Τώρα είναι οι εμβολιασμοί. Θα μπορούσε όμως να ήταν οτιδήποτε άλλο. Ένας όχλος, με τον σταυρό στο χέρι ή χωρίς αυτόν, είναι έτοιμος να εκτονώσει την οργή του προς πάσα κατεύθυνση. Κατά των επιστημόνων, κατά των δημοσιογράφων, κατά των μεταναστών, κατά των ομοφυλοφίλων, κατά οποιουδήποτε για οποιονδήποτε λόγο. Κι όσοι ενθαρρύνουν αυτό τον όχλο με τη ρητορική τους είναι συνυπεύθυνοι. Κι όσοι συνταυτίζονται με όλους αυτούς, με κοινή αφετηρία τις επιφυλάξεις τους απέναντι στα εμβόλια, απλά τρέφουν το θηρίο δίνοντάς του επιχειρήματα. Όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται, η δημοκρατία είναι σε κίνδυνο και χρειάζονται αναχώματα. Οι κομματικοί εναγκαλισμοί με τον φασισμό ενθαρρύνουν τον φασισμό. Κι η μητροπολιτική παράνοια δεν είναι πια για γέλια. Η ρητορική μίσους πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια στη γένεση της.
Το πιο τραγικό δε, είναι η στιγμή στην οποία συμβαίνουν όλα αυτά. Ο κατακτητής μάς κουνά το μαντήλι διαμηνύοντας μας να διαγράψουμε κάθε ελπίδα επιστροφής, κάθε ελπίδα επίλυσης του Κυπριακού σε ένα ενωμένο νησί. Κι αντί να είμαστε οργισμένοι με αυτόν, αντί να πονάμε για την Αμμόχωστο που χάνεται κι αυτή μαζί με τα υπόλοιπα, είμαστε θυμωμένοι γιατί πρέπει να εμβολιαστούμε αν θέλουμε να αυξήσουμε τις πιθανότητες να μην καταλήξουμε διασωληνωμένοι σε κάποια ΜΕΘ ή σε κάποιο διάδρομο νοσοκομείου αβοήθητοι.
Αντί να είμαστε σε κάποιο οδόφραγμα, αν μη τι άλλο για μια φωτογραφία για τα διεθνή πρακτορεία ως υπενθύμιση πως υπάρχει κατοχή σε αυτό τον τόπο, είμαστε έξω από το Προεδρικό με τις ντουντούκες γιατί δεν θέλουμε να βάλουμε ένα εμβόλιο. Κι οι πιο χουλιγκάνοι του όχλου επεκτείνουν τη δράση τους μπουκάροντας στο κτήριο ενός δημοσιογραφικού συγκροτήματος γιατί έτσι τους έκοψε. Τα βάζουν με τον φύλακα, τα βάζουν με την καθαρίστρια, με τα αυτοκίνητα, με τους καναπέδες, γιατί είναι λένε δικαίωμα τους να μην εμβολιαστούν. Προς τι όλη αυτή η οργή, ο φανατισμός, το μίσος; Για ένα εμβόλιο; Προφανώς το εμβόλιο είναι μία επίφαση. Η οποία όμως λειτούργησε σαν σπίθα σε ένα καζάνι που ήδη έβραζε.
Στο πλάνο είδαμε δάκτυλα υψωμένα, την ευγένεια απαξιωμένη, τους θεσμούς ξεφτιλισμένους, τα ναι μεν αλλά… Κι η Αστυνομία βρήκε αφορμή να εξισώσει τα βίαια επεισόδια της Κυριακής, στα οποία δεν αντέδρασε επαρκώς, με ένα κορίτσι που χόρευε στον δρόμο σε μια ειρηνική διαδήλωση κατά της διαφθοράς. Αλίμονο αν η Αστυνομία δεν μπορεί να διακρίνει πότε ο πολίτης διαμαρτύρεται και πότε βιαιοπραγεί. Πότε είναι απλά διαδηλωτής και πότε όχλος.
chrystalla@phileleftheros.com