Του Άριστου Μιχαηλίδη, 27 Μαίου 2021
Δεν μπορεί να ζητά απολυτήριο γυμνασίου ο Πρόεδρος, ο εκάστοτε Πρόεδρος, όταν κάνει διορισμούς σε ανώτατα πόστα, όπως τα Επιτροπάτα, αλλά τουλάχιστον μετά από τόσες εμπειρίες, θα έπρεπε να αντιληφθεί ότι το βασικό πρόβλημα είναι που νομίζει ότι οι δικοί του είναι οι άριστοι των αρίστων. Και τους διορίζει με κλειστά μάτια. Όπως κάνουν και τα κόμματα, φυσικά. Διότι, με αφορμή την υπόθεση Γιαννάκη, να ληφθεί υπόψη ότι το 2007 υπήρχαν στον Οργανισμό Νεολαίας καμιά σαρανταριά εργαζόμενοι ως συνεργάτες. Μαζί τους και ο Γιαννάκη. Ήταν όλοι ή σχεδόν όλοι, προερχόμενοι από κόμματα. Τότε, λοιπόν, ελήφθη μια γενική απόφαση με τη συνδρομή των κομμάτων -το καθένα σκεφτόταν τους δικούς του- και όλοι αυτοί οι συνεργάτες μονιμοποιήθηκαν στον Οργανισμό μέσα σε μια νύχτα.
Φυσικά, την εξέλιξη με το απολυτήριο και το πτυχίο του Επιτρόπου Εθελοντισμού δεν μπορούμε να την φορτώνουμε σε όλα τα κόμματα. Σημειώνουμε μόνο τη μαζική μονιμοποίηση που έγινε τότε γιατί από αυτήν φαίνεται το μέγεθος του προβλήματος, το μέγεθος της κομματικοποίησης των πάντων. Ειδικά για την υπόθεση Γιαννάκη, όμως, αυτό που αναδεικνύεται είναι ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, πραγματικά το απογείωσε το σύστημα των ημετέρων. Διότι και ο διορισμός του κ. Γιαννάκη ως Επίτροπος Εθελοντισμού έγινε επειδή κατά την προεκλογική του 2013 και ενώ εργαζόταν στον Οργανισμό Νεολαίας, ήταν ο συντονιστής ομάδας στήριξης της υποψηφιότητας Αναστασιάδη. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να δείξει την ευγνωμοσύνη του ο Πρόεδρος. Και ανακάλυψε μια ολοκαίνουργια θέση Επιτρόπου! Όπως έδειξε την ευγνωμοσύνη του και με τον Ρίκκο Ερωτοκρίτου, που ήταν μαζί του στις εξέδρες της προεκλογικής, όπως την έδειξε και με τους ανθρώπους του Μάριου Καρογιάν, που έλαβαν αμέσως διορισμούς και αρκετοί διατηρούν μέχρι σήμερα την ανταμοιβή τους. Αυτό να λέγεται, δεν είναι αγνώμων ο Αναστασιάδης…
Δεν σημαίνει ότι είναι πάντα αποτυχημένοι αυτοί οι διορισμοί, όμως είναι πάντα τυχαίοι, επιπόλαιοι, χωρίς τα αναγκαία για τις θέσεις κριτήρια, χωρίς σωστή αξιολόγηση. Και όποτε υπάρξουν προβλήματα, εμφανίζονται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, όπως την περίπτωση Ερωτοκρίτου και την περίπτωση Γιαννάκη τώρα. Κι όπως εμφανίστηκαν με τον Συνεργατισμό και τους συμμαθητές και φίλους του Χάρη Γεωργιάδη. Να μην πούμε για τον δημοσιογράφο που πήρε μαζί του στο Προεδρικό και τελικά γράφει βιβλία και τον θάβει, να μην πούμε για τον άλλο που έστειλε στις Βρυξέλλες και τελικά τον θάβει κι αυτός επειδή δεν τον διόρισε δεύτερη φορά. Ας πρόσεχε, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά οι διορισμοί αυτοί είναι σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Διότι, ακριβώς, τα κριτήρια τους είναι κομματικά, οικογενειακά, ρουσφετολογικά, κουμπαριλίκια…
Τώρα, λοιπόν, που έχουμε εκλογές, ας μην κάνουν και οι πολίτες ό,τι κάνουν οι Άρχοντες με τους διορισμούς. Να μην ψηφίσουν με τα ίδια κριτήρια. Να ψηφίσουν τους καλύτερους, τους ικανότερους, τους αποδεδειγμένα τίμιους, όχι κάποιον τυχαίο που βάζει εκεί το κόμμα για να του μαζέψει ψήφους. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει αυτή η σαθρότητα που μας δέρνει από ιδρύσεως της Δημοκρατίας. Αν αλλάξουμε εμείς, αν γίνουμε πιο αυστηροί στις επιλογές και στην κρίση μας.
Ελπίζουμε η έρευνα για την υπόθεση Γιαννάκη να μην αφορά μόνο αν είναι ένοχος πλαστογραφίας. Διότι, παρότι πέρασαν πολλά χρόνια, πρέπει να ερευνηθεί και ποιοι ήταν εκείνοι, άλλοι άριστοι των αρίστων, που δέχτηκαν τα χαρτιά που τους υπέβαλε και δεν στραβώθηκαν την κραυγαλέα αλλοίωση. Όπου στο απολυτήριο, ολογράφως υπήρχε ένας αριθμός και αριθμητικά υπήρχε άλλος. Κι όπου το πτυχίο του πανεπιστημίου μπορεί να μην ήταν και κανονικό πτυχίο. Τα στοιχεία που είδε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης κι έστειλε την υπόθεση στην Αστυνομία, κάποιοι είχαν καθήκον να τα εξετάσουν αλλά έκλεισαν τα μάτια. Να εντοπιστούν και να δώσουν εξηγήσεις. Φτάνει πια με την ατιμωρησία.