Ως δαμέ, ή δαμαί;

Στον άναρχο κόσμο του διαδικτύου μαίνεται τις τελευταίες μέρες ένας πόλεμος ανάμεσα σε ανθρώπους που ερίζουν για την ορθογραφία της λέξης «ως δαμέ», που αποτελεί το κυρίαρχο μότο στις κινητοποιήσεις κατά της διαφθοράς. Δεξιοί υποστηρίζουν ότι η σωστή γραφή είναι το «δαμαί» και καταγγέλλουν ότι το «δαμέ» είναι αριστερό κατασκεύασμα ιδεολογικού περιεχομένου, που θέλει να μας ξεκόψει από τις ελληνικές μας ρίζες για να επιβάλει το νεοκυπριακό ιδεολόγημα. Αριστεροί απαντούν ότι αυτά είναι ανοησίες και παραπέμπουν στα έργα και τις ημέρες της ΕΟΚΑ Β. Μοιραία, λοιπόν, η συζήτηση εκτρέπεται και καταλήγει κάπου που δεν βγάζει νόημα, όπως εξάλλου συμβαίνει στις περισσότερες συζητήσεις στην Κύπρο, ιδιαίτερα αυτές που σχετίζονται με το Κυπριακό. 

Από την πολιτική ισότητα μέχρι τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, «με το σωστό περιεχόμενο» ή άλλως πως, τον τελευταίο μισό αιώνα διαπραγματευόμαστε μεταξύ μας όχι τόσο για το τι θέλουμε αλλά για το τι δεν θέλουμε. Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την άτυπη Πενταμερή διάσκεψη για το Κυπριακό και το έργο επαναλαμβάνεται σαν φάρσα από το παρελθόν. Εάν δεν υπάρξουν δραστικές αλλαγές στις θέσεις των πλευρών το αποτέλεσμα μπορεί να προβλεφθεί από τώρα. Για να λυθεί ένα πρόβλημα θα πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρό κίνητρο. Κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Ολοι όμως θέλουν να υπάρχει κινητικότητα για τους δικούς τους λόγους. Κανένας δεν βιάζεται, γιατί το Κυπριακό είναι ένα παγιωμένο πρόβλημα που δεν προκαλεί επείγουσες αποφάσεις και ηθικά διλήμματα. Όλοι έμαθαν να ζουν με αυτό και κατά πολλούς, μισό αιώνα μετά, τα προβλήματα θα είναι περισσότερα από μια νέα αλλαγή του υφιστάμενου στάτους.

Με τον Ερντογάν να μιλά απροκάλυπτα για δύο κράτη εμείς ερίζουμε μεταξύ «νέας στρατηγικής» και «νέου ρεαλισμού», ακροβατώντας ανάμεσα στο εφικτό και το ευκταίο, όπως εξάλλου γίνεται από τον καιρό του Μακαρίου. Μεταξύ ένωσης, λοιπόν και ανεξαρτησίας, τα χρόνια κύλησαν κάπως έτσι και τώρα ανοίγεται μπροστά μας ακόμη ένα «παράθυρο ευκαιρίας» όπως λέει ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, το άκουσε κι αυτός από τους προκατόχους του και το επαναλαμβάνει, τι να κάνει; Τη δουλειά του κάνει κι αυτός. Όπως την κάνει και ο Ερντογάν, ο Αναστασιάδης, ο Μητσοτάκης και ο Τατάρ. Ο καθένας υπηρετεί τα συμφέροντα της πλευράς του. Για να λυθεί το Κυπριακό πρέπει τα συμφέροντα όλων αυτών να συναντώνται κάπου. Προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Η Πενταμερής είναι μια καλή ευκαιρία. Όχι για να λυθεί το Κυπριακό, αλλά για να δείξουν όλοι αυτοί ότι κάνουν τη δουλειά τους. Κανείς δεν βιάζεται να πει «φτάνει ώς εδώ». Συνεπώς η οκά τετρακόσια, όπως έλεγαν οι παπούδες μας, χωρίς να σκοτίζονται αν το δαμέ είναι με έψιλον ή με άλφα γιώτα.