23/11/2020
Του Σενέρ Λεβέντ: ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Ελληνοκύπριοι φίλοι μας μοιράστηκαν δύο φωτογραφίες δίπλα-δίπλα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μετά από την επίσκεψη του Ερντογάν στο Βαρώσι για πικνίκ. Η μία ήταν ο Σολωμού που αναρριχήθηκε στον ιστό της σημαίας. Και σε λίγο θα τον χτυπούσαν και θα έπεφτε. Η άλλη ήταν το τραπέζι του πικνίκ του Ερντογάν.
Στο τραπέζι ο Ερντογάν και ο Τατάρ. Ανάμεσά τους στεκόταν προσοχή και ο Κενάν Ακίν. Στην ελληνοκυπριακή κοινότητα ο Κενάν Ακίν είναι γνωστός ως το άτομο που πυροβόλησε τον Σολωμού. Πράγματι εκείνος τον πυροβόλησε; Στο χέρι του υπήρχε ένα όπλο στραμμένο προς τον Σολωμού. Φαίνεται ξεκάθαρα στη φωτογραφία. Όμως, υπήρχαν και άλλοι που είχαν στρέψει τα όπλα τους προς τον Σολωμού. Ο διοικητής της δύναμης άμεσης επέμβασης Ερντάλ Εμανέτ, για παράδειγμα, ο οποίος αργότερα έγινε διοικητής της αστυνομίας. Ποιος τον χτύπησε; Πυροβόλησαν και οι δύο ταυτοχρόνως;
Η ελληνοκυπριακή πλευρά λέει ο Κενάν Ακίν. Πριν από χρόνια τον κάλεσα στην εφημερίδα και μίλησα μαζί του. «Δεν τον χτύπησα εγώ», είπε. Αν αυτό είναι ηρωισμός και τον είχε χτυπήσει πράγματι, γιατί το αρνήθηκε; Κάποτε στην Αμμόχωστο τον έλεγαν ο «Τορναδόρος Κενάν». Ξαφνικά έλαμψε το άστρο του στην ομάδα των πατριδοκάπηλων ανάμεσά μας. Είναι από τα Άδανα. Εξελέγη βουλευτής Αμμοχώστου με το Κόμμα της Αναγέννησης των εκ Τουρκίας στις γενικές εκλογές που έγιναν το 1985 και το 1990. Αργότερα πέρασε στο Δημοκρατικό Κόμμα και εξελέγη ξανά στη βουλή στις εκλογές που έγιναν το 1993. Στις 16 Αυγούστου 1996 έγινε υπουργός γεωργίας και δασών στην κυβέρνηση του Ντερβίς Έρογλου. Δηλαδή, δύο μέρες αφότου χτυπήθηκε ο Σολωμού. Το υπουργείο σαν να ήταν ένα βραβείο για εκείνο τον «ηρωισμό» του. Είναι αλήθεια πως το αρνείται ο Κενάν Ακίν, όμως από την άλλη λέει «μακάρι να ήμουν εγώ εκείνος που τον χτύπησε». Μην ανησυχείς Κενάν. Εσύ τον χτύπησες! Και πήρες και το βραβείο σου!
Ξέρουν την αξία σου. Κοίτα, είσαι και πάνω από το τραπέζι του σουλτάνου στο πικνίκ στο Βαρώσι. Σαν τον υπασπιστή του Ταγίπ Ερντογάν. Αγαπά πολύ ο Ερντογάν ήρωες σαν εσένα. Στην Τουρκία έχει πολλούς τέτοιους φίλους. Γνωστούς νονούς της μαφίας. Αν τους πει πέθανε, θα πεθάνουν. Αν τους πει βγάλε τον πνεύμονά σου, θα τον βγάλουν. Πέρασε από τώρα στην ιστορία τούτο το πικνίκ στο Βαρώσι. Ένα τραπέζι φαγητού διαβόλων στην πόλη φάντασμα. Όλοι οι εγκληματίες μαζί. Δεν είσαι μόνο εσύ εκεί κύριε Κενάν. Κοίτα, εκεί είναι και ο Μεχμέτ Ιπέκ. Ο ήρωας πρωταγωνιστής του λιντσαρίσματος! Τιμήσατε τα φαντάσματα του Βαρωσιού. Χαιρετίσματα από τα Άδανα. Χαιρετίσματα και από την Αλεξανδρέττα στο Βαρώσι. Στην άσφαλτο του Ικονίου!
Όλα αυτά συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Τα παρακολουθούμε όπως παρακολουθούσαμε με πόνο στην καδιά στις φωτογραφίες εκείνο τον σκοτεινό όχλο που ούρλιαζαν σαν πεινασμένα αρπακτικά ζώα πάνω από το κεφάλι του Ισαάκ τον οποίον είχαν ρίξει στο έδαφος στη Δερύνεια και του έλιωναν το κεφάλι με σιδερένιους λοστούς.
Μέχρι σήμερα κανένα κόμμα, καμία συντεχνία και καμία οργάνωση μέσα στην κοινότητά μας δεν τόλμησε να καταδικάσει τη δολοφονία του Σολωμού πάνω στον ιστό της σημαίας και να απαιτήσει να συλληφθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Κανείς δεν σκέφτηκε τι είδους επίδραση μπορεί να έχει πάνω στην ελληνοκυπριακή κοινότητα αυτή η αδράνειά μας. Ξέρουν να καταδικάζουν τους Ελληνοκύπριους που είπαν «όχι» στο σχέδιο Ανάν, όμως δεν ξέρουν να καταδικάζουν εκείνους που δολοφόνησαν με βάρβαρο τρόπο τους Σολωμού και Ισαάκ! Είμαστε πολύ εγωιστές, πολύ διπλοπρόσωποι;
Ξέρετε ότι πάρα πολλοί από εκείνους που αντιτάχθηκαν στο πικνίκ στο Βαρώσι και είπαν «δεν γίνεται πικνίκ πάνω στον πόνο» είχαν μπει προηγουμένως στη θάλασσα στην παραλία του Βαρωσιού που είχε ανοίξει μόνο για τους Τούρκους; Μπαίνεις στη θάλασσα πάνω στον πόνο και γλεντάς! Και ύστερα φωνάζεις ότι δεν μπορεί να γίνεται πικνίκ πάνω στον πόνο! Γίνεται; Μπορείς να κάνεις μπάνιο στη σκιά των φαντασμάτων και δεν μπορείς να κάνεις πικνίκ;
Έχουμε μια πολύ κακή συνήθεια να μην ψάχνουμε καθόλου φταίξιμο στον εαυτό μας. Αν όλα αυτά συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ζωής μας, πώς μπορούμε να θεωρούμαστε αθώοι; Τι είναι αυτή η σιωπή μας μπροστά σε γεγονότα για τα οποία θα έπρεπε να αντιδρούσαμε πιο πολύ; Αποδεχτήκαμε τα πάντα; Δεχόμαστε αυτή την ξεφτιλισμένη ντροπιαστική ζωή; Ένας Άγγλος κυβερνήτης είχε πει το εξής για εμάς πριν από ενενήντα χρόνια: «Δεν είδα ποτέ μια κοινωνία που δεν μπορεί να αναλάβει ρόλο στη διοίκηση της χώρας της, που έχει το πνεύμα δούλου, συμφεροντολόγα, εγωίστρια και δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον όσο αυτοί οι Κύπριοι». Πράγματι αυτοί είμαστε; Αλήθεια λέει; Ακαμάτηδες. Με πνεύμα δούλων. Συμφεροντολόγοι. Που δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον. Θα μπορούσε να πει και συνωμότες, ψεύτες, ζηλιάρηδες που σκάβει ο ένας τον λάκκο του άλλου.
Τι λένε γι’ αυτό άραγε όσοι λένε «είναι προνόμιο να είσαι Κύπριος» ή «είμαι περήφανος επειδή είμαι Κύπριος»; Ένας σοφός λέει «με τρομάζει αυτή η κοινότητα που προσπαθεί να παρουσιάζεται πολύ ευτυχισμένη ενώ είναι τόσο δυστυχισμένη». Και εμένα