Η απόφαση του προέδρου της Δημοκρατίας να διορίσει την Έμιλυ Γιολίτη στο υπουργείο Δικαιοσύνης, έσκασε τελικά σαν φούσκα στα μούτρα του, αφήνοντας για άλλη μια φορά τον ίδιο -και μόνο τον ίδιο- εκτεθειμένο. Κατ’ αρχάς για τα κίνητρα με τα οποία επέλεξε να την υπουργοποιήσει (χωρίς να παραβλέπουμε την εντυπωσιακή επαγγελματική της πορεία και τις ικανότητες που διαφαίνονται από το βιογραφικό της) και κατά δεύτερο για την ιδέα που έχει στο νου του περί της «εικόνας της κυβέρνησης».
Η επιστολή παραίτησης της υπουργού αφήνει για άλλη μια φορά εκτεθειμένο τον Νίκο Αναστασιάδη, όχι επειδή συμπάσχουμε με το πικραμένο ύφος της, ούτε γιατί η απώλεια της αποτελεί βαρύ πλήγμα για τον τόπο, αλλά γιατί περιέχει σκληρές αλήθειες που άλλοι αξιωματούχοι, οι οποίοι ήλπιζαν σε μελλοντική «αξιοποίηση» σε άλλο πόστο, δεν είχαν την τόλμη να του τις πουν δημοσίως.
Η Έμιλυ Γιολίτη, ως φαίνεται, δεν έχει πολιτικές φιλοδοξίες -τουλάχιστον σε αυτή την Κυβέρνηση- γι’ αυτό και δεν δίστασε να αποκαλύψει το περιεχόμενο της τηλεφωνικής συνομιλίας που είχε μαζί του. Ο Πρόεδρος, ούτε λίγο ούτε πολύ, της είπε «με εκθέτεις λόγω της σχέσης σου με την οικογένειά μου και της παρουσίας σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
Μόνη της δηλαδή διορίστηκε και ο Πρόεδρος δεν είχε ιδέα για τη σχέση της με τις θυγατέρες του και το οικογενειακό του περιβάλλον. Δεν μπορούμε να φανταστούμε, δηλαδή, πόσο θα σοκαριστεί όταν μάθει και τη σχέση της με τον διευθυντή του τηλεοπτικού σταθμού Σίγμα ή όταν ανακαλύψει τον πρότερο «βίο» της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου απολάμβανε τον πλούτο της σε δημόσια θέα.
Ο καθένας κρίνεται από τα έργα του. Η κ. Γιολίτη κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας της, έπεσε σε διάφορες γκάφες, όπως τότε που έστειλε την Αστυνομία «της» σε σπίτι γυναίκας επειδή τη διακωμωδούσε με λογαριασμό στο Facebook. Με άτσαλες επικοινωνιακές προσπάθειες, προσπάθησε να δείξει προσιτή και με κοινωνική συνείδηση, προσκαλώντας στο γραφείο της μεταξύ άλλων την πρωταθλήτρια Άντρη Ελευθερίου και τη μητέρα που έχασε την κηδεμονία του παιδιού της από τον Αμερικανό σύζυγο.
Όσα παραθέτει ως δείγματα σημαντικού έργου στην επιστολή της, μπορούμε όντως να της τα πιστώσουμε. Τα νομοσχέδια στα οποία αναφέρεται πράγματι είχαν κολλήσει για χρόνια είτε στο υπουργείο είτε στη Νομική Υπηρεσία και προχώρησαν (και) με δική της προσπάθεια. Κατανοητοί οι λόγοι που τα παραθέτει στην επιστολή, αλλά απ’ την άλλη, αυτή δεν είναι η αυτονόητη δουλειά μιας/ενός υπουργού; Να παράγει έργο και να είναι αποτελεσματική/ός;
Επιστρέφοντας στον Πρόεδρο, στα λεγόμενα του οποίου βρίσκεται και η ουσία όλης αυτής η αντιπαράθεσης, διερωτόμαστε αν φορτώνονται στη Γιολίτη τα ταξίδια στις Σεϋχέλλες και οι παράνομες πολιτογραφήσεις, οι σπεκτάκιουλαρ επιχειρήσεις του γαμπρού και τα «φτερωτά» λεφτά του συμπέθερου, η σωρεία σκανδάλων και η προκλητική ατιμωρησία που συνθέτουν «την εικόνα της κυβέρνησης».
tonia.stavrinou@phileleftheros.com