Κοίτα λογαριασμούς που κάνει ο Πρόεδρος μας για να αποδείξει ότι άδικα τον κατηγορούν. Το δικηγορικό γραφείο που έχει το όνομα του, πριν αναλάβει την προεδρία πήρε οκτώ εγκρίσεις πολιτογραφήσεων πελατών του και μετά που ανέλαβε είχε 57 αιτήσεις. Περιμένετε, μην τρέχετε να πείτε ότι είναι εφτά φορές περισσότερες. Διότι, ο Νίκαρος έκανε λογαριασμούς επί του συνόλου των εγκρίσεων. Και λέει: Πριν γίνει Πρόεδρος οι αιτήσεις του πρώην γραφείου του ήταν 5,3% επί του συνόλου των εγκρίσεων, μετά που έγινε Πρόεδρος έπεσαν στο 1,8%. Καταλάβατε αυτή την απλή αριθμητική πράξη ή είστε εντελώς άσχετοι και άδικα κατηγοράτε τον Πρόεδρο ότι ενέκρινε ο ίδιος τις αιτήσεις του γραφείου του. Εξάλλου, όπως επίσης εξήγησε, όταν πήγαιναν οι αιτήσεις στο Υπουργικό, ούτε ο ίδιος, ούτε οι υπουργοί γνώριζαν ποιοι ήταν οι μεσάζοντες. Οι οποίοι μεσάζοντες έβγαζαν εκατομμύρια από τις αιτήσεις που προωθούσαν. Και όχι, κύριοι, δεν γίνεται να είστε τόσο καχύποπτοι και να πιστεύετε ότι οι θυγατέρες του Προέδρου, που έχουν το 50% του δικηγορικού γραφείου και τις ανάλογες προμήθειες, έλεγαν στον Πρόεδρο στα κυριακάτικα τραπέζια ή στις διακοπές στις Σεϋχέλλες: παπά ασχολείται και το γραφείο μας με τούτες τες δουλειές, να το έχεις υπόψη. Γιατί να του το πουν; Του πέφτει τίποτα λόγος για τις δουλειές του γραφείου που έχει τη φίρμα «Νίκος Αναστασιάδης»; Εδώ, δεν του είπαν ότι ο γαμπρός του είναι διευθυντής/ μέλος του διοικητικού συμβουλίου σε μια από τις μεγαλύτερες δουλειές του τόπου, τη μαρίνα Αγίας Νάπας των €300 εκατομμυρίων.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ούτε ο Πρόεδρος, ούτε οι άνθρωποι του δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική ηθική, η τιμιότητα που πρέπει να είναι και να φαίνεται, η ακεραιότητα του πρώτου κρατικού θεσμού της Δημοκρατίας, δεν υπολογίζεται με ποσοστά. Δεν έχει καμιά αξία κανένα ποσοστό, πριν και μετά, αλλά μόνο το γεγονός ότι το δικηγορικό γραφείο των δύο θυγατέρων του και των πρώην συνεταίρων του πήρε εγκρίσεις για 57 πολιτογραφήσεις από το δικό του Υπουργικό Συμβούλιο υπό τη δική του προεδρία, στο πλαίσιο ενός σκανδαλώδους προγράμματος επενδύσεων. Ακόμα κι αν δεν υπήρξε καμιά εύνοια, καμιά ειδική μεταχείριση, καμιά διαπλοκή, το φαίνεσθαι έχει περισσότερη βαρύτητα από τα ποσοστά. Ακριβώς στο ίδιο πνεύμα και το περιβόητο πια ταξίδι στις Σεϋχέλλες με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Σαουδάραβα επιχειρηματία – επενδυτή. Πήγαινε που πήγαινε, λέει, μας πήρε κι εμάς οικογενειακώς και μας έφερε. «Και βεβαίως τον γνωρίζω και βεβαίως έχω σχέση μαζί του. Αλλά δεν ωφελήθηκε από τη σχέση του Προέδρου της Δημοκρατίας», είπε στην Ερευνητική Επιτροπή. Μπορεί να μην υπάρχει ίχνος ψευτιάς σε αυτή τη διαβεβαίωση. Δεν αρκεί, όμως. Διότι η διεθνής κοινότητα, οι κανόνες της ηθικής, δοκιμασμένοι στους αιώνες, επέβαλαν την απόλυτη απαγόρευση δώρων σε κρατικούς αξιωματούχους από επιχειρηματίες, και ειδικά σε αρχηγούς κράτους.
Δεν είναι καινούργια πράματα αυτά, ούτε τοπικά κυπριακά για να τα κάνουμε λάστιχο και να τα προσαρμόζουμε σε ό,τι βολεύει τον καθένα μας. Όπως κάνει αυτή τη στιγμή ένας από τους πιο έμπειρους πολιτικούς μας, ο Νίκος Αναστασιάδης. Από την εποχή του Αριστοτέλη (384 π.χ. – 322 π.χ.), αλλά και πριν από αυτόν, απασχολεί τον κόσμο η ηθική διάσταση της άσκησης πολιτικής. Αλλά ο πάνσοφος του αρχαίου κόσμου, Αριστοτέλης, το ανέπτυξε περισσότερο. Θεωρούσε ότι η ευημερία της κοινωνίας των πολιτών επιτυγχάνεται όταν οι πράξεις των πολιτικών ορίζονται από ηθική ακεραιότητα, όταν ενεργούν καθ’ υπέρβαση της ατομικότητας τους και συμβάλλουν στην ηθική ανωτερότητα του κοινωνικού συνόλου. Το ερώτημα είναι σήμερα: Συμβάλλουν οι πολιτικοί μας; Ενεργούν καθ’ υπέρβαση της ατομικότητας τους; Συμβάλλει ο αρχηγός του κράτους όταν αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η εξυπηρέτηση που είχε η οικογένεια του από έναν επιχειρηματία είναι απαγορευμένο δώρο; Κι ότι η εξήγηση ότι αυτός δεν ωφελήθηκε από τη σχέση του με τον Πρόεδρο δεν ευσταθεί σήμερα σε καμιά δημοκρατική χώρα του πλανήτη;
aristosm@phileleftheros.com