Στο Ανώτατο Δικαστήριο βρίσκεται από προχθές η προσφυγή της 19χρονης, τότε, Βρετανίδας που καταδικάστηκε για ψευδή καταγγελία βιασμού από 12 Ισραηλινούς στην Αγία Νάπα το καλοκαίρι του 2019. Το κυριότερο επιχείρημα της προσφυγής είναι ότι η νεαρή γυναίκα, κάτω από τρομερή πίεση και χειραγώγηση από την Αστυνομία, εξαναγκάστηκε να δηλώσει ότι είπε ψέματα. Ακολούθησε, μάλιστα, μία δίκη με την ίδια κατηγορούμενη και ένα ρεσιτάλ διασυρμού και εξευτελισμού της, με τα media να ακολουθούν πρόθυμα.
Το γενετικό υλικό που λήφθηκε από εκείνο το βράδυ επιβεβαίωσε ότι η γυναίκα είχε σεξουαλική επαφή με τρεις από τους νεαρούς Ισραηλινούς. Από τις πρώτες έρευνες φαίνεται ότι, τουλάχιστον, άλλοι τρεις βρίσκονταν στο δωμάτιο. Η ίδια δεν θυμάται τον αριθμό τους. Ορισμένοι από τους παρόντες βιντεογραφούσαν την πράξη με τα κινητά τους. Και αυτό είναι το 
σκηνικό που κρίθηκε ως συναινετικό…
Το να είχε συναινέσει, δηλαδή, μία γυναίκα να κλειστεί σε ένα δωμάτιο με μια παρέα αντρών, οι οποίοι έπαιρναν σειρά για να κάνουν σεξ μαζί της, ενώ τη βιντεογραφούσαν, φαίνεται πιο πειστικό στη συνείδησή μας από την εξήγηση ότι τη βίασαν και μετά, κάτω από τρομερή ψυχολογική πίεση, υπέγραψε αυτό που φαίνεται να της έδωσε έτοιμο ένας λοχίας. Ενώ, στο μεταξύ, το αδίκημα της μυστικής βιντεογράφησης δεν εμφανίστηκε ποτέ στην πορεία της έρευνας και έσβησε μέσα στο τσίρκο της δίκης.
Αυτή η παρέα αγοριών έδειξε σε πολλές φάσεις της υπόθεσης το ήθος της. Χτυπούσαν παντού τα καμπανάκια… Καταρχάς βιντεογραφούσαν κρυφά την κοπέλα να κάνει σεξ με τον φίλο τους τις προηγούμενες νύχτες και ανέβασαν τουλάχιστον ένα από τα βίντεο στα social media. Όταν τους συνέλαβαν, φώναζαν βρισιές στους δημοσιογράφους (ακούγεται ένα ηχηρό «f@@@ you» στην κάμερα). Και αργότερα στο αεροδρόμιο, όταν επέστρεφαν στην πατρίδα τους, εμφανίζονται να πανηγυρίζουν χοροπηδώντας και φωνάζοντας «η Αγγλίδα είναι πόρνη».
Στο ντοκιμαντέρ του ITV με τίτλο «Believe Me – Cyprus Rape Case» παρουσιάζεται η μαρτυρία ενός νεαρού που λέει ότι η παρέα είχε σχεδιάσει να παγιδεύσει την κοπέλα. Ο Σαμ (ψευδώνυμο), που το είχε ξανακάνει μαζί της, θα την οδηγούσε στο δωμάτιο και θα έμπαιναν και οι υπόλοιποι πίσω τους. Σύμφωνα με τον μάρτυρα, είχαν ονομάσει αυτό που θα έκαναν «όργιο».
Η υπόθεση αυτή δεν ανέδειξε μόνο το ανύπαρκτο σύστημα προστασίας θυμάτων σεξουαλικής βίας. Τις τρύπιες διαδικασίες στην ανάκριση. Την εκδικητική δίκη και την καταδίκη της που είχε ως αποτέλεσμα τον διασυρμό και στιγματισμό της. Κατέδειξε κάτι πολύ πιο βαθύ και τρομακτικό. Το πόσο βαθιά εμπεδωμένη είναι η κουλτούρα αποδοχής του βιασμού στην κυπριακή Αστυνομία και στο σύστημα Δικαιοσύνης.
Μια παρέα αγοριών, που φερόταν σαν αγέλη τραμπούκων, μεταμορφώθηκε εύκολα στη συνείδηση της κυπριακής Δικαιοσύνης σε θύματα πλεκτάνης. Πρόσφεραν περισσότερα εχέγγυα σοβαρότητας από μια γυναίκα που, σύμφωνα με μαρτυρίες, έγδερνε τον εαυτό της στη διάρκεια της δίκης. Ας αναλογιστούμε όλες και όλοι τι λέει για τους δικαστές, τους αστυνομικούς, τα media και όλους τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας αυτή η υπόθεση. Και τι σημαίνει για τον κάθε ένα και την κάθε μια μας προσωπικά.
tonia.stavrinou@phileleftheros.com