Η Κύπρος δεν είναι μια ανοχύρωτη πολιτεία, έλεγε χτες ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, για να μας δώσει θάρρος ίσως, ή επειδή πιστεύει ότι οι άλλοι, οι εχθροί, αυτοί που απειλούν την Κύπρο, θα φοβηθούν από τα παχιά μας λόγια, που συνήθως μοιάζουν με παραμύθια της Χαλιμάς αν δεν συνοδεύονται με πράξεις. Φυσικά, είναι γνωστό πως η Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς την Ελλάδα στο πλευρό της θα ήταν από καιρό εκλιπούσα. Δεν θα μπορούσε μόνη της να σταθεί στη διεθνή σκηνή και να επιβιώνει, έχοντας απέναντί της την Τουρκία, τη Βρετανία και τους επί συμφερόντων συμμάχους τους. Να μην ξεχνούμε ποτέ πως η σωτήρια ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα γινόταν πραγματικότητα εάν η Βουλή των Ελλήνων δεν απειλούσε ότι θα καταψήφιζε όλη τη διεύρυνση της Ένωσης (ταυτόχρονη ένταξη δέκα χωρών) αν σε αυτήν δεν συμπεριλαμβανόταν η Κυπριακή Δημοκρατία.
Όμως, για να λέμε αλήθειες, η Κύπρος εσχάτως αισθάνεται όντως μια ανοχύρωτη πολιτεία. Κι αν δεν το αισθάνεται η ηγεσία, το αισθάνεται ο λαός. Διότι, από τη μια το αθηναϊκό κράτος δίνει την εντύπωση ότι πέρα από κατά καιρούς φραστικές κορώνες, που ακούγονται, δεν ασχολείται πια με το Κυπριακό, έχει άλλα προβλήματα να διαχειριστεί. Ούτε μια ειδική και επί τούτου επίσκεψη συντονισμού δεν έχει χρόνο να αφιερώσει για το Κυπριακό ο Έλληνας Πρωθυπουργός και το κάνει ως περαστικός. Πηγαίνοντας προς Ισραήλ κάνει κι ένα ολιγόωρο σταθμό στην Κύπρο για τα προσχήματα. Μακάρι να μην είναι έτσι, αλλά έτσι δείχνει. Από την άλλη, βέβαια, η κυπριακή πολιτική ελίτ, η αποφασισμένη πως ο κυπριακός ελληνισμός πρέπει πια να αποκτήσει δικό του «κυπριακό έθνος», ανάμικτο και πολυπολιτισμικό, θεωρεί τους λίγους Ελλαδίτες που ασχολούνται ακόμα μαζί μας, «επισκέπτες πατριώτες», που πουλούν «πατριωτισμό από καθέδρας», και πρέπει να τους κόψει το βήχα. Και τόσο πολύ βραχυκυκλώθηκε, που δεν είναι σίγουρη αν πρέπει να μιλά για «μητέρα πατρίδα» ή για «κακή μητριά» και μπερδεύεται. Όπως έπαθε ο Νίκος Αναστασιάδης όταν στην παρουσία του Προέδρου της Αιγύπτου και του τότε Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, είπε: «Εύχομαι ό,τι καλύτερο και στη φίλη Αίγυπτο και στην αδελφή Ελλάδα ή μητέρα Ελλάδα» (21/11/2017). Όταν κατάλαβε πως ήχησε παράξενα το μπέρδεμα του, παρότι το χαμόγελο προς Τσίπρα ήταν χαρακτηριστικό της αμηχανίας, εξήγησε ότι: «θέλω να τηρώ τα θέσμια, και τα θέσμια είναι, ναι, η αδελφική σχέση Κύπρου, είτε με την Ελλάδα, είτε με την Τουρκία». Αυτό παθαίνουν συνήθως και βάζουν στην ίδια μοίρα την Ελλάδα και την κατοχική Τουρκία.
Αφήνοντας τα λόγια κατά μέρος, όμως, κι επειδή πλέον η Κυπριακή Δημοκρατία όντως κινδυνεύει να γίνει σύντομα εκλιπούσα, αν παραμείνει μια ανοχύρωτη πολιτεία, μόνη κι έρημη με τις 800.000 ψυχές της έναντι των 80 εκατομμυρίων Τούρκων, πρέπει να αφήσουμε τα προσχήματα και να μιλήσουμε τη γλώσσα που καταλαβαίνει και η Άγκυρα. Διότι, η Ελλάδα, εκτός από «μητέρα πατρίδα» ή αδελφή, είναι και εγγυήτρια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τι θα γινόταν αν αναλάμβανε το ρόλο της κι αυτή, όπως η Τουρκία διατείνεται ότι τον ανέλαβε και γι’ αυτό βρίσκεται εδώ; Τι θα γινόταν αν ως εγγυήτρια και όχι ως «μητέρα πατρίδα», έστελνε πολεμικά πλοία να αποτρέψουν την παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ; Τι θα γινόταν αν προειδοποιούσε τον ΟΗΕ και την ΕΕ ότι θα αναλάβει το ρόλο της ως εγγυήτρια χώρα και θα στείλει στρατό να προστατεύσει το κράτος που εγγυήθηκε και το οποίο απειλεί η Τουρκία ανοικτά και χωρίς περιστροφές; Όταν η Τουρκία ήρθε στην Κύπρο ως εγγυήτρια για να αποκαταστήσει τη δημοκρατία, όπως η ίδια ισχυρίζεται, αλλά έμεινε 47 χρόνια, η εγγυήτρια Ελλάδα δεν μπορεί να επικαλεστεί τις υποχρεώσεις της; Ούτε καν στο πλαίσιο μιας οργανωμένης διπλωματικής αντεπίθεσης; Άργησε πολύ, θα μου πείτε, να παιχτεί αυτό το χαρτί και θα έχετε δίκαιο. Αλλά, τόσα χρόνια παιζόταν το άλλο χαρτί, αυτό του εξευμενισμού του θηρίου. Τώρα που κάηκε αυτό είναι καιρός να παιχτεί άλλο.
aristosm@phileleftheros.com