Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου, 19 Μαρτίου, 2021
Δυο πρώην υπουργοί προσφωνούν ο ένας τον άλλο «ρε», ένας υποψήφιος βουλευτής χρησιμοποιεί χυδαίες εκφράσεις στο δημόσιο του λόγο για την υπουργό Δικαιοσύνης, πολλοί τον καταδικάζουν έτοιμοι να τον λιντσάρουν και κάθε μέρα όλο και κάτι πυροδοτεί μια ένταση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να μετατρέπονται σε αρένα. Από το τραγούδι της Γιουροβίζιον μέχρι το Κυπριακό, ένας μικρός εμφύλιος είναι έτοιμος να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
Σε ένα παράλληλα σύμπαν, ένας νεαρός 23 χρονών χάνει τη ζωή του στους δρόμους της Αθήνας όταν ο οδηγός της Ντόρας Μπακογιάννη κάνει παράνομα επαναστροφή και κτυπά το μηχανάκι στο οποίο επέβαινε ο νεαρός εργαζόμενος ως διανομέας φαγητού.
Και ’κει γίνεται ο κακός χαμός, ειδικά όταν γνωστοποιείται πως ο νεαρός είναι κλινικά νεκρός, ενώ ένα φιλμάκι από τη σκηνή του δυστυχήματος φανερώνει προσπάθεια συγκάλυψης και ενοχοποίησης του θύματος. Μέσα σε όλο αυτό, η οικογένεια αποφασίζει να δωρίσει τα όργανα του παιδιού της. Κι η μάνα δηλώνει: «Εύχομαι οι άνθρωποι που θα πάρουν τα όργανα του γιου μου να είναι νέα παιδιά, ζήτησα να είναι, αλλά δεν μπορώ να διαλέξω και να ζήσουν ευτυχισμένα και να πάρουν έστω λίγο από την ευαισθησία του και να χαρούν».
Μια μάνα, που θα μπορούσε να μοιράζει κατάρες ή αν μη τι άλλο να αδιαφορεί για το πώς θα ζήσουν οι άλλοι, αφού το δικό της παιδί δεν θα ζήσει, εύχεται στους άλλους να χαρούν. Μέσα σ’ όλη αυτή την τοξικότητα, όπου οι πάντες είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο με κάθε αφορμή, ασήμαντη ή σημαντική, μια γυναίκα επιλέγει να νοιάζεται για τον άλλο. Τον όποιο άγνωστο θα δεχτεί τα όργανα του παιδιού της.
Ας εστιάσουμε σε αυτό. Στο καλό. Που ίσως και να μην είναι σπάνιο, αλλά σπάνια αναδεικνύεται γιατί όλοι έχουμε την τάση να πιανόμαστε από το κακό ανακυκλώνοντας το. Κι όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα, που είναι σαν κινούμενη άμμος και μας παίρνει από κάτω. Αν βγάλουμε όμως λίγο έξω το κεφάλι και κοιτάξουμε προς το φως, ίσως καταφέρουμε να αναπνεύσουμε κάτι άλλο παρά ταξικό αέρα. Το καλό μάλλον δεν έπαψε να υπάρχει, εμείς είναι που χάσαμε την ικανότητα να το βλέπουμε. Κι αυτή την στιγμή όσο ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να αναδείξουμε τέτοιες πράξεις. Και να χαρούμε τη ζωή. Έχουμε υποχρέωση απέναντι σε ένα παιδί που πέθανε στα 23, Ιάσονα τον έλεγαν, να χαρούμε. Και να μην ξεχάσουμε ποτέ πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Όχι η κακία κι η τοξικότητα.
chrystalla@phileleftheros.com