Του Άριστου Μιχαηλίδη, 11 Μαίου 2021
Λυπούνται και με το δίκιο τους, μερικοί Τουρκοκύπριοι φίλοι που βλέπουν όσα γράφουμε τις τελευταίες μέρες για τους «αξιωματούχους» του κατοχικού καθεστώτος που κατέχουν ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ένας μου έστειλε μήνυμα για να επισημάνει ότι αν δεν υπάρξει «συνταγματική αλλαγή», τότε «ο Ταχσίν Ερτουγρούλογλου και τα παιδιά του δεν θα είναι μόνο «συμπολίτες», αλλά θα συνεχίσουν να είναι ίσοι ιδιοκτήτες της Δημοκρατίας με τους Ελληνόφωνους Κύπριους και τους Τουρκόφωνους Κύπριους». Κι ότι είναι καλύτερα να αποφεύγουμε γλώσσα που «βοηθά μόνο τους λάτρεις της ΔΔΟ και βλάπτει τις προσπάθειες ανθρώπων όπως εμείς που ακόμη προσπαθούν να αγωνιστούν για την ενιαία Κύπρο».
Μπορεί να μην αντιλαμβάνονται πόσο δύσκολο είναι να θεωρήσεις συμπολίτη σου, συμπατριώτη σου, ακόμα κι αν έτσι λέει το Σύνταγμα, έναν παράνομο αξιωματούχο, όπως είναι ο Ερτουγρούλογλου, ο Τατάρ, ο Αρικλί, που μάχονται για την κατάργηση του κράτους του οποίου είναι πολίτες και απολαμβάνουν δικαιώματα, ευρωπαϊκά, κιόλας! Η αλήθεια είναι πως όποτε γράψω αρνητικά σχόλια για ενέργειες και συμπεριφορές Τουρκοκυπρίων, συνήθως διχοτομικές ή και υποτέλειας στην Τουρκία, δεν σκέφτομαι τους Ελληνοκύπριους ανόητους που θα μου απαντούν και θα παριστάνουν τους «φρόνιμους» που αγαπούν τους Τουρκοκύπριους ενώ εμείς πιστεύουν ότι τους μισούμε, σκέφτομαι τους λιγοστούς Τουρκοκύπριους, που πραγματικά πιστεύουν στην ενιαία Κύπρο.
Να το διαχωρίσουμε με σαφήνεια, λοιπόν, μια και γίνεται η συζήτηση τις τελευταίες μέρες: Όταν μιλάμε για όσους κατέχουν ταυτότητες και διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας και οφείλει η νόμιμη κυβέρνηση να πάρει μέτρα, να τους εκθέσει, να αυτοπροστατευθεί, δεν εννοούμε φυσικά τον λαό. Εννοούμε όσους κατέχουν παράνομα αξιώματα στο κατοχικό καθεστώς και ενεργούν ενάντια στο νόμιμο κράτος. Το ίδιο θα υποστηρίζαμε και αν υπήρχαν Ελληνοκύπριοι που ενεργούσαν με τον ίδιο τρόπο για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι οι Τουρκοκύπριοι συλλογικά. Προπάντων, οι Τουρκοκύπριοι που ειλικρινά ονειρεύονται ενιαία Κύπρο, ενιαίο κράτος, απαλλαγμένο από την τουρκική κατοχή. Δεν είναι λογικό να βάζουμε τους εγκάθετους της Άγκυρας στην ίδια μοίρα με τον Σενέρ Λεβέντ, τον Αλί Οσμάν, τον Οζ Καραχάν, τον Σενέρ Ελτσίλ ή τον Ιζέτ Ιζτζιάν. Όμως, θα πρέπει και οι Τουρκοκύπριοι να αντιληφθούν ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε ανεχτικοί σε όσους παραλογισμούς φέρνει η κατοχή. Οφείλουμε να μιλήσουμε γι΄ αυτό, διότι αυτό είναι το πρόβλημα μας. Να μην το γυροφέρνουμε. Να λέμε τα πράματα με το όνομά τους κι εμείς κι αυτοί.
Δεν γίνεται, δηλαδή, να συζητάμε με συγκαταβατικούς όρους για το Σύνταγμα του 60 που έδωσε ταυτότητα στους Τουρκοκύπριους και είναι ίσοι εταίροι στη Δημοκρατία, όταν είναι οι Τουρκοκύπριοι που αποποιήθηκαν την ταυτότητα και επέλεξαν τον σφετερισμό. Αυτοί που το έκαναν συνειδητά φυσικά, όπως αυτοί που σήμερα ηγούνται της τ/κ κοινότητας εκ μέρους της Άγκυρας. Αλλά, δυστυχώς, όσο υπάρχει το πρόβλημα της κατοχής θα υπάρχει και το τσουβάλιασμα όλων. Όπως ακριβώς συμβαίνει και αντίστροφα. Όταν, για παράδειγμα, ακούς Τ/κ και Ε/κ να κατηγορούν όλους τους Ελληνοκύπριους για το πραξικόπημα του 74. Δεν το έκαναν όλοι οι Ελληνοκύπριοι το πραξικόπημα, αντίθετα οι περισσότεροι ήταν ενάντιοι, μια μικρή μερίδα το έκανε, αλλά κατηγορούνται όλοι.
Όταν βλέπεις ξαφνικά έναν από τους διχοτομιστές Τουρκοκύπριους πολιτικούς, τον Κουντρέτ Οζερσάι, να ζητά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων δεν μπορεί να σιωπάς διότι δήθεν αυτό φέρνει την επανένωση. Την εδραίωση της διχοτόμησης φέρνει και τίποτε άλλο. Ο Οζερσάι έκανε έκκληση χθες στην κατοχική «κυβέρνηση» να ακούσει τη φωνή των καταστηματαρχών και να ανοίξει τα οδοφράγματα για ημερήσιες διελεύσεις μετά το μπαϊράμι. Η κατάσταση των καταστηματαρχών είναι πραγματικά θλιβερή, έλεγε, «πάρα πολλά καταστήματα δεν ανοίγουν καν». Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να ανοίξουν τα οδοφράγματα για να δουλέψουν οι καταστηματάρχες, το θέμα είναι να καταργηθούν τα οδοφράγματα και να ελευθερωθεί η Κύπρος. Τα άλλα είναι μασκαραλίκια.