Πολύ δραματικός, μας φάνηκε προχτές ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Σχεδόν για Επίδαυρο. Ύφος, ήθος και παραστατικότητα, όπως τον ξέραμε πάντα και όπως, ακριβώς έτσι, με τα ίδια θεατρικά πλεονεκτήματα κέρδισε δύο φορές προεδρικές εκλογές. Θεατρικά, με την καλή έννοια, φυσικά. Διότι τα πιστεύει αυτά που λέει, τα νιώθει, δεν είναι θεατρινισμοί. Εξάλλου, ένας άνθρωπος που αντιδρά αυθόρμητα όταν βλέπει μπροστά του δημοσιογράφο που τον εκνευρίζει και δηλώνει ότι σκέφτεται να βάλει βραχιολάκι στους ανεμβολίαστους, δύσκολα κάνει θεατρινισμούς. Θέλω να πιστεύω, λοιπόν, πως όταν λέει για το σκάνδαλο των πολιτογραφήσεων, «δεν διστάζω, με παρρησία, να απολογηθώ και να ζητήσω τη συγνώμη του λαού για τα δικά μας λάθη», το εννοεί, δεν υποκρίνεται. Αλλά, επειδή γνωρίζει πως άμα ζητά συγνώμη ο Πρόεδρος οφείλει και εμπράκτως να το δείξει, φορά αμέσως το πολιτικό προσωπείο και δημιουργεί γύρω από τη συγνώμη του μια πληθώρα εικόνων και χρωμάτων, που στην ουσία την αναιρεί. Ή, πάντως, τη φέρνει στα μέτρα του ώστε να μην έχει συνέπειες. Και στο τέλος δεν έχει ούτε αξία η συγνώμη.
Λέει, από τη μια, «ευθαρσώς αναγνωρίζω όλα όσα αφορούν τη διακυβέρνηση μου» και «δεν διστάζω, ζητήσω τη συγνώμη του λαού για τα δικά μας λάθη», αλλά προσθέτει: «τα οποία έγιναν η αιτία να προκληθεί μια πρωτοφανής πολιτική οξύτητα που στις πλείστες περιπτώσεις υπερέβαινε τα όρια του πολιτικού πολιτισμού, με απαξιωτικούς ισχυρισμούς, προσωπικές επιθέσεις και κατασυκοφάντηση τόσο του ιδίου όσο και μελών της Κυβέρνησης μου». Δηλαδή, τελικά, δεν ζητά συγνώμη για τα λάθη της κυβέρνησης που προκάλεσαν το σκάνδαλο των διαβατηρίων κι έκαναν τους πολίτες να ντρέπονται και την Ευρώπη να ακούει Κύπρος και να σκέφτεται διαφθορά, αλλά για τα λάθη που έδωσαν αφορμή στην αντιπολίτευση να κατασυκοφαντήσει τον ίδιο και μέλη της κυβέρνησης.
Τόσο αθώα είναι η Κυβέρνηση, που για να πιάσουν όλοι το νόημα της συγνώμης, μπας και παρεξηγήσει κανένας και πιστέψει ότι ήρθε η ώρα της ευθύνης και της τιμωρίας, εξηγεί στη συνέχεια ότι «πουθενά στο πόρισμα δεν διαπιστώνονται ή αποδίδονται ελατήρια καταδολίευσης ή διαφθοράς, είτε του Προέδρου είτε των μελών της Κυβερνήσεως». Γιατί δεν το αφήνει να ξεχαστεί είναι η απορία μας. Αφού είναι τόσο καυτό το ζήτημα γιατί το επαναφέρει; Ελπίζει ότι θα του απολογηθεί η αντιπολίτευση για τις συκοφαντίες ή ότι θα πείσει το λαό πως αυτό το τερατώδες σκάνδαλο εκδηλώθηκε από μόνο του;
Εντάξει, το πόρισμα κατά ένα τρόπο ακροβατικό, ενώ διαπιστώνει «μαζικές παρανομίες», ενώ εντοπίζει δύο γνωματεύσεις του Γενικού Εισαγγελέα και επιστολές της Κομισιόν, που έλεγαν στην Κυβέρνηση ότι αυτά που κάνει είναι παράνομα, ενώ σημειώνει περιπτώσεις υπουργών που δεν έκαναν και δεν ζητούσαν κανένα έλεγχο, καταλήγει ότι δεν διαπίστωσε καταδολίευση ή διαφθορά. Όλα αυτά έγιναν από βλακεία, δηλαδή; Έλαχε; Ας το καταπιούμε κι αυτό. Οι πολιτικές ευθύνες πού είναι; Διότι, δεν ζήτησε κανένας να πάει φυλακή ο Πρόεδρος ή οι υπουργοί του, για να επαναλαμβάνει ο Πρόεδρος ότι δεν διαπιστώθηκαν ελατήρια καταδολίευσης ή διαφθοράς. Αλλά, υπάρχουν και θα είναι εκεί ορφανές και ανώνυμες οι πολιτικές ευθύνες.
Να θυμίσω ξανά τι έλεγε ο Πρόεδρος το 2013; «Οι πολιτικές ευθύνες είναι εξ εκείνων που εάν τα πορίσματα είναι ομόφωνα, δεν αφήνουν επιλογή εις τον κρινόμενο ώστε όχι απλά να δηλώσει ότι αναλαμβάνει, αλλά στην πράξη να υλοποιήσει αυτό το οποίο υπαγορεύει η πολιτική ηθική, δηλαδή να παραιτηθεί και να οδηγηθεί στο σπίτι του». Όπως είπε ο πρόεδρος της ερευνητικής παραδίδοντας το πόρισμα για τις πολιτογραφήσεις στον Εισαγγελέα, «από τα ενώπιόν μας στοιχεία, υπάρχουν ενδεχόμενες πολιτικές ευθύνες πολιτικών προσώπων, Θεσμών και Αξιωματούχων». Ποιος να αναλάβει, όμως, τις πολιτικές ευθύνες αφού αυτό επαφίεται στον κρινόμενο;