Του Γιώργου Καλλινίκου, 18 Μαρτίου 2021
«Συνεχώς εσείς οι μεγάλοι μας λέτε για τα δικαιώματα που έχουμε εμείς τα παιδιά. Όμως, μας στερείτε το πιο σημαντικό δικαίωμα. Το δικαίωμα μας να αναπνέουμε καθαρό αέρα. Ξέρετε τι σημαίνει να πηγαίνουμε σχολείο κάθε πρωί και να αναπνέουμε τα καυσαέρια από τα εργοστάσια; Αμέσως πονούμε το κεφάλι μας, ζαλιζόμαστε, κάποια παιδιά πονούν το λαιμό τους, το στήθος τους ή έχουν τάση για εμετό. Γιατί επιτρέπετε να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση;».
Συγκλονιστικό. Ήταν η κραυγή ενός δεκάχρονου κοριτσιού στις 11 Φεβρουαρίου 2020 στη Βουλή. Η δραματική προσπάθειά ενός μικρού παιδιού να μεταφέρει σε μερικούς βουλευτές το καθημερινό δράμα το οποίο βιώνει μαζί με εκατοντάδες άλλους μαθητές στο Γ’ Δημοτικό Σχολείο Ιδαλίου εξαιτίας των ρυπογόνων αερίων εργοστασίων ασφαλτικού στην περιοχή του σχολείου τους. Φωνή απόγνωσης από ένα μικρό κοριτσάκι το οποίο αδύναμο βρίσκεται από τόσο νωρίς στη ζωή του σε κατάσταση απελπισίας. Μεγαλώνοντας όντως σε μια περιοχή όπου βιάζεται βάναυσα το περιβάλλον. Μαζί του βιάζεται και το στοιχειώδες δικαίωμα κάθε παιδιού να αναπνέει καθαρό αέρα.
Ο αγώνας χιλιάδων κατοίκων της περιοχής πάει τουλάχιστον έξι χρόνια πίσω. Αγώνας ζωής. Αγώνας για οξυγόνο. Αγώνας για να κρατήσουν υγιή τα μικρά παιδιά τους. Βρεθήκαμε στο πλευρό των ανθρώπων αυτών. Τι άλλη επιλογή είχαμε; Τι σόι άνθρωπος είναι οποιοσδήποτε αν δεν συμπαρίσταται σε κάθε άνθρωπο που διεκδικεί το στοιχειώδες: Οξυγόνο!
Γράψαμε αρκετές φορές για την υπόθεση αυτή. Στις 7 Ιουλίου 2020 δεν είχαμε επιλογή. Οι εξελίξεις μας είχαν προκαλέσει κι εμάς τρόμο: «Στο Δήμο Ιδαλίου κυριαρχεί πανικός, φόβος και απελπισία. Αιτία οι τρεις θάνατοι από καρκίνο κατοίκων της ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μέσα σε μια εβδομάδα! Οι ευρισκόμενοι σε απόγνωση κάτοικοι, αισθάνονται περισσότερο παρά ποτέ τον τρόμο να τους κυριεύει. Ναι, ξεκάθαρα υπογραμμίζουμε ότι οι θάνατοι από καρκίνο στην εν λόγω περιοχή δεν έχει αποδειχθεί ότι οφείλονται στην ατμόσφαιρα της περιοχής και τα αέρια των εργοστασίων. Ουδόλως, όμως, έχει αποδειχθεί και το αντίθετο. Οι επιστημονικές προειδοποιήσεις που υπάρχουν είναι εκείνες οι οποίες έκαναν τους κατοίκους να ζουν έναν εφιάλτη».
Εκείνη τη φορά, η κραυγή μας έφτασε μέχρι το Προεδρικό. Διαπέρασε τους σκληρούς του τοίχους. Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε τη μετακίνηση των ασφαλτικών μονάδων. Τι ανόητοι είμαστε. Πιστέψαμε ότι επιτέλους ο αγώνας των κατοίκων της περιοχής είχε δικαιωθεί. Βλέπετε, ανακοινώθηκε ότι επήλθε και συμφωνία με τα εργοστάσια για μετακίνησή τους σε άλλη περιοχή. Μάλιστα, με χρονικό ορίζοντα οκτώ μηνών.
Τι πλάνη Θεέ μου! Οι οκτώ μήνες συμπληρώνονται στις 22 Μαρτίου. Κανένα εργοστάσιο δεν μετακινήθηκε. Ούτε και προβλέπεται φυσικά. Όχι στις επόμενες τέσσερις μέρες αλλά ούτε στους επόμενους δεκατέσσερις μήνες. Ποτέ δεν σταμάτησαν τα αέρια από τα εργοστάσια να προκαλούν αποπνικτική ατμόσφαιρα στην περιοχή. Ποτέ δεν σταμάτησε ο δεκάχρονος άγγελος στον οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή και οι συμμαθητές του, να πονούν το κεφάλι τους, το λαιμό τους, το στήθος τους ή να έχουν τάση για εμετό.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση η μετακίνηση εργοστασίων. Ότι απαιτούνται πολλές διαδικασίες. Ότι υπάρχουν και αντιδράσεις από τις περιοχές στις οποίες θέλουν να τα μετακινήσουν. Αλήθεια είναι. Πολύ πιο δύσκολη, όμως, είναι η ζωή χιλιάδων παιδιών στην περιοχή. Η φωνούλα της δεκάχρονης δονεί τον εγκέφαλο μου: «Συνεχώς, εσείς οι μεγάλοι μας λέτε για τα δικαιώματα που έχουμε εμείς τα παιδιά. Όμως, μας στερείτε το πιο σημαντικό δικαίωμα. Το δικαίωμα μας να αναπνέουμε καθαρό αέρα». Έχει οτιδήποτε πιο σημαντικό; Να αναπνέουν χιλιάδες παιδιά καθαρό αέρα; Όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες, που υποτίθεται ότι πασχίζουν να βρουν λύση, τι θα έκαναν αν στην περιοχή αυτή ζούσαν τα δικά τους παιδιά; Θα μοίραζαν απλόχερα δεσμεύσεις τις οποίες δεν θα υλοποιούσαν; Θα άφηναν τα παιδιά τους να περάσουν οι οκτώ μήνες αναπνέοντας καθημερινά την μπόχα των εργοστασίων;
Προ ημερών, ήρθε μια ακόμη πρόκληση. Μια απόφαση σε ένα καλοσχεδιασμένο θέατρο. Που εξοργίζει. Διότι αποτελεί σκέτο εμπαιγμό χιλιάδων ανθρώπων. Βλέπετε, όταν οι κυβερνώντες αντιλήφθηκαν ότι η δέσμευσή τους για μετακίνηση των εργοστασίων ήταν μια ακόμη ψευδοδέσμευση, επιχείρησαν να ξεγελάσουν τους κατοίκους οι οποίοι είχαν κορυφώσει τις αντιδράσεις τους. Έδωσαν οδηγίες στον Γενικό Εισαγγελέα να κινηθεί νομικά για να εξασφαλίσει διάταγμα αναστολής της λειτουργίας των εργοστασίων, επικαλούμενος λόγους οχληρίας.
Η αγωγή κατατέθηκε τον περασμένο Ιανουάριο. Ακόμη ηχούν στ’ αφτιά μου τα λόγια του Περδίκη. Προειδοποιούσε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξασφαλισθεί τέτοιο διάταγμα για λόγους οχληρίας, γνωρίζοντας προηγούμενα στο παρελθόν. Οι ατάλαντοι πολιτικάντηδες, όμως, είχαν κάνει τη δουλειά τους. Έδειχναν στον κόσμο ότι είναι «αποφασισμένοι» να κλείσουν τα εργοστάσια. Απλώς, ενέπαιζαν τους κατοίκους. Απλώς, πάσχιζαν να κερδίσουν χρόνο ξεγελώντας τους.
Το Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της Γενικής Εισαγγελίας. Το αποκορύφωμα; Η Εισαγγελία στήριξε το αίτημά της στο ότι η συμφωνία με τα εργοστάσια για μετακίνησή τους ήταν άσχετη με το νομικό αίτημα το οποίο κατέθεσε για αναστολή λειτουργίας. Ξέρετε πώς απέρριψε αυτό τον ισχυρισμό το Δικαστήριο; Επικαλούμενο δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών ο οποίος σύνδεε τα δύο! Ο απόλυτος εμπαιγμός δηλαδή.
Το δεκάχρονο κοριτσάκι και οι συμμαθητές του, αν μη τι άλλο, παίρνουν μαθήματα από νωρίς. Μαθαίνουν ότι σ’ αυτή τη ζωή, όλα περιστρέφονται γύρω από τις επιχειρήσεις, το χρήμα, το κέρδος. Ο καθαρός αέρας, το κάψιμο στα μάτια, στο λαιμό και στο στήθος, η ζωή, είναι ήσσονος σημασίας για τους πολιτικάντηδες. Μαθαίνουν από τόσο νωρίς ότι τους πολιτικούς δεν μπορείς να τους εμπιστεύεσαι. Πως ό,τι και αν σου πουν είναι έπεα πτερόεντα.
Όσο για τους γονείς τους, δεν έχουν άλλη επιλογή. Μόνο να εντείνουν ακόμη περισσότερο τον αγώνα τους. Όχι με άγονες στάσεις εργασίας ή αποκόπτοντας δρόμους. Μόνιμα στο Προεδρικό. Μέχρι πραγματικά να νιώσουν την κραυγή απόγνωσης του δεκάχρονου κοριτσιού: «Μας στερείτε το πιο σημαντικό δικαίωμα. Να αναπνέουμε καθαρό αέρα».