«Η Συμμορία». Έτσι τιτλοφορείται το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη στο οποίο, μαθαίνω ότι, εξιστορεί πράματα και θάματα. Μένει να δούμε εάν η υποδοχή που θα του επιφυλαχθεί (σε μια Κύπρο που για δύο ολόκληρες εβδομάδες απασχολούσε την ειδησεογραφία το αποκαλυπτικό βιβλίο του συνεργάτη του Τραμπ!) θα επαληθεύσει ή όχι τον τίτλο του. Και ο νοών νοείτω».
Όταν στις 6 περασμένου Δεκεμβρίου έγραφα τα πιο πιάνω στην κυριακάτικη μου στήλη στον Φιλελεύθερο, δεν είχα ακόμα διαβάσει το βιβλίο του γνωστού δημοσιογράφου – ερευνητή, το οποίο περιήλθε στην κατοχή μου στις 21 Δεκεμβρίου και το οποίο διάβασα τελικά μόλις στη διάρκεια αυτής της εβδομάδας. Ωστόσο, από κάποιες διαδικτυακές συνεντεύξεις του ίδιου του Μακάριου Δρουσιώτη, όσο κι από κάποιους σχολιασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το περιεχόμενο έδειχνε πέρα για πέρα υποσχόμενο. Κι ενώ, λοιπόν, κυκλοφορεί ευρέως εδώ και ενάμιση μήνα, ενώ συζητιέται εκτενώς πλέον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρόλο που σ’ αυτό καταγράφονται συγκλονιστικά στοιχεία για δολοπλοκίες, βυζαντινές μηχανορραφίες, ραδιουργίες, κόντρες, ίντριγκες και υπόγειες δοσοληψίες με αντικείμενο ιδιωτικά συμφέροντα – όλα με ονοματεπώνυμο και παραπομπές – εντούτοις… σιωπή.
«Η Συμμορία» του Μακάριου Δρουσιώτη αναφέρεται στα γεγονότα που οδήγησαν στο κούρεμα του 2013, τις θέσεις και απόψεις των εμπλεκομένων σε κλειστές συνεδριάσεις, στις προσπάθειες να χρησιμοποιηθούν οι συντάξεις και τα ταμεία προνοίας για να σωθούν οι τράπεζες, στη σχέση του προέδρου της Δημοκρατίας με τους Ρώσους πελάτες του δικηγορικού του γραφείου και την επιρροή που αυτοί είχαν (ή και έχουν) πάνω του, σε εξαφανισμένες «δωρεές» εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, στους λόγους που οδήγησαν στη ρήξη με τον Πανίκο Δημητριάδη και αργότερα με την «εκλεκτή» Χρυστάλλα Γιωρκάτζιη, στη μάχη συμφερόντων για έλεγχο της Τράπεζας Κύπρου, την κόντρα προέδρου της Δημοκρατίας και αρχηγού κυβερνώντος κόμματος για το ίδιο αντικείμενο, στο πλιάτσικο των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών, στα διαπλεκόμενα δικηγορικά γραφεία που διεκδικούν ρόλο εκτελεστικής εξουσίας αλλά και στον τρόπο που ενίοτε τα ΜΜΕ διαδραματίζουν κατευθυνόμενο ρόλο… Παρόλα αυτά, σιωπή.
Όχι, δεν είναι άγνωστα τα περισσότερα γεγονότα στα οποία αναφέρεται το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη. Απεναντίας. Ο συγγραφέας, ωστόσο, φωτίζει τις αθέατες πτυχές. Παραθέτει στοιχεία που αποκαλύπτουν το παρασκήνιο πίσω από τα γεγονότα. Τις σκοπιμότητες, τις πραγματικές επιδιώξεις που συχνότατα, αν όχι πάντα, δεν έχουν καμία σχέση με το «καλώς νοούμενο συμφέρον του τόπου», τα διαπλεκόμενα, τη διαφθορά ενός βαθέως κράτους, τις συγκρούσεις, τις αστοχίες το ρόλο που διαδραμάτισε ο καθένας την επίμαχη περίοδο καθώς και τους λόγους για τους οποίους διαδραμάτισε τον ρόλο που διαδραμάτισε. Συνδέει γνωστά γεγονότα με άγνωστες συγκυρίες και άπληστα συμφέροντα μιας κάστας ανθρώπων. Επαναλαμβάνω, όλα με ονοματεπώνυμο και παραπομπές. Εντούτοις… σιωπή.
Το τι γνώμη μπορεί να έχει κάποιος για τον συγγραφέα του, αν έχει προηγούμενα μαζί του, αν συμφωνεί ή όχι με παλαιότερες απόψεις του ή οι όποιες επιφυλάξεις για ερμηνείες που εκφράζονται στο συγκεκριμένο βιβλίο ή ακόμα και ως προς την γενικότερη υιοθέτηση όσων παρατίθενται, δεν στερούν από το βιβλίο τον χαρακτηρισμό: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ! Εντούτοις… σιωπή.
Σημειώστε ότι μόλις πριν από δύο εβδομάδες, σείστηκε το σύμπαν γιατί ένας δημοσιογράφος, στις 10 τελευταίες γραμμές ενός άσχετου άρθρου, πέταξε μια ατεκμηρίωτη κατηγορία σε βάρος του προέδρου της Δημοκρατίας… Το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, δημοσιογράφου – ερευνητή και την επίμαχη περίοδο, συμβούλου του προέδρου της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο, αποτελείται από 300 σελίδες. Κάθε μία με ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένες παραπομπές. Εντούτοις… σιωπή. Απ’ όλους όσους κατονομάζονται σ’ αυτό. Κανείς δεν είχε να πει μέχρι τώρα ούτε μία λέξη. Έστω απαξίωσης. Περιττό να επαναλάβουμε τα κλισέ, για το τι θα γινόταν σε ένα «κανονικό κράτος»…
«Μένει να δούμε εάν η υποδοχή που θα του επιφυλαχθεί θα επαληθεύσει ή όχι τον τίτλο του…», γράφαμε, λοιπόν, στις 6 Δεκεμβρίου. Πλέον, δεν μένει να δούμε τίποτα. Έχουμε δει. Και έχουμε καταλάβει.
Υ.Γ. Προβληματισμός που διακατέχει τον αναγνώστη στο τέλος του βιβλίου: Ποιους πρέπει να φοβάμαι περισσότερο; Τους διεφθαρμένους ή τους ηλίθιους;
Περιοδικό “Down Town”, τεύχος 732.