Τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα με την παλινόρθωση του θεοκρατικού καθεστώτος των Ταλιμπάν και του κύματος διώξεων που ακολούθησε, όχι μόνο κατά των αλλοδόξων, αλλά και κατά των ομοδόξων και κυρίως των γυναικών -που επιβεβαιώνουν τη θεωρία του Samuel Huntington περί σύγκρουσης των πολιτισμών- ήρθαν να επιβεβαιώσουν το υποκριτικό ενδιαφέρον των διεθνών θεσμών για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτό που πρωτίστως και πρωτογενώς παραβιάζεται, κατά τρόπο που εκθέτει τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, είναι η ωμότατη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία συστηματικά καταπατώνται από τους αρειμάνιους Αφγανούς πολέμαρχους και τα ακολουθούντα δολοφονικά μπουλούκια τους. Δεν ήταν δυνατόν να αγνοούν τη χαοτική κατάσταση που θα ακολουθούσε και τις συνέπειές της κυρίως για τις γυναίκες, αν δεν είχαν εξασφαλίσει μια ομαλή μετάβαση με την ενεργή παρουσία του ΟΗΕ σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα εγγυάτο τα βασικά και θεμελιώδη δικαιώματα, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, που θα περιόριζε τις συνθήκες του προσφυγικού πανικού και θα εμπέδωνε όρους πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης.
Έστω και τώρα την ύστατη στιγμή, ο αποκαλούμενος δυτικός κόσμος με τους υποτιθέμενους διεθνείς οργανισμούς, τις χάρτες δικαιωμάτων και όλα τα άλλα που επικαλείται, αν αυτά δεν είναι φύλλο συκής, για να καλύψει τους άνομους και ιδιοτελείς σκοπούς του, πρέπει να αποδείξει την προσήλωση του στις αρχές αυτές, παρεμβαίνοντας με συγκροτημένο και συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισοπολιτείας. Προκαλούν οδυνηρή έκπληξη οι μεμονωμένες και σπασμωδικές ενέργειες κρατών, που επιδιώκουν να διασφαλίσουν τα ίδια κρατικά τους συμφέροντα ή τους υπηκόους τους, αδιαφορώντας για την τύχη του αφγανικού λαού και ιδίως των γυναικοπαίδων. Σε αυτά τα κράτη συγκαταλέγονται οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα και η Αγγλία, οι πόλοι δηλαδή περί τους οποίους οργανώνεται η διεθνής ισχύς και που ταυτόχρονα αποτελούν μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ακόμα και η Σύνοδος των G7 απέτυχε παταγωδώς να ορίσει ένα σχέδιο ανθρωπιστικής δράσης, για να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες προσφυγικές ροές. Είναι, βέβαια, δύσκολο σε ένα θεοκρατικό πολίτευμα, όπου η κυριαρχεί η σαρία να γίνει λόγος για δικαιώματα των γυναικών και για ένα, έστω και σε υποτυπώδη μορφή, δημοκρατικό πολίτευμα, πολύ περισσότερο, όταν η ίδρυση του χαλιφάτου αναγεννά τις ελπίδες στους ιδρυτές του ισλαμικού κράτους να επανακάμψουν στην εξουσία και να επεκταθούν και στις γειτονικές χώρες. Οι πρόσφατες βομβιστικές επιθέσεις, την ευθύνη των οποίων ανέλαβε το ισλαμικό κράτος, προδίδουν τα σχέδια ακραίων και μισαλλόδοξων ισλαμικών ομάδων, που δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή, να καταλάβουν την εξουσία με τρόπο αδίστακτο. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τις ΗΠΑ, οι οποίες τις τελευταίες δεκαετίες με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας επέφεραν το χάος σε κράτη, όπως η Συρία, η Λιβύη και τώρα το Αφγανιστάν. Είναι φανερό ότι η πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ αμφισβητείται πλέον καθοριστικά και αναδύονται φυγόκεντρες και ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Στην περίπτωση αυτή πρέπει ο ΟΗΕ να πάψει να αποτελεί το καφενείο των εθνών, να δραστηριοποιηθεί ενεργά, για να διασφαλίσει τα ισότιμα δικαιώματα όλων, την καταδίκη της βίας, ιδίως ενάντια στις γυναίκες και να βοηθήσει με οικονομικά πακέτα διάσωσης να παραμείνουν στις εστίες τους, αποφεύγοντας τις ταλαιπωρίες του ξεριζωμού. Οι ίδιοι οι Ταλιμπάν δεν έχουν μέχρι τώρα αποδείξει την αξιοπιστία τους και είναι σίγουρο πως μια κυβέρνηση με ακραία στοιχεία εγκυμονεί κινδύνους για την ειρήνη και την ευημερία των γειτονικών λαών, αλλά πρωτίστως και για τον ίδιο τον αφγανικό λαό. Πρέπει να ενθαρρυνθούν μετριοπαθείς δυνάμεις με την υποστήριξη του ΟΗΕ να εμποδίσουν την πρόσβαση στην εξουσία των ακραίων μουσουλμανικών στοιχείων ή την παλινόρθωση του ISIS, οργάνωση που μεθοδεύει την κυριαρχία στον μουσουλμανικό κόσμο.
Η νίκη των ακραίων και αδιάλλακτων μουσουλμανικών κύκλων που απαρτίζονται από φυλάρχους και ιμάμηδες, δηλαδή ο ταλιμπανισμός του Αφγανιστάν, αποτελεί τη μεγαλύτερη νίκη -και μάλιστα με τις λιγότερες θυσίες- κατά των Αμερικανών μετά το Βιετνάμ, καθώς επίσης και του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ. Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι καλά οργανωμένες και πεισματικά αγωνιζόμενες ομάδες επιτυγχάνουν τους αντικειμενικούς τους σκοπούς απέναντι σε έναν αναιμικό ΟΗΕ και μια διασπασμένη Δύση, που θα επιδιώξει μεμονωμένα να εκμεταλλευθεί τον πλούτο των άλλοτε τρομοκρατών, τους οποίους τώρα εναγκαλίζεται ασμένως. Είναι σίγουρο πως και αν στην αρχή ο ταλιμπανισμός αποκτήσει ένα φιλοπρόοδο προσωπείο, στην πορεία του θα υποτροπιάσει στις μεθόδους της βίας για την εφαρμογή της οποίας γνωρίζουν ότι θα παραμείνουν ατιμώρητοι. Μεγάλη ανησυχία προκαλεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, που μέσω του ΝΑΤΟ παρέμεινε ένας χαμηλόβαθμος ιπποκόμος των ΗΠΑ. Η συγκρότηση μιας εξωτερικής πολιτικής με ισχυρό αμυντικό βραχίονα και δυνάμεις επέμβασης για τη διασφάλιση της διεθνούς ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως προτείνεται από θεσμικά όργανα της ΕΕ, μπορεί να λειτουργήσει επικουρικά υπό τη σκέπη του ΟΗΕ.
Προκαλεί απορία, αν όχι θυμηδία, η προσπάθεια δυτικών κρατών, όπως η Γερμανία να προωθήσουν την Τουρκία στο επίπεδο του αξιόπιστου διαμεσολαβητή με το νέο αφγανικό καθεστώς. Η ενέργεια αυτή δεν περιθωριοποιεί μόνο το κύρος του ΟΗΕ αλλά αναβαθμίζει τον Ερντογάν, μολονότι είναι γνωστό ότι συνεργάσθηκε αρκετά χρόνια με τα εξτρεμιστικά στοιχεία του ISIS, και τώρα μπορεί να παίζει με την επίνευση της Δύσης εκ του ασφαλούς τον διπλό πράκτορα. Το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν προσβλέπουν στην Τουρκία σαν δύναμη φιλική προς αυτούς πρέπει να προκαλεί προβληματισμό στη Δύση, ιδίως τώρα που ο Ερντογάν, ενισχυμένος από τη συνεργασία αμερικανικών εταιρειών και από τον νέο του ηγετικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο, αψηφά την πολιτική Μπάιντεν και αναγγέλλει προκλητικά την αγορά και δεύτερης παρτίδας S 400, για να αντιμετωπίσει τη διαγραφόμενη αεροπορική κυριαρχία μας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Επομένως, μόνο η ανάπτυξη ισχυρών ενόπλων δυνάμεων, βασιζόμενων σε ισχυρή αμυντική βιομηχανία, μπορεί να εγγυηθεί την αυθυπαρξία Ελλάδος και Κύπρου. Γι’ αυτό απαιτείται ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ και ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ.
Καθηγητής Πανεπιστημίου.