Η ανάγκη για ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα, το οποίο θα συνενώνει το «μωσαϊκό» της διαμαρτυρόμενης και της προοδευτικής ψήφου από όλους τους, εκτός ΔΗΣΥ, δημοκρατικούς χώρους, παραμένει μεγάλη. Για την ακρίβεια, μεγαλώνει από τη μια εκλογική διαδικασία στην επόμενη, με το ρυθμό που συρρικνώνεται η εκλογική δύναμη του ακελικού ογκόλιθου.
Το ΑΚΕΛ απέδειξε διαχρονικά ότι είναι ένα βαθύτατα συντηρητικό κόμμα, στηριγμένο σε έναν παρωχημένο λόγο, ο οποίος πατάει πάνω στην αναμόχλευση εμμονών παρά ιδεών. Έχει μετατρέψει τον συνδικαλισμό και την οργανωμένη νεολαία, σε γρανάζια μιας μηχανής συμφερόντων η οποία εξυπηρετεί πρωτίστως ψηφοθηρικούς στόχους.
Πριν από την εκλογή Χριστόφια στην προεδρία, είχαμε γράψει: «Αν βρεθούν οι ίδιοι στην Κυβέρνηση, ίσως να δούμε τελικά την αποκαθήλωση αυτού του επιτυχημένου πολιτικού σούπερ μάρκετ που πουλάει επαναστατικά τσιτάτα για 16χρονα, φανελάκια του Τσε στο ίδιο καλάθι με αυτά της Ομόνοιας, αντιστασιακή δράση στο ράφι απέναντι από τις ντομάτες και κοινωνική ευαισθησία σε κονσέρβες κομπόστα». Και πράγματι, μετά τη διακυβέρνηση Χριστόφια ξεκίνησε μια σταδιακή αποδυνάμωση και πτώση των ποσοστών του.
Για δεκαετίες κατάφερνε να τη βγάζει καθαρή καταδικάζοντας την ΕΟΚΑ Β και την ακροδεξιά. Όταν όμως κυβέρνησε δεν άνοιξε κανένα φάκελο για να ονομαστούν και να καταδικαστούν οι υπαίτιοι του πραξικοπήματος, αυτό που όφειλε δηλαδή να κάνει ένα προοδευτικό, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα, αντί να διαιωνίζει τη συνθηματολογία της αφοριστικής προπαγάνδας.
Η επίκληση της ακροδεξιάς λειτούργησε αρκετές φορές ως επιχείρημα απόσεισης ευθυνών. Ακόμη και η οργισμένη αντίδραση των πολιτών προς τον Πρόεδρο Χριστόφια μετά την έκρηξη στο Μαρί, πέρασε μέσα από τα σύνδρομα καταδίωξης του κόμματος και αποδόθηκε στους ακροδεξιούς που ήθελαν να το πλήξουν.
Για όλους αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους είναι ξεκάθαρο ότι το ΑΚΕΛ είναι αδύνατο να εξελιχθεί στο σύγχρονο κοινωνικό κίνημα που έχει ανάγκη ο τόπος, αφήνοντας κομματικά άστεγους τους πολίτες που αναζητούν απεγνωσμένα μια καθαρή, προοδευτική και σύγχρονη πολιτική πρόταση. Είναι αδύνατο να το πετύχει ακόμη και με νέα ηγεσία. Γιατί όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη μοιάζουν βγαλμένα από το ίδιο καλούπι πολιτικής σκέψης με πανομοιότυπες προδιαγραφές.
Η φθορά και η σήψη του πολιτικού συστήματος, έχει μεγεθύνει την ανάγκη για έναν πολιτικό σχηματισμό με πειστικά επιχειρήματα και προτάσεις για εκσυγχρονισμό και μετάβαση σε ένα ηθικό -απέναντι στους ανθρώπους και το περιβάλλον- μοντέλο ανάπτυξης. Την ίδια ώρα αναζητείται ένας ξεκάθαρος λόγος στο Κυπριακό, μακριά από το ανέξοδο και κενό «επανενωμένη και ομόσπονδη» που έχει καταντήσει το πολιτικό μνήμα του αγίου Νεοφύτου.
Στη δική μας αντίληψη, δεν νοείται αριστερή ιδεολογία που να αισθάνεται συμφιλιωμένη με την κατοχή, επενδύοντας σε μοντέλα επίλυσης που αποδέχονται στρατούς, εποίκους, εγγυήσεις και πολιτειακά συστήματα που ενσωματώνουν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν ο εχθρός είναι ο ιμπεριαλισμός, τότε όλα τα αντανακλαστικά της αριστερής συνείδησης θα έπρεπε να χτυπάνε κόκκινο μπροστά στον τουρκικό επεκτατισμό.
tonia.stavrinou@phileleftheros.com
Εύγε Τώνια!!!