Δεν μ’ αρέσουν οι διθυραμβικοί επιμνημόσυνοι λόγοι. Θεωρώ πως κανένας λόγος, καμία πρόταση, καμία λέξη δεν έχει το μέγεθος να χωρέσει το μεγαλείο μιας θυσίας. Μιας υπέρβασης του ατόμου προς όφελος του συνόλου. Μιας πράξης υπεράνθρωπης, μοναδικής και ανυπέρβλητης που μονάχα με τη θυσία του Θεανθρώπου μπορεί να ταυτιστεί. Γιατί έχει αυτό το κοινό στοιχείο. Τον θάνατο του ΕΓΩ για το ΕΜΕΙΣ. Και το μεγαλείο του ανθρώπου μπορεί να προσμετρηθεί μονάχα με το μέγεθος των πράξεών του. Ιδιαίτερα, όταν ο άνθρωπος γνωρίζει πως η αναγνώριση της προσφοράς του, θα εξαντλείται σε λίγες γραμμές μνημόσυνου –καλή ώρα σαν τώρα– σε μερικές στήλες εφημερίδων, σε ολιγόλεπτα αφιερώματα της τηλεόρασης και κάμποσες ηρωικές αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Συνοδευόμενες πάντα με τη φωτογραφία από τον τόπο της θυσίας. Εκείνης της μικρής σπηλιάς στην οποία χώρεσε κάποτε το μεγαλείο όλης της γης…
Ας είναι και έτσι, Γρηγόρη Αυξεντίου, που σαν χθες μας χαιρέτησες στρατιωτικά και απέδρασες για τα ουράνια… Περιορίσαμε τη μνήμη σε σένα κάθε 3 του Μάρτη. Σε δέκα μέρες από σήμερα θα έχουμε να λέμε για τον Βαγορή, τον ήρωα ποιητή. Τον Νοέμβριο θυμόμαστε τον Κυριάκο Μάτση. Στο ενδιάμεσο και κάποιον άλλο ήρωα. Την 1η Απριλίου όλους μαζί. Βολευτήκαμε όλοι με κάποιο τρόπο πάνω στη δική σας θυσία, εξοφλώντας τις ενοχές μας με λόγια όμορφα, παραταγμένα στη σειρά, τη μέρα του θανάτου σας. Αντί μια σταγόνα αίμα για να μπολιαστούμε από σένα και το μεγαλείο σου Γρηγόρη, περιοριζόμαστε στον εμβολισμό της δημόσιας προβολής με τη φωτογραφία που θα κλέψουμε από τον τόπο της θυσίας σου την ημέρα του μνημόσυνου σου, στο τηλεοπτικό πλάνο στο οποίο θα χωρέσουμε κάνοντας δηλώσεις ή δηλώνοντας την παρουσία μας. Κουστουμαρισμένοι με γραβάτες ή με ταγιέρ, παραταγμένοι και παραταγμένες έξω από την Ιερά Μονή Μαχαιρά και στον χώρο μπροστά από το κρησφύγετο σου. Είναι και περίοδος εκλογών βλέπεις, Γρηγόρη…
Όχι, δεν ήταν διαφορετικές οι εποχές, ούτε οι άνθρωποι τότε. Ήταν απλά κάποιοι άνθρωποι που τη δεδομένη στιγμή ανταποκρίθηκαν σε ένα κάλεσμα, υπηρετώντας ένα σκοπό και ένα στόχο. Δεν ήταν διαφορετικοί. Ήταν όμως άνθρωποι μοναδικοί και ξεχωριστοί. Και πρωτίστως, αληθινοί. Ναι αληθινοί! Αυτή ήταν η μεγαλύτερη διαφορά τους. Άνθρωποι όπως ο Αυξεντίου, ο Παλληκαρίδης, ο Μάτσης, και άλλοι που συνειδητά ανέβηκαν τη σκάλα του θανάτου, πάλευαν και πολεμούσαν έχοντας ένα σκοπό. Και τον υπηρέτησαν αυτό το σκοπό μέχρι τέλος. Υπέγραψαν με τον θάνατο τους την τελευταία πράξη της ζωής τους. Ήξερε τι ήθελε ο Γρηγόρης και το σφράγισε με τη θυσία του, μένοντας μόνος να αντιμετωπίσει τον θάνατο. Και ήξερε επίσης πως πάνω από το μνήμα του κάποιοι άλλοι θα έχτιζαν καριέρες ή θα προσπαθούσαν να απομυθοποιήσουν τον αγώνα του προκειμένου να απενοχοποιήσουν τις δικές τους ενοχές. Μα έμεινε εκεί μέχρι τέλους, γράφοντας τον επίλογο της ιστορίας όπως ο ίδιος ήθελε.
Σήμερα, η υποκρισία μας έναντι της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, μιας και το είχε η μέρα χθες, δεν εξαντλείται σε ό,τι έχει να κάνει με το Κυπριακό. Ούτε στο κάλεσμα για να ατενίσουμε τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο, ούτε στις πατριωτικές φανφάρες, μα ούτε και στις αγωνιώδεις φωνές της εδώ και τώρα λύσης για αποφυγή της διχοτόμησης. Τόσα χρόνια και ακόμα δεν ξέρουμε ποιος είναι ο δρόμος, ποια η πορεία μας και ποιος ο στόχος μας. Τι περιμένουμε λοιπόν σήμερα; Να σηκωθεί ο Αυξεντίου και να μας δώσει δυο σφαλιάρες για να συνέλθουμε; Δεν ασχολείται πλέον μαζί μας. Δεν αξίζει τον κόπο. Και όχι μόνο γιατί πελαγοδρομούμε δίχως πυξίδα, όσον αφορά το Κυπριακό. Μα και γιατί πλέον είμαστε ανάξιοι αναφοράς. Μίζεροι άνθρωποι, ενός κράτους που κυβερνιέται από το ρουσφέτι και τη διαφθορά, που οι πολιτικές πράξεις καθορίζονται πρωτίστως από την εξυπηρέτηση συμφερόντων, που τα σκάνδαλα και η διαφθορά έχει σκεπάσει σαν μαύρο πέπλο όλη τη χώρα.
Εξάντλησα και εγώ το χρέος μου Γρηγόρη προς εσένα, όπως και οι τόσοι άλλοι χθες που γέμισαν με τις αναρτήσεις τους τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Έβγαλαν και τα κόμματα ανακοινώσεις. Έβαλαν και οι υποψήφιοι τη φωτογραφία τους από το μνημόσυνο σου την Κυριακή στον Μαχαιρά. Τώρα αναπαύσου εν ειρήνη και άσε μας να συνεχίσουμε να ζούμε στην πλάνη της υποκρισίας και των ψευδοεπαναστάσεών μας…
frixos.dalitis@phileleftheros.com