Σιενέρ Λεβέντ, 15 Απριλίου 2021
Τελείωσαν οι λέξεις, λέτε. Δεν τελείωσαν. Ακόμα άλλωστε δεν φωνάξαμε όλοι με ένα στόμα «ξεκουμπίσου απ’ αυτήν τη χώρα κατακτητή». Στους Αμερικανούς στρατιώτες στο Βιετνάμ έλεγαν «Yankee go home». Μήπως εμείς εδώ δεν είπαμε κάτι τέτοιο μέχρι τώρα σε εκείνους που έγιναν όπως οι Γιάνκηδες; Θέλετε λύση. Μήπως πρώτα δεν πρέπει να απαλλαχτούμε από την κατοχή για να υπάρξει λύση; Ποιος θα κάνει αυτήν τη λύση; Εσείς ή ο κατακτητής σας; Τελείωσαν οι λέξεις, λέτε. Είμαστε στο μέρος που τελείωσαν οι λέξεις, λέτε. Δεν τελείωσαν. Ακόμα δεν έχει λεχθεί η τελευταία λέξη. Ποιος θα πει την τελευταία λέξη; Αν πω ο λαός, δεν θα το πιστέψετε αυτό ακόμα και εσείς, έτσι δεν είναι;
Ιδού μια ακόμα ηλιόλουστη μέρα. Περνώ από την πλατεία που κάποτε δονούσαν δεκάδες χιλιάδες φωνές που φώναζαν «λύση». Παραβιάζουν τις αναμνήσεις μου στα στενά σοκάκια που πλέον έγιναν ξένα για εμένα και εγώ έγινα ξένος γι’ αυτά. Άνδρες με κομπολόγια και τραγιάσκες που ήρθαν από μακριά. Μέσα σε τρία χρόνια έκαναν άλλα δέκα χιλιάδες άτομα πολίτες μας. Να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο; Εσύ δεν είσαι εσύ πλέον. Εγώ δεν είμαι εγώ. Πώς θα κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο κατάμουτρα από εδώ και μπρος; Λέτε πως τελείωσαν οι λέξεις; Μήπως τελείωσαν επειδή φωνάξαμε σε αυτήν την πλατεία «κατάρα»; Τι έζησε απ’ εκείνα που φωνάξαμε «ζήτω»; Όχι! Δεν μπορούν να είναι οι τελευταίες μας λέξεις αυτές. Εγώ δεν έχω καμία δουλειά με τις ευχές και τις κατάρες. Ακόμα δεν ρίξαμε την τελευταία μας σφαίρα σε αυτό το χώμα που καταπατείται κάτω από τα πόδια μιας χούφτας αλητών. Δεν είπαμε την τελευταία μας λέξη. Είπαμε πολλά, όμως δεν είπαμε τη λέξη που έπρεπε ουσιαστικά να λεχθεί. Πώς θα υπάρξει λύση σε αυτό το νησί. Ενόσω ακόμα εσύ γιορτάζεις την 20ή Ιουλίου. Μήπως νοιάζει καθόλου τον άνδρα με τραγιάσκα και κομπολόι που περνάει από τον δρόμο ρίχνοντας ένα χοντρό φτύσιμο καταγής; Κοίτα αδελφέ οπαδέ της λύσης, κοίτα. Εκείνοι πώς πληθαίνουν. Εμείς πώς λιγοστεύουμε εδώ. Φοβόμαστε πλέον να διεξάγουμε ακόμα και δημοψήφισμα, έτσι δεν είναι; Χάσαμε και αυτό το τρένο. Παραληρώντας για λύση. Διότι δεν είπαμε αυτό που θα λέγαμε. Δεν κάναμε αυτό που θα κάναμε. Εμείς μπορεί να μην πάψαμε να ελπίζουμε στην πατρίδα μας. Εκείνη, όμως, έπαψε προ πολλού να ελπίζει σε εμάς. Ξεράθηκαν τα γιασεμιά επειδή δεν τα ποτίσαμε. Λαξεύτηκαν τα βουνά μας επειδή δεν τα φροντίσαμε. Έγινε «Γκαζί Μαγούσα» η Αμμόχωστος επειδή δεν μας ένοιαξε. Πιάστηκαν οι γλώσσες μας επειδή γράψαμε «πιασμένο» σε εκείνες τις εγκαταλειμμένες πόρτες. Εσάπην η ψυχή μας. Ακόμα και ο ενταφιασμός της σωρού μας έμεινε σε αυτούς.
Το προφίλ σας είναι θαυμάσιο. «United Federal Cyprus». Και η δική μου σελίδα βάφτηκε κόκκινη. Μήπως είναι η επανάσταση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αυτή; Μήπως αυτή είναι η τελευταία μας λέξη; Εγώ θέλω περισσότερα. Μια πατρίδα εδαφικά ακέραιη. Δεν αναγνωρίζω σύνορα. Δεν θέλω σύνορα με φρουρούς. Τι λέτε; Είναι αδύνατον; Μήπως είναι πολύ να ονειρεύεται κάποιος μια εδαφικά ακέραιη πατρίδα σε αυτόν τον κόσμο που αναζητά λύση ακόμα και στον θάνατο; Εσείς το λέτε θαύμα αυτό; Πολύ κρίμα. Πάλι όμως δεν έχω αντίρρηση. Αν λέτε ομοσπονδία, ας είναι ομοσπονδία. Αλλά νομίζω πως και αυτό είναι αδύνατον! Εκείνοι που μοίρασαν το νησί δεν θέλουν ακόμα και την ομοσπονδία. Λατρεύουν το στάτους κβο. Δεν το άγγιξαν εδώ και 47 χρόνια. Δεν χάλασαν το πλαίσιο. Θα το χαλάσουν τώρα; Πού είναι που λένε κάτι για όσους επαναλαμβάνουν το τροπάρι «δύο κράτη»; Γι’ αυτό πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν οι λογαριασμοί με τον κατακτητή. Δεν γίνεται αλλιώς!
Κάποτε υπήρχε ένας Οσμάν Γκεζέρ που πουλούσε ξηρούς καρπούς στο Σαράι. Κανείς δεν μπορούσε να κάνει φιστίκια όπως εκείνος. Ύβριζε τους πολιτικούς. Ήξερε πόσοι πεζεβέγκηδες υπάρχουν σε αυτήν τη χώρα. Και μια μέρα το απέδειξε σε όσους δεν τον πίστευαν. Άρχισε να φωνάζει «ε πεζεβέγκηδες». Όσοι τον άκουσαν μαζεύτηκαν στην πλατεία. Ο Οσμάν Γκεζέρ κοίταξε γύρω του και είπε το εξής: «Είδατε πόσοι πολλοί υπάρχουν;»
Πέρασαν πολλοί σοφοί από την Κύπρο. Αλλά οι βλάκες ήταν πάντοτε περισσότεροι…