Μου άρεσε πολύ τούτη η υπόθεση με τους λουκουμάδες στην περιοχή Λοκματζή. Ειδικά τα κόκκινα χαλιά. Κοπιάστε αδελφέ. Σε περιμένει η Αράστα. Το Μπουγιούκ Χαν. Το Παντοπωλείο. Και όλα τα βενζινάδικα και οι αγορές μας. Αν είσαι μερακλής, έλα άναψε απ’ εδώ. Όμως, πρώτα δοκίμασε την γεύση τούτου του λουκουμά. Σου αρέσει το εκμέκ κανταΐφι; Μην ανησυχείς. Θα έρθει και η δική του σειρά. Να λάχει και σε εμένα ένα παγωτό μαστίχα στην οδό Λήδρας. Ουσιαστικά θεωρώ τον εαυτό μου πιο τυχερό. Άλλο είναι να περνάς από την κατεχόμενη περιοχή στην ελεύθερη και άλλο να περνάς από την ελεύθερη περιοχή στην κατεχόμενη. Κάποτε η πόλη αυτή είχε τρεις πύλες. Την Πύλη Πάφου, την Πύλη Κερύνειας και την Πύλη Αμμοχώστου. Προσθέσαμε και εμείς τρεις πύλες σε αυτές. Τη Λοκματζή, το Λήδρα Πάλας και την Κέρμια. Παλιά δεν υπήρχε πύλη για το ψωμί. Και τώρα δεν υπάρχει! Παλιά το ψωμί ήταν στο στόμα του λιονταριού. Και τώρα είναι στο στόμα του λιονταριού. Αν τα γαϊδούρια αντικατέστησαν οι Mercedes και τις καμήλες τα Chevrolet, σίγουρα υπάρχει κάποια υπόθεση εδώ. Ξέρεις, τα χρήματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Το καθαρό χρήμα! Το μαύρο χρήμα! Όμως, το δικό σου είναι ευρώ. Το δικό μου η άθλια λίρα!
Τι μας συμβαίνει αδελφέ; Γινόμαστε φυσιολογικοί; Μια πορεία από την πλατεία Ελευθερίας προς το Μπουγιούκ Χαν. Μπουζούκια. Βιολιά. Τουμπελέκι. Παίξε και την Τηλλυρκώτισσα. Να στενάξουν τα βουνά. Να δουν πώς αγκαλιαστήκαμε όσοι μας θεώρησαν κακιωμένους. Να ζηλέψουν. Να σκάσουν. Άντε, έλα σε εμένα περπατώντας πάνω σε κόκκινο χαλί. Σε περιμένει η Κερύνεια, η Αμμόχωστος, ο Απόστολος Βαρνάβας. Και ο Απόστολος Αντρέας. Αν θες, πηγαίνουμε και στην Καντάρα. Αλλά, αν σώνει και καλά θες καζίνο, αυτό είναι άλλο, εσύ ξέρεις. Αλλά, γιατί να σου πω ψέματα; Εκεί είναι ο πραγματικός λουκουμάς. Μην τυχόν και φοβηθείς αν συναντήσεις μιαν ταμπελίτσα που γράφει «προσοχή έξοδος τανκ». Τα τανκ πάντα μπορεί να βγουν ξαφνικά. Κοίτα, ακόμα το ψιθυρίζουν στα αφτιά μας. Ένα βράδυ μπορεί να έρθουν ξαφνικά, λένε! Βγαίνοντας στον δρόμο για την Καρπασία, μπορεί να εμφανιστούν μπροστά σου μη επανδρωμένα πτητικά μέσα και οπλισμένα μη επανδρωμένα πτητικά μέσα. Ακόμα και F-16. Μην δίνεις σημασία. Εσύ πάλι να γράψεις τα πλακάτ σου. Και φώναξε: «Λύση αμέσως τώρα». Ακόμα και να μην ακούσουν αυτή τη διαταγή σου, ας μην την ακούσουν. Εσύ πάλι να την πεις. Είσαι μια γενιά που μεγάλωσε με συνθήματα. Είχες παππούδες που φώναζαν «Ζήτω η Ένωση». Είχες παππούδες που φώναζαν στους δρόμους «Διχοτόμηση ή Θάνατος». Γι’ αυτό ήταν μια πυρκαγιά το μέρος από το οποίο ήρθες. Βγήκες και ήρθες ανάμεσα από ματωμένους νεκρούς. Πότε κατάλαβες ότι η Κύπρος είναι μία, ενιαία; Όταν μοιράστηκε στα δυο με αίμα; Όταν έσταζε αίμα από το ένα μισό του χάρτη στο άλλο; Πότε είπες πρώτη φορά «Δεν Ξεχνώ»; Όταν χαράχτηκαν στη μνήμη σου θλιβερές αναμνήσεις τις οποίες δεν θα μπορέσεις να ξεχάσεις ποτέ; Πότε κοίταξες την Κερύνεια για πρώτη φορά κλαίγοντας; Φώναξε τώρα. Άντε φώναξε. Να φωνάξουμε. Να φωνάξουμε όλοι μαζί: Μια πατρίδα, μια Κύπρος! Δεν είμαι εγώ που έβγαλα από τη μέση το «ένα κράτος». Εσύ το έκανες. Διότι ακόμα λες δύο περιοχές. Εγώ λέω μία περιοχή!
Άνοιξαν οι πύλες, όμως, κοίτα ακόμα στέκονται στη θέση τους τα τείχη. Υπάρχουν ακόμα ένοπλοι φρουροί με ξιφολόγχες στις πολεμίστρες. Τέλειωσε η νοσταλγία, έλα να στείλουμε χαιρετίσματα και σε εκείνους. Έλα να αγκαλιαστούμε αδελφέ. Να δουν ότι δεν θα ρίξουμε καμία σφαίρα ο ένας εναντίον του άλλου ξανά. Αν έφαγες λουκουμάδες στο Λοκματζή, δεν υπάρχει θέμα. Κοίτα, οι κατακτητές δεν ρίχνουν πάντα σφαίρες στους ανθρώπους. Προσφέρουν και λουκουμάδες!