Ένα από τα παρεπόμενα της γενικότερης παράνοιας των ημερών είναι και οι «Ως δαμέ» (ή δαμαί, αδιάφορο). Η μεγάλη συμμετοχή στην προηγούμενη διαδήλωσή τους, ως αντίδραση στην αστυνομική βία και στη διαφθορά, τους παραμύθιασε ότι συνεπάγεται και έγκριση όλων των θολών, «ανορθόγραφων» απόψεών τους επί παντός του επιστητού, ειδικότερα με το ιδιαίτερο –αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο– γλωσσάρι τους για το Κυπριακό. Όμως αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις από ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ για εκείνο το «κυβέρνηση στον νότο», κόμματα που επιδιώκουν ως λύση στο Κυπριακό τις δύο κυβερνήσεις, μια στον νότο και μια στον βορρά (και μια τρίτη περίπου στο πουθενά). Οι αρχηγοί τους συνεχίζουν να συμφωνούν κάνοντας πως διαφωνούν: Ζητούν από τον Αναστασιάδη «να δώσουμε την πολιτική ισότητα στους Τ/Κ», αλλά ποιαν ακριβώς; Αυτήν που αποδεχτήκαμε και αναφέρεται στο ψήφισμα 716 του Σ.Α.; Ή μια πιο ξεχειλωμένη εκδοχή της, σαν την «κυριαρχική ισότητα» των δύο κρατών που θέλουν οι Τούρκοι;
Υποτίθεται πως για να επιτύχει μια συνάντηση, όπως η επικείμενη πενταμερής, θα πρέπει να υπάρχει κοινό έδαφος ως βάση διαπραγμάτευσης (αυτό που έψαχνε πρόσφατα στα τουριστικά της πηγαινέλα η απεσταλμένη του ΓΓ κ. Λουτ (το βρήκε, άραγε;) Λέγεται πως η παραχώρηση – υποχώρηση από πλευράς του Προέδρου θα είναι μια ακόμα πιο χαλαρή και αποκεντρωμένη εκδοχή αυτού που αποκαλούν Ομοσπονδία (και Διζωνική και Δικοινοτική), προφανώς για να πλησιάσει όσο γίνεται με αυτό που επιδιώκουν οι Τούρκοι: Τα ομόσπονδα κρατίδια, ζώνες ή κοινότητες να λειτουργούν στην πράξη ως ανεξάρτητα κράτη. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική ισότητα υποτίθεται πως έχει σκοπό να αποτρέπει αποφάσεις της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης εις βάρος της μιας κοινότητας. Ποιος όμως θα κρίνει κατά περίπτωση; Θα εναπόκειται στην καλή θέληση όλων κάτι που μπορεί να χωρά πολλές ερμηνείες;
Στην έκθεση του ΓΓ (1990) λέει πως [η πολιτική ισότητα] αφορά την απαραίτητη συμφωνία σε ενδεχόμενη τροποποίηση του Συντάγματος, την αποτελεσματική συμμετοχή στα ομοσπονδιακά όργανα κ.ά. Λέει όμως παρακάτω (παρ. 12) ότι κάθε ομόσπονδο κράτος θα διοικείται από σταθερά εγγυημένη, ξεκάθαρη πλειοψηφία πληθυσμού – ιδιοκτησίας στην περιοχή του, ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν θα παρεμβαίνει… μπλα-μπλα. Πρόκειται δηλαδή για… πάρα πολλή ισότητα, όμως όχι αρκετή για χουβαρντάδες σαν τον Αβέρωφ Νεοφύτου ή τον Άντρο Κυπριανού, που προθυμοποιούνται να δώσουμε κατιτίς παραπάνω. Και που ο πρώτος (για να… καλοπιάσει τους Τ/Κ;) θέλει να κάνει δεντροφύτευση στα κατεχόμενα (ουπς, θα ’πρεπε να πω στον βορρά;) ενώ ο δεύτερος δεν άφησε τον Τουμάζο Τσελεπή του να (ξανα)μπει στη συμβουλευτική ομάδα του Προέδρου, όμως θα τον πάρει μαζί του ο ίδιος στην πενταμερή – αλλά… στους διαδρόμους.
Ο χρόνος που περνά παγιώνει τη διαίρεση πρώτα στα μυαλά μας. Οι νέοι δεν έχουν μνήμες και αδιαφορούν, αφού οι πολιτικοί τους έχουν αποξενώσει με τη διαφθορά και την ασχετοσύνη τους. Οι Τούρκοι απαιτούν δύο κράτη, μια και η διαπραγμάτευση τόσων χρόνων δεν βγάζει πουθενά – γιατί όμως; Επειδή οι Ε/Κ δεν δέχονται τα τετελεσμένα, λένε, δηλαδή την αποσχιστική τους «κυβέρνηση στον βορρά» (το γλωσσάρι που λέγαμε). Αν είναι έτσι, τσάμπα χάσαμε τόσα χρόνια και δεν την αναγνωρίσαμε εξαρχής. Εντέλει, γιατί ο Πρόεδρος δεν παίρνει παραμάσχαλα όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στην πενταμερή για να τα θυμίσει στον ΓΓ και σε όποιον άλλο έχει «ιδέες»; Μήπως θα πρέπει, επιτέλους, ως προϋπόθεση της όποιας συζήτησης, να ζητήσει καταρχήν την εφαρμογή τους; Τι απέγιναν π.χ. τα ΜΟΕ για Στροβίλια, για Βαρώσια, για απογραφή από τον ΟΗΕ; Ή εκείνα που αποκλείουν οποιαδήποτε μορφή διχοτόμησης ή απόσχισης και προνοούν τη δραστική μείωση ξένων στρατευμάτων;
Εν κατακλείδι: Η ανοσία της κομματικής αγέλης παράγει αντισώματα που προκαλούν δυσανεξία σε κάθε διαφορετική γνώμη. Από την άλλη, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σέβεται όποια ανοησία αποκαλείται «άλλη άποψη» παρά μόνο το δικαίωμα έκφρασής της, άρα και το δικαίωμα κριτικής της.
chrarv@phileleftheros.com