Του .
Είμαστε αντιμέτωποι με άλλο ένα ζωντανό παράδειγμα του τι παθαίνει ένας δημοσιογράφος ο οποίος γράφει πράγματα που δεν θέλουν κάποιοι να γραφτούν. Αυτή θα περάσει στην ιστορία του Τύπου μας ως «υπόθεση Αντρέα Παράσχου». Θα διαβάζεται για παραδειγματισμό. Ο Αντρέας υπέβαλε παραίτηση από τα καθήκοντά του ως διευθυντής στην εφημερίδα «Καθημερινή». Η «Καθημερινή» είναι η αρχαιότερη εφημερίδα της Ελλάδας. Εδώ και πολύ καιρό κυκλοφορεί ως εβδομαδιαία σε έντυπη μορφή και στην Κύπρο και ως καθημερινή ηλεκτρονικά στο διαδίκτυο. Ο Αντρέας ήταν επικεφαλής της εφημερίδας εδώ από την πρώτη έκδοση. Προηγουμένως ήταν στον «Πολίτη». Και ήταν ένας από εκείνους που έθεσαν σε κυκλοφορία τον «Πολίτη». Εργάστηκε πάντα ως υπεύθυνος αρχισυντάκτης αυτών των εφημερίδων. Ουδέποτε είχε εφημερίδα που ανήκε στον ίδιο. Μακάρι να είχε. Είμαι βέβαιος ότι θα κατάφερνε πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Θα έγραφε εκεί όλα όσα δεν μπορούσε να γράψει στις εφημερίδες που εργαζόταν.
Γιατί παραιτήθηκε ο Αντρέας; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα συζητηθεί για πολύ καιρό μέσα στην κοινωνία και θα έχει μεγάλο απόηχο. Η αποκάλυψη στην οποία προέβη έπεσε σαν βόμβα. Η ουρά της εκτείνεται μέχρι την λύση του κυπριακού προβλήματος. Απεκάλυψε τον Αναστασιάδη. Έγραψε τις παραδοχές στις οποίες προέβη στον ίδιο ο Αναστασιάδης στην Αθήνα. Τι του είπε ο Αναστασιάδης; Το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων, λέει, ήταν η κότα που γεννούσε χρυσά αβγά. Από αυτό το πρόγραμμα, το γραφείο του κέρδιζε 300 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, λέει. Και μετέφερε αυτά τα χρήματα στις Σεϋχέλλες σε ταξίδια που έκανε με ιδιωτικό αεροπλάνο, λέει. Ιδού, λόγω αυτού του ευεργετήματος απέρριψε, λέει, το Βαρώσι και τη Μόρφου που του προτάθηκαν στο Μοντ Πελεράν και απέφυγε τη λύση στο Κραν Μοντάνα. Τι άλλο είπε ο Αναστασιάδης στον Αντρέα; Από το 2017 προβαίνει σε σφυγμομέτρηση στο θέμα των δύο κρατών. Προσπαθεί, λέει, να πάρει την έγκριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Αρχιεπισκόπου.
Μετά από το άρθρο του Αντρέα που δημοσιεύτηκε στη στήλη του στις 10 Ιανουαρίου, ο Αναστασιάδης τηλεφώνησε στους ιδιοκτήτες της εφημερίδας στην Αθήνα, λέει, απειλώντας τους ότι θα τους κινήσει αγωγή. Κατόπιν τούτου, οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας έστειλαν ένα μήνυμα στον Αναστασιάδη, χωρίς να ενημερώσουν τον Αντρέα Παράσχο, και του υποσχέθηκαν ότι θα απολογούνταν, λέει. Ο Αντρέας λέει το εξής: «Οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας προτίμησαν να συμπεριφερθούν με αυτό τον τρόπο φοβούμενοι την καταχώριση αγωγής, αντί να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια του διευθυντή της εφημερίδας και της ίδιας της εφημερίδας. Υποβάλλω την παραίτησή μου για να προστατεύσω την τιμή και την αξιοπρέπειά μου».
Ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να υπερασπιστεί και να στηρίξει αυτή την αξιοπρεπή στάση του Αντρέα. Γνωρίζω τον Αντρέα εδώ και πολλά χρόνια. Σπούδασε στη Σοβιετική Ένωση, όπως κι εγώ. Κοινή γλώσσα και των δύο μας είναι τα ρωσικά. Θαυμάζω τη δημοσιογραφία του και την πένα του. Πρώτη φορά συναντηθήκαμε το 1989. Ήταν ένας από τους πρώτους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους που πέρασαν στον βορρά μετά το 1974. Ήρθε στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Τον ανεβάσαμε στο πίσω μέρος της μοτοσυκλέτας και του κάναμε τον γύρο της Λευκωσίας. Και αυτό έγινε είδηση σε μία εφημερίδα στον νότο. Είπαν λόγια γι’ αυτόν. Τότε εργαζόμουν στην εφημερίδα «Ορτάμ». Έγραψα ένα άρθρο. «Γυρίσαμε με μοτοσυκλέτα, όχι με τανκ», είπα. Σε εκείνη την επίσκεψη, ο Αντρέας πήγε και στα χωριά Μαράθα-Αλόα-Σανταλάρη και είδε επί τόπου τα σημάδια εκείνου του μεγάλου εγκλήματος. Έκλαψε ακούγοντας τον μάρτυρα του γεγονότος.
Τον βρήκα στο τηλέφωνο πριν μερικές μέρες καθώς έγραφε την επιστολή παραίτησής του. «Ποτέ δεν θα γίνω εργαλείο βρόμικων υποθέσεων», είπε. Έθετε πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπειά του. Ουσιαστικά, ο Αναστασιάδης είναι αυτός που έπρεπε να παραιτηθεί. Αντί να ζητά από άλλους να απολογηθούν, ουσιαστικά ο ίδιος πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό. Αλλά φαίνεται ότι απειλεί με αγωγές σκεπτόμενος ότι ο Αντρέας δεν θα μπορέσει να αποδείξει αυτά που έγραψε. Αυτό δεν είναι αξιοπρέπεια. Είναι υστερία αθώωσης του εαυτού σου με πονηρό τρόπο μετά από σύλληψη επ’ αυτοφώρω. Οι Σεϋχέλλες σφραγίζουν την ιστορία μας για δεύτερη φορά. Και μάλιστα πάλι με μία αγωγή. Ξέρετε, η αγγλική αποικιοκρατική διοίκηση είχε εξορίσει τον Μακάριο στις Σεϋχέλλες. Αργότερα, όταν έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μακάριος, μία εφημερίδα είχε προβεί σε έναν εντυπωσιακό ισχυρισμό. Ο ισχυρισμός της ήταν ο εξής: Ο Μακάριος αγόρασε γη στις Σεϋχέλλες και η πρόθεσή του ήταν να αποσυρθεί εκεί. Καταχωρίσθηκε αγωγή γι’ αυτό το δημοσίευμα της εφημερίδας. Κατόπιν τούτου, η εφημερίδα έστειλε έναν ανταποκριτή της στις Σεϋχέλλες και βρήκε τη γη που αγόρασε ο Μακάριος. Φωτογράφησε τη γη και δημοσίευσε τη φωτογραφία. Την υπέβαλε στο δικαστήριο ως τεκμήριο. Όμως, αν και απέδειξε τον ισχυρισμό της, η εφημερίδα δεν γλύτωσε την καταδίκη. Γιατί; Το δημοσίευμά της προκάλεσε αναταραχή, λέει. Δεν είχε καλή πρόθεση, λέει!
Δηλαδή, δεν αρκεί μόνο η απόδειξη. Δεν ξέρω αν αυτός ο νόμος ακόμα είναι έτσι. Πώς θα αποδείξεις τα 300 εκατομμύρια ευρώ του Αναστασιάδη, αν δεν βγει να το πει στην κοινωνία όπως το είπε στον Αντρέα; Μήπως είναι δυνατό να το αποδείξεις;