Ο κ. Στέφανος Στεφάνου, μιλώντας από το βήμα του 23ου συνεδρίου του ΑΚΕΛ, που τον ανέδειξε νέο γενικό γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, αναφέρθηκε και στα «ξεκάθαρα μηνύματα» που έστειλαν οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, σημειώνοντας πως «εάν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την πραγματικότητα, στην οποία ζούμε και για την οποία δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι, όχι μόνο εμείς, αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, πρέπει πρώτα από όλα να αναμορφώσουμε τους εαυτούς μας». «Όχι για να αναιρέσουμε την ιδεολογική και πολιτική μας ταυτότητα, αλλά για να αφουγκραστούμε τα αιτήματα και τις προκλήσεις της νέας εποχής, επενδύοντας σε αυτό που είμαστε για σχεδόν έναν αιώνα», είπε. Ανέφερε ακόμα ότι «σε αυτή την προσπάθεια το εύκολο είναι να εγκλωβιστούμε σε ιδεοληψίες και να αναμασούμε συνθήματα, αλλά το δύσκολο είναι να αρθρώσουμε νέο λόγο που θα αντλεί από την πλούσια εμπειρία μας».
Είναι προφανές, από τα πιο πάνω, ότι ο Στέφανος Στεφάνου παίρνει απλά τη σκυτάλη από τον προκάτοχό του, για να συνεχίσει την πορεία του, αρθρώνοντας μεν νέο λόγο, αλλά αντλώντας τον από την «πλούσια εμπειρία» του κόμματος και επενδύοντας σε αυτό που είναι (το κόμμα) «για σχεδόν έναν αιώνα» και «χωρίς να αναιρέσουμε την ιδεολογική και πολιτική μας ταυτότητα».
Ο νέος γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ και ο προκάτοχός του είναι πνευματικά τέκνα του μ. Δημήτρη Χριστόφια και εκτελούν την παρακαταθήκη του μ. Εζεκία Παπαϊωάννου, ενός από τους πιο πιστούς οπαδούς του σοβιετικού σταλινισμού. Μπορεί τον μ. Παπαϊωάννου να τον διαδέχθηκαν νεαρά, σε ηλικία, άτομα. Όμως, αυτοί οι νέοι ηγέτες του ΑΚΕΛ, στην πραγματικότητα, είναι εμβολιασμένοι με τις λενιστικές ιδεοληψίες. Αποστρέφονται τη μεταβολή όπως και ο «μέντοράς» τους. Είναι «νεογέροντες», για να χρησιμοποιήσω ένα νεολογισμό, που δανείζομαι από έγκριτους αρθρογράφους αθηναϊκών εφημερίδων. Το σημερινό ΑΚΕΛ δεν έχει κάμει ούτε ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το παρελθόν του, έστω και αν, στο μεταξύ, έγινε η κοσμοϊστορική κατεδάφιση του «σοβιετικού παράδεισου».
Ο Δημήτρης Χριστόφιας, όταν ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν έπαυε να διακηρύσσει, ακόμη και μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ότι είναι κομμουνιστής.
Ο κ. Άντρος Κυπριανού, μιλώντας, πριν μερικά χρόνια, σε ένα διεθνές συμπόσιο με θέμα «η Αριστερά στον 21ο αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, αφού περιέγραψε το ΑΚΕΛ ως «κόμμα μαρξιστικό – λενινιστικό» υποστήριξε ότι «σοσιαλισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ταυτόσημες» και «αυτό», είπε, «πρέπει να γίνει κατανοητό». Επίσης, αξιομνημόνευτα είναι και τα όσα είπε ο τότε εκπρόσωπος Τύπου Άντρος Κυπριανού, κατά την ομιλία του στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας, το 2008, στη Μόσχα. Μιλώντας στο κομμουνιστικό συνέδριο ο Άντρος Κυπριανού είπε, μεταξύ άλλων, ότι «η ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού επέφερε τραγικές συνέπειες για τον πληθυσμό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, καθώς όταν ξεφούσκωσε το προπαγανδιστικό όργιο των εχθρών του σοσιαλισμού, οι υποσχέσεις για μετάβαση σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης αποδείχτηκαν ανεξαργύρωτες επιταγές».
Το όλο ιδεολογικό οικοδόμημα του «μαρξισμού – λενινισμού» πάνω στο οποίο στηρίζονταν η Σοβιετική Ένωση και οι δορυφόροι της, τα κράτη του αυτοαποκαλούμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», κατέρρευσε πριν από 30 χρόνια. H κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων ήρθε από τα μέσα. Kαι η πτώση αποκάλυψε αυτό που από χρόνια έβλεπαν όσοι ήθελαν να δουν, ότι ο παράδεισος σκέπαζε μια κόλαση. Το όραμα έγινε εφιάλτης.
Η σοβαρότερη αδυναμία των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η έλλειψη δημοκρατικών θεσμών και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αντίθεση με το βασικότερο δόγμα του σοσιαλισμού, η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια δεν είχε κανένα αντίκρισμα και νόημα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ο Λένιν και ο διάδοχός του, Στάλιν, ήταν αυτοί που επέβαλαν την εξουσία τους με κατάργηση όλων των άλλων κομμάτων, πλην του δικού τους. Ήταν αυτοί που χαρακτήρισαν «εχθρούς του λαού» όλους τους διαφωνούντες με την ανεξέλεγκτη κρίση τους, ακόμη και την πιο παρανοϊκή, και τους αντιμετώπιζαν με ασταμάτητες διώξεις και αδίστακτες εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς υπεράσπιση και με αποσπασμένες με βασανιστήρια ομολογίες, παρουσιαζόμενες ως «αυτοκριτική». Η μαζική τρομοκρατία ήταν το αποτελεσματικό όπλο εξουδετέρωσης των διαφωνούντων και το ψεύδος η βάση της καθημερινής προπαγάνδας τους στην άσκηση πειθούς στις μάζες. O Λένιν σε επιστολή του προς τον Κομισάριο των Εξωτερικών (υπουργό Εξωτερικών) Τσιτσέριν, τον Ιούλιο του 1921, τον συμβουλεύει: «Το να λέμε την αλήθεια είναι αστική προκατάληψη. Το ψεύδος δικαιολογείται από τον διακαώς επιδιωκόμενο σκοπό μας».
Σήμερα, ο κομμουνισμός έχει σχεδόν παύσει να υφίσταται είτε ως κοινωνικό ή οικονομικό σύστημα, είτε ως ιδεολογικό όραμα. H Κούβα και η Βόρεια Κορέα αποτελούν τους τελευταίους μάρτυρες της παταγώδους αποτυχίας και απαξίωσής του. Από την άλλη πλευρά, η «κομμουνιστική» Κίνα ηγείται της μεγαλύτερης … καπιταλιστικής επανάστασης στην εποχή μας.
Kαι, όμως, οι ηγέτες του ΑΚΕΛ εμφανίζονται, χωρίς καμιά αναστολή, ως απολογητές του πιο εγκληματικού, μετά από το χιτλερικό, καθεστώτος που γνώρισε η Ευρώπη τον εικοστό αιώνα.
Θα ανέμενε κανείς από την ηγεσία του ΑΚΕΛ, 30 χρόνια μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, μετά που τερατώδη εγκλήματα, πλάνες, αυταπάτες και ψέματα, βγήκαν στην επιφάνεια, να τολμήσει μια δημόσια έντιμη και γνήσια αυτοκριτική για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ηγεσίες των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και όχι να επιμένει στο ψέμα για τον χαμένο «κομμουνιστικό παράδεισο». Μια έντιμη και γνήσια αυτοκριτική θα καταλήξει αναπόφευκτα στα ακόλουθα: Να καταδικάσει και απορρίψει οριστικά και τελεσίδικα τον λενινισμό και σταλινισμό στο σύνολό τους, που κακοποίησαν βάναυσα τη μαρξιστική ιδεολογία. Να ασπαστεί ευθαρσώς τη σοσιαλδημοκρατία, όπως την αντιλαμβανόταν η Ρόζα Luxemburg η οποία ήταν αντίθετη με την πρακτική που ακολουθούσε ο Λένιν και η επανάσταση των μπολσεβίκων. Παραθέτω ένα απόσπασμα από τα γραπτά της: «… Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του Τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή ξεψυχάει σε όλους τους δημόσιους θεσμούς, γίνεται μια ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία μένει το μόνο ενεργό στοιχείο […] Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης και μόνο για τα μέλη του κόμματος –όσο πολυάριθμα κι αν είναι αυτά– δεν είναι ελευθερία. Η ελευθερία νοείται πάντοτε ως ελευθερία γι’ αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά».
Σήμερα, μας εντυπωσιάζει πραγματικά η ακρίβεια των προβλέψεων της Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τα λόγια της Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν είναι μόνο προφητικά. Είναι και διδακτικά. Καμιά επανάσταση, καμιά εξέγερση, κανένα όραμα δεν έχουν νόημα και προοπτική όταν ξεκινούν από την καταπάτηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, από την κατάργηση της Δημοκρατίας.
Όμως, μια τέτοια αυτοκριτική δεν έγινε. Το ΑΚΕΛ εξακολουθεί να είναι ένα κόμμα που δεν έχει τίποτα το κοινό με τις ευρωπαϊκές αξίες, το οποίο δεν έχει ποτέ ξεφύγει από μια ιδεολογία που έχει καταρρεύσει, μιαν ιδεολογία που ήταν η πιο σοβαρή απειλή εναντίον της Ευρώπης για πολλές δεκαετίες. Επίσης, με τους κομμουνιστές ηγέτες του ΑΚΕΛ, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Παλαιότερα, πηγή δύναμης των κομμουνιστικών κομμάτων και του ΑΚΕΛ ήταν η σοβιετική πατρίδα, η οποία χρησίμευε ως υπόδειγμα, ως καθοδηγητής και ως χρηματοδότης. Kαι οι εχθροί αυτής της πατρίδας – με πρώτη και καλύτερη τις ΗΠΑ- ήταν φυσικό να είναι και εχθροί και των κομμουνιστικών κομμάτων Tώρα η πατρίδα έσβησε. Aλλά οι άλλοτε εχθροί της εξακολουθούν να είναι πρώτοι στον κατάλογο των εχθρών του ΑΚΕΛ. Οι ηγέτες του ΑΚΕΛ, παρά την πάροδο 30 χρόνων από τη λήξη του ψυχρού πολέμου, δεν μπόρεσαν ακόμη να απαλλαγούν από το «σύνδρομο του αντιαμερικανισμού».
ΑΛΛΟ ΜΑΡΞ ΑΛΛΟ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΣΤΑΛΙΝ
Θα πρέπει εδώ να τονίσω εμφαντικά ότι με τα όσα αναφέρω πιο πάνω, δεν παραγνωρίζω ούτε υποτιμώ τη μεγάλη συνεισφορά των θεωριών των Μαρξ και Ένγκελς στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα που οδήγησε στην οικονομική και κοινωνική άνοδο των μη προνομιούχων και στους απελευθερωτικούς αγώνες κατά των ιμπεριαλιστικών καθεστώτων. Εκείνο που στηλιτεύω, είναι το ιδεολογικό έκτρωμα που καθιέρωσαν οι Λένιν και Στάλιν, κακοποιώντας το όραμα του Μαρξ. Το όραμα του Μαρξ ήταν η δημιουργία μιας παγκόσμιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Υποσχόταν να αλλάξει όχι μόνο το οικονομικό σύστημα αλλά την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Τη θέση του «homo economicus» θα έπαιρνε ο «καινούργιος άνθρωπος», με κίνητρο όχι πια το κέρδος αλλά την ικανοποίηση της αφιλόκερδης συντροφικότητας. Πιθανόν, οι ιδέες του Μαρξ να ήταν μια ουτοπία. Προσωπικά, υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο του, έστω και ουτοπικού, πυρήνα της διδασκαλίας του: «Ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Δεν θα ήταν αυτό η καταξίωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, η πεμπτουσία της διδασκαλίας της «αγάπης προς τον πλησίον» που διακήρυξε ο Ιησούς; Το όραμα μπορεί να αποδείχθηκε ουτοπικό, αλλά ήταν μεγαλειώδες.