Του Ανδρέα Πιμπίσιη, 28 Μαίου 2021
Οι εκλογές της 30ής Μαΐου 2021 έφτασαν. Για πολλούς το ζητούμενο από αυτή την εκλογική διαδικασία είναι το πώς θα τιμωρήσουν. Όχι το ποια θα είναι η νέα Βουλή και τι μπορεί τα εντός κοινοβουλίου κόμματα να πράξουν για το καλό της κοινωνίας και του τόπου. Φαίνεται πως η σημερινή τάση είναι η «ψήφος τιμωρίας». Η Κύπρος και ο Ελληνισμός ευρύτερα έχουν πολύ καλά γνωστά παραδείγματα πράξεων «τιμωρίας» τα οποία είναι ευκαιρία να θυμηθούμε, γιατί προφανώς –επειδή σε κάποιους δεν συμφέρει– τα ξεχνάμε με περισσή ευκολία.
Ελλάδα 1967, πολιτικά αδιέξοδα και εντάσεις. Θεώρησαν κάποιοι ότι ήταν ευκαιρία να τιμωρήσουν το «αδιέξοδο πολιτικό σύστημα» και να «γλυτώσουν τη χώρα από τον κίνδυνο των πολιτικών». Αποτέλεσμα; Η χώρα από την «εθνοσωτήρια επανάσταση» να καταλήξει στον γύψο για εφτά χρόνια και να χρειαστεί η καταστροφή της Κύπρου προκειμένου να επανέλθει η δημοκρατία.
Κύπρος 1974, αφού «έσωσαν τον Ελληνισμό» αποφάσισαν να «σώσουν» και την Κύπρο από το «φαύλο καθεστώς του Μακαρίου». Τα αποτελέσματα γνωστά, σχεδόν το μισό νησί παραδόθηκε στην Τουρκία χωρίς κανένας να πληρώσει πραγματικό τίμημα για τις πράξεις του. Η Κύπρος, ενδεχομένως να είναι η μόνη χώρα παγκοσμίως, στην οποία οι συμμετέχοντες σε πράξεις εσχάτης προδοσίας δεν τιμωρήθηκαν ποτέ.
Πριν όμως έρθουμε στο σήμερα, να σταθούμε λίγο στο χθες. Όταν και στην Κύπρο αρχίζουν να καταγράφονται φαινόμενα νεοφασισμού και νεοναζισμού. Αρχές του αιώνα μας, όταν σε μια κρίσιμη φάση των εξελίξεων στο Κυπριακό ο τόπος διχάστηκε σε πατριώτες και μη, σε απορριπτικούς και νενέκους. Κάποιους βόλευε η παρουσία αυτής της μικρής ομάδας με έντονα στοιχεία «πατριωτισμού» γιατί πουλούσαν κάτι εύηχο. Τη μη τουρκοποίηση της Κύπρου.
Νεοφανείς υποστηρικτές της «ενώσεως» με θεωρίες ότι τάχατες η Κύπρος είναι ένας ελληνικός νομός, πουλούν ανέξοδο πατριωτισμό. Και χρόνο με τον χρόνο κερδίζουν έδαφος και φτάνουν κάποια στιγμή αυτοί οι «ελληναράδες» να μπαίνουν στη Βουλή, όχι βεβαίως των Ελλήνων εκπροσωπώντας ένα νομό, αλλά στη Βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας με εκείνη τη σημαία που τη θεωρούν κουρελόπανο γιατί δεν έχει τα ελληνικά χρώματα. Και βεβαίως αντί ορκωμοσίας στο ευαγγέλιο δίνουν διαβεβαίωση στο σύνταγμα. Επαναλαμβάνοντας στα ελληνικά τα ίδια λόγια που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα τα άκουγαν και στα τουρκικά.
Κάποιοι είχαν πιστέψει πως δεν ήταν κάτι το επικίνδυνο, πως ήταν μια ακόμα τάση που θα περνούσε. Έκαναν πως δεν έβλεπαν τι συνέβαινε γύρω τους. Κοίταζαν από την άλλη, και πίστευαν πως το πρόβλημα δεν υπάρχει. Αντί να επιλέγουν τη δημόσια συζήτηση μαζί τους και να τους πιέζουν να βγάζουν προς τα έξω τον πραγματικό τους εαυτό, τους άφησαν εν πολλοίς στο απυρόβλητο. Για ορισμένους ήταν ένας μπαμπούλας που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να πετύχουν συσπείρωση ημετέρων και για άλλους ήταν ψήφοι πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο.
Και μέσω αυτής της διαδρομής φτάνουμε στο σήμερα. Να εμφανίζεται ένα φασιστικό κόμμα ως η «διέξοδος έναντι στα καθεστωτικά κόμματα» και ως τάχατες εκείνη η δύναμη που θα «σώσει τον τόπο» από τους ξένους, θα ελευθερώσει την πατρίδα από τους κατακτητές και θα «προστατέψει τη θρησκεία». Συνθήματα τα οποία δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνα που ακούγονταν το 1967 στην Ελλάδα και το 1974 στην Κύπρο. Και ο λόγος είναι απλώς, γιατί ακριβώς είναι συνεχιστές εκείνων των καταστάσεων που είχαν οδηγήσει σε καταστροφές. Είναι μια νέα έκδοση του ίδιου φασισμού.
Λένε, θα σώσουν τον τόπο από την τουρκοποίηση, αλλά ποτέ δεν λένε πως αυτό θα γίνει. Ρεαλιστικά και όχι θεωρητικά. Απορρίπτουν τον διάλογο, αλλά δεν έχουν να προτείνουν μια άλλη μορφή που θα μπορούσε να βρεθεί λύση στο πρόβλημα. Κρύβονται πίσω από κάποιες γενικές θεωρίες. Γενικώς κρύβονται πίσω από τα προβλήματα επιχειρώντας να κερδίσουν «συμπάθεια και στήριξη».
Ναι, τα «καθεστωτικά κόμματα» (όπως τα λένε) έχουν προκαλέσει σειρά προβλημάτων με πράξεις και παραλείψεις, ενδεχομένως και με λανθασμένες αποφάσεις. Ναι ο κόσμος έχει αγανακτήσει με πολλές ενέργειες των «παραδοσιακών κομμάτων» και οι εκλογές της Κυριακής είναι μια ευκαιρία να τους δώσει ένα μάθημα. Ποιο είναι αυτό το μάθημα; Μήπως με το να υποστηριχθούν τα φαινόμενα του κυπριακού νεοφασισμού;
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, λέει η γνωστή φράση την οποία επαναλαμβάνουν ως ποιηματάκι πολλοί από τους πολιτικούς μας. Ναι, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όταν επιλέγεις να λύσεις τα προβλήματα μέσω της δημοκρατικής οδού. Χρειάζεται προσοχή στο δρόμο όμως γιατί στην πορεία υπάρχει ένα ενδεχόμενο η δημοκρατία αντί να οδηγηθεί προς την διέξοδο να καταλήξει σ’ ένα επικίνδυνο αδιέξοδο.
Ο φασισμός και ναζισμός («αξίες» τις οποίες πρεσβεύει σήμερα η κυπριακή ακροδεξιά) δεν αποτέλεσαν και δεν θα αποτελέσουν ποτέ μια διέξοδο στα προβλήματα που μπορεί να προκαλούνται εντός της δημοκρατίας. Αντίθετα, η δημοκρατία είναι η μόνη διέξοδος σε προβλήματα που προκαλεί ο φασισμός. Αυτό έγινε μετά το 1974 και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει πάντα.
Την Κυριακή, όταν θα πάτε να ψηφίσετε, να θυμάστε πως ο φασισμός δεν είναι διέξοδος.