρατίας και η ίδρυση μιας άλλης δημοκρατίας εντός αυτής της δημοκρατίας; Νομίζω ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα κράτος στον κόσμο στο οποίο δεν θεωρείται αδίκημα αυτό. Αυτό σημαίνει προδοσία της πατρίδας. Τότε η κυπριακή κυβέρνηση γιατί δεν έκανε και δεν κάνει αυτό που πρέπει; Θα μπορούσε να το κάνει αυτό το 1983. Θα μπορούσε να ανακηρύξει προδότες της πατρίδας όσους είπαν «ναι» σηκώνοντας το χέρι για να ιδρυθεί μια άλλη δημοκρατία εντός της δημοκρατίας, στη βουλή, στον βορρά και να εξέδιδε ένταλμα σύλληψής τους. Το κράτος στον βορρά δεν ιδρύθηκε με δημοψήφισμα. Δεν ρωτήθηκε ο λαός. Η απόφαση ήρθε από πάνω. Γιατί δεν ρώτησαν τον λαό; Επειδή δεν τον εμπιστεύονταν!
Η κυπριακή κυβέρνηση δεν θεώρησε νόμιμη αυτή την απόφαση, όμως δεν έκανε και αυτό που έπρεπε. Μήπως αυτό οφείλεται λόγω της ήττας και της συντριβής απέναντι στην ισχύ και την ανημποριά; Όχι δεν οφείλεται μόνο σε αυτό. Υπάρχει και η ψύχωση της ενοχής. Υπάρχει και η ψύχωση της ένωσης. Υπάρχει και η ψύχωση του 1963. Και υπάρχει και η ψύχωση του Σχεδίου Ακρίτα. Του σχεδίου μαζικού αφανισμού των Τουρκοκυπρίων. Τότε ολόκληρη η τουρκοκυπριακή κοινότητα, από τον πιο μεγάλο μέχρι τον πιο μικρό, ήταν αγωνιστές και βρίσκονταν στα οδοφράγματα. Πάρα πολλοί από τους κατοπινούς εξέχοντες ηγέτες της αντιπολίτευσης ήταν χειριστές είτε όλμου είτε μπαζούκας. Η κυπριακή κυβέρνηση μας θεωρούσε όλους τρομοκράτες που ξεσηκώθηκαν κατά του κράτους. Παρά το γεγονός αυτό, ακόμα και τότε δεν μπόρεσε να εκδώσει ένταλμα σύλληψης. Υπήρξαν κάποιοι που απήχθησαν από τα οδοφράγματα ελέγχου και εκτελέστηκαν χωρίς δίκη, όμως αυτό δεν έγινε για όλους. Αφού ήμασταν τρομοκράτες, θα μπορούσε να υπήρχε ένταλμα σύλληψης για όλους μας, έτσι δεν είναι; Δεν υπήρξε. Διότι ήταν και εκείνη ένοχη. Δεν ήταν βέβαιη για την αθωότητά της. Δεν ήμασταν εμείς που θέλαμε ένωση. Εκείνοι ήταν. Το δικό μας φταίξιμο, κατά την άποψή μου, ήταν ο αγώνας για τη διχοτόμηση και όχι για την ανεξαρτησία έναντι της ένωσης. Αδίκημα είναι και το αίτημα για ένωση και το αίτημα για διχοτόμηση.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν κατάφερε καθόλου να απαλλαχτεί από την ψύχωση της ενοχής. Δεν μπόρεσε να τη βγάλει από μέσα της ακόμα και μετά από τη μεγάλη τραγωδία που έζησε το 1974. Διότι οι ίδιοι ήταν εκείνοι που προσκάλεσαν τον τουρκικό στρατό να επέμβει. Γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να πουν τίποτα για την ανακήρυξη του κράτους στον βορρά. Δεν μπόρεσαν να επιδείξουν σοβαρή αντίδραση. Θα μπορούσαν να πουν «ενόσω δεν αναιρείται αυτή η απόφαση, δεν θα καθίσουμε ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Δεν το είπαν. Κάθισαν στο τραπέζι με εκείνους που ανακήρυξαν αυτό το κράτος. Έκαναν παζάρεμα. Σε κάθε παζάρεμα έχαναν και μία θέση. Έστω και άθελά τους, βοήθησαν να «ριζώσει» το οικοδόμημα στον βορρά. Μόλις η Κύπρος έγινε ολόκληρη μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναγκάστηκαν να υποκύψουν και σε άλλους όρους που δεν επιθυμούσαν. Πέρασαν 38 χρόνια από την ανακήρυξη του κράτους-μαριονέτα στον βορρά. Ήταν φανερό ότι η Τουρκία θα εγκαθίστατο περισσότερο στο νησί. Και εγκαταστάθηκε. Εγκαταστάθηκε για τα καλά. Τώρα θέλουν περισσότερα αυτοί που έκαναν το βήμα εκείνο πριν 38 χρόνια. Απαιτούν νομιμότητα για το κράτος που ανακήρυξαν. Μπορούν ανοικτά να λένε στην κυπριακή κυβέρνηση «εμείς δεν είμαστε πολίτες σου». Εντατικοποίησαν τις καταστροφικές τους δραστηριότητες κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εγώ είμαι πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως, αναγκαστικά είμαι και πολίτης της ΤΔΒΚ. Δεν θεωρώ νόμιμο κράτος την ΤΔΒΚ. Αλλά δικάζομαι σύμφωνα με τους νόμους αυτού του κράτους που δεν είναι νόμιμο. Δεν διέπραξα κανένα αδίκημα ενάντια στην Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν έκανα καταστροφικές δραστηριότητες. Ουδέποτε οδηγήθηκα στο δικαστήριο γι’ αυτό. Όμως, καταχωρίσθηκαν εναντίον μου εκατοντάδες αγωγές επειδή έχω προβεί σε δραστηριότητες καταστροφικές και διαμελιστικές ενάντια στο κράτος-μαριονέτα που βρίσκεται στον βορρά. Πού δικάζομαι; Στο δικαστήριο εκείνων που διέπραξαν διαμελιστικές δραστηριότητες κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας της οποίας είμαι πολίτης. Τι είδους αντίθεση είναι αυτή; Να δικάζεσαι εκ μέρους του πειρατικού κράτους και όχι εκ μέρους του νόμιμου κράτους στο νησί. Είναι αδίκημα να θέλω να απαλλάξω την πατρίδα μου από την κατοχή και να την ενώσω. Επιτρέπεται ο διαμελισμός! Τι νησί είναι αυτό. Φαίνεται ότι βούλιαξε τέταρτη φορά και αναδύθηκε και εμείς δεν μπορέσαμε να το αντιληφθούμε.