Δεν υπάρχει, ίσως, πιο ηθικοπλαστική, πιο ενοχοποιητική προσέγγιση από τη φράση: «Θα σε κρίνει ο Θεός», «Θα σε κρίνει ο λαός». Λέγοντας την, από τη μια, μοιάζει ότι δεν αναμειγνύεσαι και αφήνεις τον άλλο ελεύθερο να αποφασίσει κατά τη δική του βούληση, με τα δικά του κριτήρια, αλλά από την άλλη τον προειδοποιείς -έμμεσα- πως θα πέσει φωτιά και θα τον κάψει (εν ολίγοις και με άλλα λόγια).
Από τη μέρα που έπεσε στην αρένα το όνομα του Αδάμου Αδάμου για υπουργοποίηση, ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, δεν μπορεί να κρύψει τη δυσαρέσκεια του. «Ο Αδάμος έχει συνεργαστεί εδώ και πολλά χρόνια με το ΑΚΕΛ και μπορώ να πω ότι είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία. Από εκεί και πέρα, αν ο ίδιος κρίνει ότι μετά από τόσα πολλά χρόνια συνεργασίας με το ΑΚΕΛ, μπορεί εύκολα να μεταπηδήσει σε μια κυβέρνηση του ΔΗΣΥ, θα τον κρίνει ο κόσμος». «Οι αποφάσεις ανήκουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον κάθε ένα ανάλογα με το τι θα αποφασίσει θα τον κρίνει ο λαός».
Το ότι κρινόμαστε είναι εκ των ων ουκ άνευ. Κι ο Αδάμου μεγάλος άνθρωπος είναι, διετέλεσε μέχρι και Πρόεδρος της Βουλής, δεύτερος τη τάξει σε πολιτειακό αξίωμα, σίγουρα γνωρίζει πως κρίνεται. Και σίγουρα πλέον αλλιώς ηχεί στα αυτιά του η φράση «τι θα πει ο κόσμος;» που ενδεχομένως άκουγε στην παιδική του ηλικία, απ’ ότι ηχεί σήμερα στα 71 του ειπωμένη από τον πρόεδρο του κόμματος με το οποίο συνεργάστηκε. Δεν έχει, μάλλον, ανάγκη να του υποδείξουν τι πρέπει να κάνει. Οπόταν, η δήλωση του κ. Κυπριανού δεν βοηθά σε κάτι, παρά μόνο εκθέτει τον ίδιο αυτόν που την εκφράζει. Υπάρχουν πολλοί διπλωματικοί τρόποι για να απαντήσει κάποιος στην ερώτηση «τι έχετε να πείτε για το ενδεχόμενο υπουργοποίησης του τάδε στελέχους ή συνεργάτη σας;». Η καταφυγή σε φοβέρες, γιατί περί φοβέρας πρόκειται, πως «θα τον κρίνει ο λαός» είναι ένα μικρό δείγμα των ιδεοληψιών και αγκυλώσεων που κάνουν την αριστερά να μοιάζει τόσο αφιλόξενη και παρωχημένη. Και στο τέλος, αντί να αφήνει εκτεθειμένο τον «αριστερό» που αλλάζει καράβι, εκθέτει αυτόν που την χρησιμοποιεί για να μαντρίσει όσους θεωρεί «δικούς του». Κανένας δεν ανήκει σε κανένα όμως. Καθένας τραβά τον δρόμο έχοντας την ευθύνη των επιλογών του. Ούτε το τι θα πει ο κόσμος μπορεί να αποτελεί το κριτήριο, ούτε η «θεία» τιμωρία απ’ όπου κι αν προέρχεται, από τον Θεό ή το κόμμα.