Πιο ενοχλητική ακόμη και από τις υποβολιμαίες δηλώσεις περί «κυβέρνησης στο νότο» είναι οι προσπάθειες ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ να εξαργυρώσουν ψήφους από τα κινήματα του «κυπριωτισμού». Ο ΔΗΣΥ ξεσκονίζει από το ράφι τον πατριωτισμό του για να διαχωρίσει (προεκλογικά) τη θέση του από αυτούς και το ΑΚΕΛ με φραστικές ακροβασίες, αρχικά προσπάθησε να οικειοποιηθεί τις διαδηλώσεις και μετά να κρατήσει αποστάσεις για να μην το πάρει το ποτάμι των αντιδράσεων.
Στο θέμα της επίμαχης ατζέντας του Κυπριακού, όμως, τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν διαφορές, ούτε μεταξύ τους, ούτε με τις ομάδες που διαδήλωσαν «εναντίον της διχοτόμησης και υπέρ της λύσης». Υπάρχει πλήρης σύμπνοια. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στον μαραθώνιο δηλώσεων του Αβέρωφ Νεοφύτου και τις διαχρονικές θέσεις του Άντρου Κυπριανού, για να διαπιστώσει ότι οι διαφορές εξαντλούνται στη διατύπωση.
Κατ’ αρχάς με την προτεινόμενη λύση της αποκεντρωμένης ομοσπονδίας, που είναι η πιο διχοτομική μορφή λύσης που συζητήθηκε ποτέ στην ιστορία του Κυπριακού, ιδρύονται δύο συνιστώντα κράτη, αυτό του βορρά και αυτό του νότου. Διασφαλίζεται ο εδαφικός διαχωρισμός με φυλετικά και εθνικά κριτήρια και τα δύο κράτη λειτουργούν με δικούς τους πολιτειακούς θεσμούς. Οπότε voilà η διχοτόμηση!
Η σχολή σκέψης «όχι στη διχοτόμηση που μας επέβαλαν, ναι στη διχοτόμηση που θα υπογράψουμε μόνοι μας» εκπονήθηκε πρώτα σε πολιτικά γραφεία και μετά κατέβηκε στον δρόμο. Η υποκρισία των πολιτικών κομμάτων που ξαφνιάζονται σήμερα από το διαστρεβλωτικό ξέσπασμα μιας μερίδας πολιτών προσπερνούν το γεγονός ότι τα κινήματα του «Ως Δαμέ» δεν είναι η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα. Σε ένα σύστημα που νοσεί βαριά, η εμφάνισή τους είναι τα εξανθήματα και ο πυρετός του.
Μετά την καταστροφή του 1974 χτίστηκε ένα πολιτικό οικοδόμημα πατριδοκαπηλίας από την πολιτική ηγεσία, ένα σύστημα διαφθοράς και αθέμιτου πλουτισμού, τα οποία συνυπήρξαν με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κατάφερε προοδευτικά να εκφυλίσει τις ηθικές αξίες και όλα όσα συναποτελούν την έννοια της ταυτότητας, υποτάσσοντας τη γνώση στο ζητούμενο της «επιτυχίας».
Όταν σου λείπει η πολιτική σκέψη και η αίσθηση ταυτότητας, τότε αρπάζεις οτιδήποτε σου γυαλίζει πιο πολύ από τα ράφια: άλλος «ψωνίζει» από το ράφι της άκρας δεξιάς και άλλος αναγάγει τον κυνισμό και τον εθνομηδενισμό σε αντισυστημικότητα. Το πόσο ανεξάρτητα είναι αυτά τα κινήματα από πολιτικές σκοπιμότητες και κατά πόσο χειραγωγούνται από πολιτικούς «πατερούληδες», είναι ένα ερώτημα που εναπόκειται στον κάθε συμμετέχοντα να το απαντήσει στον εαυτό του. Όπως είναι στην κρίση του να ορίσει και να ξεκαθαρίσει τους «εχθρούς» αυτού του κινήματος.
Γιατί μέχρι στιγμής ο αριστερόστροφος εξτρεμισμός τους, στρέφεται μόνο στο εσωτερικό μέτωπο και οι αυθαίρετοι χαρακτηρισμοί τους αγγίζουν την πλειοψηφία του κυπριακού Ελληνισμού. Σύμφωνα με την συνθηματολογία και τα φιρμάνια τους, είμαστε όλοι ρατσιστές, εθνικιστές, φασίστες, απολίτιστοι και κορόιδα. Αλλά πρέπει να τους ευγνωμονούμε που ήρθαν να μας ανοίξουν τα μάτια.
tonia.stavrinou@phileleftheros.com
“… Αλλά πρέπει να τους ευγνωμονούμε που ήρθαν να μας ανοίξουν τα μάτια.”
‘