Καθώς προχωρώ στη βόρεια ακτογραμμή ξεκινώντας από την Κερύνεια, από τη μια απορροφούμαι στις μοναδικές εικόνες της φύσης και από την άλλη κοιτάζω τα αυτοκίνητα που περνούν από δίπλα μας. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα αυτοκίνητο με αριθμούς εγγραφής του νότου που συνηθίσαμε να βλέπουμε σε αυτά τα μέρη μετά από το 2003. Δεν υπάρχει έστω και ένα αυτοκίνητο! Πλέον δεν συναντάμε κανέναν που να μιλάει ελληνικά στα εστιατόρια που καθόμαστε. Πάλι μείναμε εμείς κι εμείς. Προκαλεί και αυτό ένα αίσθημα μοναξιάς όπως οι άδειες παραλίες. Είμαστε στην Κύπρο. Στο νησί της Κύπρου. Σε αυτό τον παραλιακό δρόμο βλέπω τις στροφές του χάρτη.
Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι σε αυτό το νησί που περνούν ακριβώς από την ακτή της παραλίας. Κτίστηκαν πολλοί οικισμοί, νέα σπίτια απέναντι από τη θάλασσα. Αλλά τα παρθένα χώματα στέκονται ακόμα σαν να λένε μην με αγγίζετε. Πράσινες κοιλάδες. Και η θάλασσα που φαίνεται από ανάμεσα. Εγκαταστάθηκαν περισσότεροι αλλοδαποί εδώ. Ρώσοι. Άγγλοι. Φτάνουμε μέχρι το χωριό Καπλίτζια. Τον Δαυλό δηλαδή. Ποιοι τα πήραν, σε ποιους πούλησαν αυτά τα εδάφη. Οζάνκιοϊ (Καζάφανι), Τσατάλκιοϊ (Άγιος Επίκτητος), Εσέντεπε (Άγιος Αμβρόσιος). Σε όλα αυτά υπάρχει μια μαγευτική ομορφιά. Εκείνοι που έκτισαν νέα σπίτια σε αυτά τα χωριά μακάρι να το έκαναν σε αρμονία με τον αυθεντικό περιβάλλοντα χώρο των χωριών. Να μην χαλούσαν αυτή την αρμονία. Μήπως είμαστε στο Λος Άντζελες ή στο Σικάγο και φτιάχνουν τέτοια άψυχα κτήρια από μπετόν; Στην επιστροφή περάσαμε από ένα χωριό. Πρώτη φορά άκουσα το όνομά του. Το Αρίνταμι. Άρτεμη είναι το παλιό του όνομα. Άλλαξαν τα ονόματα των χωριών μας και τι έγινε; Έγιναν τουρκικά; Γιατί το Μπέλλαπαϊς έγινε Μπεϊλέρμπεγι; Μήπως έγιναν ιδιοκτήτες του οι κερδοσκόποι πλιατσικολόγοι ή μήπως οι «μπέηδες»; Γιατί δεν μπορέσαμε να εμποδίσουμε την αλλαγή αυτών των ονομάτων; Κανείς δεν είχε αντίρρηση γι’ αυτό;
Ούτως ή άλλως για ποιο πράγμα είχαμε αντίρρηση ως κοινότητα και έγινε δεχτή η αντίρρησή μας μέχρι σήμερα; Μήπως δεν έκανε ό,τι ήθελε η Τουρκία εδώ μετά το 1974; Αν υπάρχει κανείς που λέει ότι δεν έκανε, δεν μπόρεσε να κάνει, να μου υποδείξει τι δεν μπόρεσε να κάνει. Εμείς οι Κύπριοι, όμως, αγαπάμε πολύ να κάνουμε τους μάγκες. Ακόμα και στην τελευταία στιγμή, δηλαδή ενώ χάνεται τελείως η χώρα κάτω από τα πόδια μας και αφανίζεται ως κοινότητα, αγαπάμε πολύ να κάνουμε φιγούρα λέγοντας ότι «αυτή η χώρα είναι δική μας». «Ποτέ δεν θα επιτρέψουμε τον σφετερισμό της βούλησής μας». Δεν θα επιτρέψουμε; Νά που επέτρεψες αδελφέ. Επέτρεψες κιόλας. Επέτρεψες προ πολλού. Μήπως μας απέμεινε βούληση; Δείξτε μου ένα κακό που εμποδίσαμε με τη βούλησή μας. Μετέφεραν πληθυσμό και το εμποδίσαμε; Έκλεψαν τα εδάφη μας με ψεύτικους τίτλους ιδιοκτησίας και το εμποδίσαμε; Έκτισαν τζαμιά, μιναρέδες παντού, ίδρυσαν θρησκευτικά τάγματα, άνοιξαν σχολεία για ιμάμηδες, συμμετείχαν σε εκλογές και έγιναν υπουργοί και εμείς τα εμποδίσαμε όλα αυτά; Απέδειξαν πως με μια κίνηση θα μας λιθοβολούσαν και θα μας λίντσαραν και εμείς φέραμε ένσταση; Γέμισε ο τόπος με κάμερες παρακολούθησης, μας παρακολουθούν παντού και εμείς υψώσαμε τη φωνή μας; Πέστε μου. Τι θέλησαν να κάνουν και δεν μπόρεσαν να το κάνουν; Αφήστε κατά μέρος τα νταηλίκια και ελάτε στην πραγματικότητα. Αν διεξαγάγαμε έναν σοβαρό αγώνα, θα γίνονταν όλα αυτά;
Καθώς περνώ μέσα από τα χωριά και κοιτάζω τα νέα σπίτια και τα πλίνθινα οικοδομήματα που ακόμα διατηρούνται, σκέφτομαι πού είναι οι πραγματικοί τους ιδιοκτήτες. Με τι πόνο τα άφησαν και έφυγαν. Αυτά τα βουνά. Αυτή τη θάλασσα. Είναι ζωντανοί ή νεκροί; Αν πέθαναν, έφυγαν προτού μπορέσουν να ξαναδούν τούτα εδώ τα μέρη; Άφησαν τις αναμνήσεις τους σε αυτά τα χώματα και έφυγαν. Ο ήλιος βασιλεύει στον ορίζοντα της ακτογραμμής. Η νύκτα πέφτει και στα βουνά και στη θάλασσα. Η πιο θλιμμένη ώρα της ημέρας. Στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου μας παίζει ένα τραγούδι στα τουρκικά και ένα τραγούδι στα ελληνικά. Τα ελληνικά μου φαίνονται πιο μελαγχολικά και πιο θλιμμένα. Ζούμε σε αυτό το νησί όπως οι άνθρωποι που δεν έχουν αύριο. «Η Κύπρος μήπως είναι νησί ή ένα κομμάτι που αποκόπηκε από τον κόσμο;», ρωτάει ένας φίλος μου. Όχι, δεν αποκόπηκε από τον κόσμο. Εμείς αποκοπήκαμε μου φαίνεται.