Σωπάσαμε. Και ενόσω σωπαίναμε ήρθε η σειρά και των δικαστών μας και των δικαστηρίων μας. Ήταν φανερό ότι θα ερχόταν. Αλλά σωπάσαμε. Σωπάσαμε εν γνώσει μας. Αγνοήσαμε αυτά που έκαναν. Και τώρα καταλάβαμε πώς έγινε τύραννος. Το καταλάβαμε; Δεν είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Ακόμα σωπαίνουν εκείνοι που πρέπει να μιλήσουν. Η πλατεία είναι άδεια. Τα σοκάκια είναι άδεια. Τι έπρεπε να γίνει όμως. Παντού έπρεπε να βροντάει από φωνές. Έπρεπε να του είχαμε επιστρέψει τα λόγια του όλοι μαζί με ένα στόμα. Με νταούλια και συνθήματα που λένε ξεκουμπίσου.
Θεωρεί την Κύπρο τσιφλίκι του πατέρα του. Βαδίζει προς τα πάνω μας με τους κόλακες συνεργάτες τους οποίους εμπιστεύεται. Προσβάλλει. Βρίζει. Απειλεί. Επιτίθεται στο Συνταγματικό Δικαστήριό μας. Δεν αναγνωρίζει την απόφασή του, λέει. Πρέπει να αλλάξει, λέει. Αν δεν την αλλάξουμε τι θα γίνει, λέει; Θα μας συμπεριφερθεί διαφορετικά, λέει. Θα κάνει άλλα βήματα, λέει. Κάνε ρε κύριε. Κάνε άλλα βήματα. Κάν’ τα να δούμε εκείνα τα βήματά σου. Τι θα κάνεις ε; Θα μας πετροβολήσεις; Θα μας πυροβολήσεις; Θα βάλεις βόμβα; Θα κινητοποιήσεις τους κόλακες φανατικούς σου που υπάρχουν εδώ και θα κάψεις και θα γκρεμίσεις;
Κοιτάξτε κουβέντα. Ό,τι θρησκευτικές πρακτικές υπάρχουν στην Τουρκία θα υπάρχουν κι εδώ, λέει! Παραδοχή του κατακτητή! Θέλει και στην αποικία του τους νόμους που υπάρχουν στη δική του χώρα. Να υπαχθούν σε αυτόν και οι δικαστές! Τα πάντα να υπαχθούν σε αυτόν! Να κάνουν ό,τι θέλει. Μετέτρεψε την Τουρκία σε κόλαση. Θα μετατρέψει και την Κύπρο σε κόλαση! Μήπως άλλωστε άφησε εδώ κάτι παραδεισένιο; Χρησιμοποίησε στο έπακρο το αγαθό της κατοχής. Μήπως αυτός είναι ο άνδρας τον οποίο καθίσατε στην καρέκλα του αθώου επειδή είπε ναι στο σχέδιο Ανάν; Ακόμα δεν μπορέσατε να τον μάθετε αυτόν; Είναι ένας φανατικός έμπορος θρησκείας. Ένας δεσπότης. Ένας φασίστας. Το σωστό είναι πάντα το αντίθετο από αυτό που λέει. Το σωστό είναι πάντα το αντίθετο από αυτό που κάνει. Μήπως μπορείτε να βαδίσετε στον ίδιο δρόμο με έναν φασίστα; Μήπως μπορείτε να ζητάτε το ίδιο πράγμα; Ακόμα δεν το καταλάβατε; Αν πει «ειρήνη» είναι «πόλεμος». Αν πει «αδελφοσύνη» είναι «εχθρότητα». Αν πει «λύση» είναι «μη λύση». Δεν τρέχει μέλι από το στόμα του. Δηλητήριο τρέχει!
Σωπάσαμε. Και ενόσω σωπαίναμε ήρθε η σειρά των δικαστηρίων μας τώρα. Στο μοναδικό μας κάστρο που ακόμα δεν κατέστη δυνατόν να κατακτηθεί. Ελπίζω να μην υποκύψουν ούτε από εδώ και μπρος. Η επίθεση είναι ισχυρή. Μια πλήρης κατάσταση πολέμου. Πολλές φορές γράψαμε ότι αυτό είναι πλέον ένα καθεστώς της 22ας Ιανουαρίου, όμως φαίνεται πως ακόμα δεν μπορέσαμε να σας κάνουμε να το καταλάβετε. 22 Ιανουαρίου 2018. Η μέρα που έβαλε να μας πετροβολήσουν με ένα του νεύμα. Μετά από εκείνη την ημέρα ο κατακτητής αγρίεψε πιο πολύ. Έπεσε πάνω μας με όλο του το βάρος. Το αγνοήσατε. Μπήκε σε όλα μας τα κύτταρα. Δεν δώσατε σημασία. Μάλιστα, μας κατηγορήσατε λέγοντας «ας μην τα έγραφαν». Δεν είπατε φασίστα τον φασίστα. Δεν είπατε κατακτητή τον κατακτητή. Χαρακτηρίσατε προβοκάτορες όσους τα έλεγαν αυτά. Και ιδού το αποτέλεσμα. Θέλετε εγγυητή, έτσι δεν είναι; Πάρτε εγγυητή!
Ευτυχώς που είμαστε πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι της Τουρκίας. Δεν είμαστε και πολίτες της ΤΔΒΚ. Αν μας πουν κάψτε μία από τις δύο ταυτότητες θα κάψουμε την ταυτότητα της ΤΔΒΚ και όχι την ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι σταθμός η 22α Ιανουαρίου. Μετά από εκείνη την ημέρα λήφθηκε η απόφαση ανατροπής του Ακιντζί. Μετά από εκείνη την ημέρα ο επί οκτώ χρόνια δικαστής Τατζιάν Ρεϊνάρ πέταξε την τήβεννό του και παραιτήθηκε. Μετά από εκείνη την ημέρα καταχωρίσθηκαν εναντίον μας αγωγές στην Άγκυρα. Μετά από αυτήν ενταφιάστηκε η ομοσπονδία. Και τα δύο κράτη είναι προϊόν της 22ας Ιανουαρίου. Η μέρα που έβαλαν τη σημαία της κατάκτησης στη στέγη της βουλής μας με την άδεια της αστυνομίας. Όμως, δεν βγάλατε καν στο βήμα του συλλαλητηρίου εκείνους που δέχτηκαν την επίθεση λιντσαρίσματος. Και τώρα χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο. Όλοι μαζί το χτυπάμε. Ε, να το χτυπήσουμε πλέον. Να μην πει ο τοίχος κουράστηκε. Μέχρι να αποκτήσουμε την αξιοπρέπειά μας και να έρθει το μυαλό μας στο κεφάλι μας!