Ο παραπάνω στίχος αποτελεί παράφραση στίχου τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου, ενός ύμνου στους αθλητές που ξεπερνούν τον εαυτό τους και χαρίζουν στον Ελληνισμό υπέροχες στιγμές –«Τα χρυσά παιδιά του Γκάλη» ονομάζεται και είναι από τα τελευταία αριστουργήματα του τραγουδοποιού. Πρόκειται, λοιπόν, για παράφραση στίχου από τη δεύτερη στροφή: «Στην καθημερινή μας ήττα, σ’ αυτό το σίριαλ που τραβάει, και ξάφνου η Βούλα η Τσιαμήτα και πέντε άγγελοι στο πλάι».
Η Παρασκευή (Βούλα) Τσιαμήτα είναι λίγο μεγαλύτερη από τη Σοφία Μπεκατώρου, το όνομα της οποίας «τραντάζει τον ναό» τις τελευταίες μέρες. Ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1998 όταν η Μπεκατώρου (μαζί με την Αιμιλία Τσουλφά) πανηγύριζε την πρώτη της πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτούς του Σίδνεϊ (Αύγουστος, 2000). Ήταν όμως και η χρονιά που η Μπεκατώρου θα βίωνε στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα το πιο άσχημο βράδυ της ζωής της, ούσα νεαρή αθλήτρια της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Ξεσπώντας, 22 χρόνια μετά, έκανε γνωστά όσα πέρασε ανυπεράσπιστη στα χέρια ενός ισχυρού άνδρα της Ομοσπονδίας (και του πολιτικού κατεστημένου).
Δεν μίλησε τόσα χρόνια. Ήταν γνωστό τοις πάσι ότι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός αποτελείτο από μικρά βασίλεια, οι κρατούντες των οποίων δεν πέφτουν ακόμα και αν διαπράξουν ένα φοβερό έγκλημα όπως τη σεξουαλική κακοποίηση μιας νεαρής αθλήτριας. Χάρισε στον Ελληνισμό όμορφες στιγμές, ένα χρυσό στην Αθήνα το 2004, ένα χάλκινο στο Πεκίνο το 2008, μπήκε ως σημαιοφόρος στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016, ούσα η πρώτη γυναίκα που το έκανε αυτό με τη γαλανόλευκη.
Η αλλαγή του νόμου για τους «αιώνιους παράγοντες» του αθλητισμού μόλις το 2019 έσπρωξε μια ομάδα αθλητών, με μπροστάρη τον Νίκο Κακλαμανάκη, να μιλήσουν για τα χρόνια προβλήματά τους. Η Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε να μιλήσει για την προσωπική της τραγική περιπέτεια, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είναι η μόνη και απορρίπτοντας τον ηρωισμό που έσπευσαν πολλοί να της «προσάψουν». Δεν το έκανε για την αυτοπροβολή της, μα για το συλλογικό καλό που ξεχνούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Όπως ξεχνούν όσοι θεωρούν τους αθλητές κάτι ξένο προς την κοινωνία, κάτι «ελιτίστικο» και «φανταχτερό» που δεν αφορά στα ζητήματα του τόπου. Η καπετάνισσα Σοφία Μπεκατώρου, υψώνοντας στον ουρανό τη σημαία της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης, ξέσπασε 22 χρόνια μετά, όχι για την καριέρα της, μα για όσους θα συνεχίσουν, για τους σημερινούς αθλητές που βιώνουν την περιθωριοποίηση και τον εξευτελισμό γιατί δεν φέρνουν εκατομμύρια στις ομοσπονδίες τους, αλλά χαρίζουν στον λαό συγκινητικές και μοναδικές στιγμές. Η Σοφία, θυμίζοντας τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και το «γυναίκα γίνεσαι, δεν γεννιέσαι», δάμασε τα κύματα της αδικίας και έδωσε την ώθηση για έναν ακόμα αγώνα αξιοπρέπειας. Και είμαστε υπόχρεοι.