18/12/2020
Του: ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ, 18/12/2020
Όταν διαβάζω αυτά που γράφει ο αγαπητός μου φίλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναλώνοντας τη ζωή του, σχεδόν πάντα τα ίδια λόγια μου έρχονται στο μυαλό: «Μην ασχολείσαι άδικα. Μην αναλώνεις τη ζωή σου. Δεν μπορείς να τους πείσεις». Είναι δογματικοί. Φανατικοί! Ό,τι και να τους πεις άδικος κόπος θα είναι. Δεν θα πιστέψουν. Ακόμα και αν το πιστέψουν, δεν θα αλλάξουν εκείνη την πορεία. Υπάρχουν τρεις ομάδες τέτοιες στον κόσμο. Οι φανατικοί της θρησκείας. Οι φανατικοί ενός κόμματος. Και οι φανατικοί φίλαθλοι. Δεν μπορείς να πείσεις έναν βομβιστή αυτοκτονίας ότι δεν θα πάει στον παράδεισο, δεν μπορείς να τον πείσεις ότι ψεύδονται όσοι του λένε ότι εκεί τον περιμένουν ουρί με κρασί. Δεν μπορείς να πείσεις ένα φανατικό μέλος ενός κόμματος και να το κάνεις να παραιτηθεί από το κόμμα του απαριθμώντας του τα λάθη του κόμματός του, τις διπλοπροσωπίες του και ακόμα και τις πλαστογραφίες του. Ειδικά αν το κόμμα του είναι αριστερό. Άλλωστε γι’ αυτούς έχουν γραφτεί οι πιο κάτω στίχοι του ποιητή:
Όποιον κόσμο και αν ακούνε οι άνθρωποι
Στον άλλο κωφεύουν…
Εκείνος είναι απλόχωρος και αγαθός…
Στα μέτωπα που φαίνονται
Έχει θωράκιση η σκλαβιά σου
Στους Θεούς από μπετόν…
Εκείνοι που γκρεμίζουν τα είδωλα
Φτιάχνουν ένα άλλο είδωλο για τον εαυτό τους ύστερα…
Εκείνοι που Θεοποιούν όσους φαίνονται για να λατρέψουν απορρίπτοντας έναν αφανή Θεό
Δεν πιστεύουν…
Δεν μπορείς να κάνεις τον φανατικό οπαδό ομάδας να παραιτηθεί από την ομάδα του… Ακόμα και αν δεχθεί την πιο βαριά ήττα η ομάδα του, ακόμα και υποβιβαστεί, δεν παραιτείται.
Κάποτε δεν πίστευα σε αυτό που λέγεται πλύση εγκεφάλου. Ύστερα το αντιλήφθηκα. Τελικά «πλένεται» πράγματι. Ήταν απίστευτα τα γεγονότα που συνέβησαν σε μια σουηδική σειρά που παρακολούθησα. Οι τζιχαντιστές απλώθηκαν μέχρι τη Σουηδία, που είναι μια από τις πιο αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Οι οπαδοί του Ισλαμικού Κράτους. Επηρέασαν ακόμα και μερικούς Σουηδούς νέους εκεί και τους έκαναν να πιστέψουν στον παράδεισο και στην κόλαση. Κατάφεραν να κάνουν τους νέους, βομβιστές αυτοκτονίας. Τους έκοψαν εισιτήριο για τον παράδεισο. Ζώστηκαν στα κορμιά τους δυναμίτη. Θα τίναζαν στον αέρα κτήρια και ανθρώπους. Και ύστερα στον παράδεισο. Πίστεψαν τόσο πολύ ότι μετά την πράξη τους θα πήγαιναν στον παράδεισο. Ετοιμάζονται να πάνε περιποιημένοι. Πλένονται καλά και χτενίζονται. Και τι δεν έκαναν για να πάνε στη Συρία και να ενταχθούν στο Ισλαμικό Κράτος οι δύο ενήλικες κόρες μιας συριακής οικογένειας που ζει στη Σουηδία. Ο πατέρας τους κάνει τα πάντα για να τις μεταπείσει. Αλλά ό,τι και αν έκανε ήταν μάταιο. Δεν αλλάζουν γνώμη. Τι είδους πλύση εγκεφάλου είναι αυτή. Το κορίτσι που θεωρεί ότι είναι απαγορευμένο ακόμα και να παίζει μπάσκετ, σταματά να παίζει και μπάσκετ. Στην τηλεόραση προβάλλεται η θηριωδία του Ισλαμικού Κράτους. Ούτε σε αυτό πιστεύουν. Καθώς παρακολουθούσα αυτή τη σειρά, ήμουν περίεργος για το τι ένιωθε ο σουηδικός λαός. Είναι μια πολύ πιστή κοινότητα. Παρά ταύτα δεν νομίζω ότι η πλειονότητα νιώθει οργή για τις προσφυγικές πολιτικές που εφαρμόζονται. Όμως, σίγουρα δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς την πραγματικότητα ότι οι μετανάστες επηρέασαν πολύ στην άνοδο του ρατσισμού στην Ευρώπη. Το όνομα της σειράς που παρακολούθησα είναι «Το Χαλιφάτο». Αν δεν την έχετε παρακολουθήσει στο Netflix, να την παρακολουθήσετε οπωσδήποτε.
Και στο νησί μας ο φανατισμός είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια μπροστά στην κοινωνική ανάπτυξη. Δεν μπορείς εύκολα να πείσεις για κάτι άλλο όσους έχουν κάποιες πεποιθήσεις στα τυφλά. Αν ο άνθρωπος έχει πιστέψει μια φορά ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς τις εγγυήσεις της Τουρκίας, δεν μπορείς να τον κάνεις να αλλάξει γνώμη. Δεν ήταν εύκολο να κάνεις κάποιον που πίστεψε στον Ραούφ Ντενκτάς να παραιτηθεί απ’ αυτό. Δεν ωφελούσε ακόμα και αν του έλεγες το χειρότερο πράγμα για τον Ντενκτάς. Εκείνοι που πιστεύουν στους ηγέτες με τέτοιο τρόπο, πιστεύουν όπως πιστεύουν στον Θεό. Είναι κάτι περισσότερο από πίστη. Είναι λατρεία! Δεν έχει σημασία ακόμα και αν υποφέρει η κοινωνία! Πάντα βρίσκουν έναν λόγο να ταιριάξουν και σε αυτό. Ιδού αυτή είναι η κατάσταση και στα πολιτικά μας κόμματα. Η ηγεσία του κόμματος αποφασίζει το καλό και το κακό. Το ορθό και το στρεβλό. Το ψέμα και την αλήθεια. Και οι υπόλοιποι σέρνονται ξοπίσω της όπως το κοπάδι. Κάποτε σέρνονται πίσω από έναν μόνο άνθρωπο, όχι πίσω από την ηγεσία του κόμματος. Μετατρέπονται σε ένα ον που έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου. Ξέρετε πότε γελάω πιο πολύ; Όταν κάποιος ανάμεσά τους γράψει και χαράξει κάποια πράγματα που θεωρούν τον λαό σαν ένα κοπάδι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λέει τον άλλο κοπάδι ή ακόμα και πρόβατο. Δεν διαφέρει άλλωστε και ο ίδιος από εκείνο το κοπάδι. Αν ο λαός σέρνεται έτσι ξοπίσω από το κράτος, εκείνοι σέρνονται έτσι ξοπίσω από το κόμμα.
Αδιαλλαξία. Φανατισμός. Πολύς! Όσα γράφουμε γράφονται πάνω στο νερό. Κάποτε επιστρέφουν πίσω σε εμάς σαν σφαίρα από το άτομο του οποίου ζητάμε το δίκιο. Σαστίζουμε λέγοντας τι είδους φανατισμός είναι αυτός, για τι είδους ψέμα πείστηκαν. Όμως, τι υπάρχει για να σαστίζει κανείς. Μήπως δεν είναι ένας τέτοιος λαός εκείνος που έστειλε τον Ιησού στον σταυρό;