Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου, 13 Μαίου 2021
Από το 2004 που τέθηκε ενώπιον μας το σχέδιο Ανάν και κληθήκαμε να πάρουμε θέση, χωριστήκαμε σε αυτούς που ψήφισαν «Όχι» και σε αυτούς που ψήφισαν «Ναι». Για την πρώτη ομάδα οι της δεύτερης ήταν οι «Ναιναίκηδες» και οι άλλοι ήταν οι «Οχιάδες». Και τα δύο προφέρονται με αρνητική αντίληψη αφού η κάθε ομάδα είναι βέβαιη για την ορθότητα της στάσης της. Αν και πέρασαν 15 χρόνια και συνέβησαν πολλά από τότε, ο διαχωρισμός παρέμεινε. Δεν ήταν πια Μακαριακοί και Γριβικοί, ούτε Ομονοιάτες κι Αποελίστες. Αυτό πλέον που μας καθόριζε -και που μας χώριζε- ήταν η θέση μας στο Σχέδιο Ανάν. Μέχρι που ήρθε η πανδημία και ενέκυψαν νέα διλήμματα: Να βάλω το εμβόλιο ή να μην το βάλω;
Όπως σε όλες τις περιπτώσεις που ο άνθρωπος βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει να αποφασίσει, κινητοποιήθηκαν διάφορες διαδικασίες νοητικές, ψυχικές, εμπειρικές. Αναδύθηκαν από το συνειδητό και από το ασυνείδητο διαφόρων ειδών αισθήματα και έγιναν πολλές διεργασίες στο μυαλό του καθενός. Άλλος απευθύνθηκε στο γιατρό του, άλλος τον πνευματικό του, άλλος στον influencer του. Άλλος ακολούθησε το ρέμα, σε άλλον ενεργοποιήθηκαν ένστικτα αντίδρασης. Άλλος το είδε σαν μέρος μιας συλλογικής προσπάθειας για να απαλλαγούμε από τα δεινά, άλλος το είδε σαν ένα μεγάλο πείραμα με άγνωστη έκβαση. Άλλος ακολούθησε τη λογική, άλλος το συναίσθημα. Κι άλλοι τράβηξαν από τη μια μεριά κι άλλοι από την άλλη. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Αυτό που μας χωρίζει πια είναι ένα άλλο «Όχι» ή «Ναι». Είμαστε οι εμβολιασμένοι και οι μη εμβολιασμένοι. Αυτοί που μπορούν να διακινούνται περίπου ελεύθερα κι αυτοί που πρέπει να υπόκεινται κάθε 72 ώρες μία αφάνταστη ταλαιπωρία. Μέχρι να λυγίσουν και να πουν κι αυτοί κι αυτοί το «ναι». Κάτω από μία έμμεση πίεση.
Στην Ελλάδα, ερωτηθείς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αν θα υπάρχουν κάποια προνόμια για τους εμβολιασμένους, είπε πως «όταν έχουμε περιορισμένο αριθμό εμβολίων και υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να είχαν εμβολιαστεί αλλά δεν υπήρχαν διαθέσιμα εμβόλια, δεν μπορούμε να συζητάμε για προνόμια. Όσο πλησιάζουμε σε ένα ποσοστό που τα εμβόλια θα είναι περισσότερα από τους ανθρώπους που θα επιθυμούν να το κάνουν, τότε ναι θα πρέπει να υπάρχουν κάποια κίνητρα». Στην Κύπρο το είδαμε αλλιώς το πράγμα. Ενισχύοντας τον κοινωνικό διαχωρισμό που διαφαινόταν ήδη.
Αν μη τι άλλο, ξεπεράσαμε, έστω και προσωρινά, το ρήγμα που προκάλεσε το Σχέδιο Ανάν. Τα μίση και τα πάθη μας πλέον εκτονώνονται στο εμβόλιο. Μέχρι να προκύψει ένα άλλο συλλογικό δίλημμα.
chrystalla@phileleftheros.com